Alarmın sesiyle uyandım hergün olduğu gibi,sıradan bir hayatım vardı ve ben sıradan bir hayat istemiyordum. Neyse şimdi kalkmam lazım nedenmi neden yok çünkü hiçbir işim yok ama gezmeye gitmek istiyorum. Tek başıma gidicem çünkü hiç arkadaşım yok aslında eğlenceli biriyim ama kimse benle arkadaş olmaz nedenini hiç anlamadım ama okulda bir kız şöyle demişti "seninle kimse arkadaş olmaz çünkü sen kimsesizsin " Bende düşündüm ve masumca cevap verdim "kimsesiz değilim babam var " Kız gülmüştü "hani nerde baban o seni sevmiyor bile bizmi sevicez seni" Bu dediğiyle herkes gülmeye başladı çok utanıyorum ama doğru söyledi babam bile sevmedi ki beni onlar niye sevsin...
Neyse bu kadar üzücü düşünceler yeter yatağımdan kalkıp duşa girdim duştan çıktım ne giysem acaba diye düşünüyorum ve aklıma hiçbir şey gelmiyor. Ve buldum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gri eşofman,beyaz crop ve gömlek kombinim bu salaş giyinmeyi çok seviyorum cidden.
Evden çıktım ve bir parka doğru yürümeye başladım çünkü küçük çocuklar ve anneleri olur parkta onları izlemek çok keyifli bazen hayal ediyorum annem olsaydı bizde böyle olurduk diye güzel yani hayal etmek.
Parka geldim ve oturdum bi banka kimse yoktu çünkü daha saat erken... Bekledim bekledim ve kimse gelmedi bende başka birşey yapmaya karar verdim lunaparka gitmeye tabiki , küçüklükten beri hep tek başıma giderdim lunaparka eğlenirdim ama hep eksik hissederdim kendimi bazen babama derdim gidelim diye ama umursamaz ve söyle derdi "seninle uğraşacak vaktim yok benim " bende kendim giderdim bugün de o günlerde bir gün tek başıma lunaparka gidiyorum.
Ve geldim lunaparka neye binsem acaba "ilk hız trenine binmeliyim" dedim kendi kendime. Kocaman hız trenine gittim ve düşünmeden bindim ... Şuan herkes deli gibi bağırıyordu ve bende bağırıyordum çok eğlenceliydi. Hız treninden indim ve diğer oyuncaklara bindim çok eğleniyordum ama midem bulanıyordu çünkü kahvaltı yapmadım. Oyuncaklara binmeyi bitirdim ve kafeye gidiyorum açlıktan ölmek istemiyorum.
Kafeye girdim ve cam kenarına oturdum garson geldi hemen yanıma " hoşgeldiniz efendim ne alırdınız" biraz düşündüm ve cevap verdim "soğuk kahve ve pankek alabilirmiyim" ikisinede bayılıyorum en sevdiğim yiyecek ve içecek olabilir "tabi efendim" dedi garson ve yanımdan uzaklaştı bende yanıma aldığım kitabı okumaya başladım Sokak nöbetçileri'ni bu kitaba aşığım Aslı Arslan çok iyi yazmış bence okumaya başladım ve garson yanıma gelince kitabı çantama geri koydum. Pankek harika gözüküyordu hemen yemeye başladım,tam o sırada telefondan mesaj geldi ve ekrana bakınca şaşırdım babam mesaj atmış (çok mesaj atmaz hatta hiç atmaz) mesaj girdim; Babam=Evin oradaki ara sokağa gel gizem çabuk. Ne olduğunu hiç anlamıyorum şuan masadan kalktım ve hesabı ödedim. Eve doğru yürümeye başladım,babam neden oraya çağırdı beni acaba o ara sokak çok tenha yani kimse yok orda çok korkutucu "belki başı beladadır" ama başı belada olsa beni niye çağırsın ki... Hava kararmaya başladı daha da korkutucu olmaya başladı ve benim başım çok fazla dönüyordu daha fazla ayakta duramıyordum ve olan oldu bayıldım.
Gözümü açtım ve başım çok ağrıyordu nerdeydim ben her yer beyazdı "öldüm mü acaba" dedim kendi kendime ve gülüş sesi geldi sese doğru baktım ve doktor vardı "kusura bakma güldüm kalktığın gibi böyle bir cümle kurmana" Dediğiyle bende sırıttım "beyaz olunca heryer öldüm sandımda" daha fazla gülmeye başladı "yok daha yaşıyorsun sadece tansiyonun düşmüş ne zaman yemek yedin en son" hiç yememiştim sadece bi çatal pankek yemiştim "sadece bir çatal pankek yedim" doktor tam cevap verecekken konuşmaya başladım"buraya nasıl geldim ben kim bulmuş beni " babam bulmuştur belki ama o olsa burda olurdu "bilmiyoruz birisi bizi aradı bir erkek genç bir erkek sesinden anlaşılan bu ama neden getirmedi bilmiyoruz" kimdi o erkek babamın söylediği o sokağa yakındım onunla ilgisi var mıydı acaba "ne dedi arayıp?" doktor hemen cevap verdi "ufaklık yerde yatıyor bayılmış gelin ve alın "dedi ve adres verdi bize "ufaklık mı?" Çok garipti hastaneye getirmemiş ve bana ufaklık demiş ben ufak değilim ki salak şey ,neyse gitmem lazım babamın bana ihtiyacı olabilir. "Ben gidiyorum artık" dedim doktora "biraz daha kalmalısın serum bitene kadar"dedi ama ben daha fazla kalamazdım birşey yapmalıyım "tamam doktor bey ben biraz uyumalıyım sakıncası varmı" doktor gülümsedi ve konuşmaya başladı "tabiki gizem hanım siz dinlenin ben yalnız bırakıyım sizi" dedi ve odadan çıktı yalnız kaldım odada hemen yataktan kalktım serumu çıkardım ve eşyalarımı alıp odadan çıktım kimse görmeden hastaneden çıktım. Taksi çağırdım çünkü çok geç kalmıştım daha fazla geç kalamam... Taksiye bindim hala başım dönüyordu ama babam daha önemliydi benim için Evin önüne geldim ve taksiye parasını verip indim taksiden hemen o ara sokağa doğru yürümeye başladım kimse yoktu ara sokakta babamda yoktu" baba ben geldim nerdesin" bağırmaya başladım ama kimse yoktu babamı aradım telefonun sesi geldi babamın zil sesi burdaydı babam ,sese doğru yürümeye başladım... Babamın telefonu yerdeydi ama babam yoktu arkadan ayak sesleri gelmeye başladı tam dönüyordum ki ağzımı bir bezle kapattı ve bayıldım. Son duyduğum cümle ise şuydu; "İyi uykular ufaklık"
Umarım beğenirsiniz bu bölümü bol bol yorum yapın lütfen 🐱 Sorular: Sizce ufaklık diyen kişi kim? Gizem'in babası nerde? Gizem nasıl birisi?
