do not speed /Taekook/

7

Kim Taehyung

Ama senin yüzünden öldü!

Haklıydı, annem yine haklıydı.

"Söz vermiştin bize hani! Ne oldu o sözler?"

"Yalan söyledim, yalandı! Bırakamadım, her yarışlardan uzak kaldığım dakika aklıma Haemin geldi! Yarışlara katılınca onu mutlu etmiş gibi hissediyorum, bunun nasıl birşey olduğunu anlayamazsınız!"

"O ailedendi,"dedi annem yavaşça. Kendi çocuğu gibi severdi onu. "Ve sen kardeşini öldürdün."

"Beni suçlamayı kes anne! Benim neler çektiğimi bildiğin halde bu şekilde davranamazsın, hâlâ beni suçlayamazsın!"

Herşeyin durduğu o saniye, babamdan sert bir tokat yemiştim.

Şaşkınlıkla ona baktığımda sinirle bana bakıyordu. "Yazıklar olsun senin gibi evlada."dedi ve annemin elini tutup evden çıktı.

O kadar yolu sadece bana nefretlerini kusmak için gelmişlerdi, orası da ayrı komikti.

"Taehyung," Jimin'in sesini duyunca delirecek gibi olduğumu hissediyordum, yanlız kalmaya ihtiyacım vardı.

"Beni yanlız bırakın."dediğimde Jungkook hariç herkes evden çıkıyordu. Huyumu biliyorlardı.

"Sende."dedim Jungkook'un sarı gözlerine bakarak ama olduğu yerde duruyordu. "Çık dışarı!"

Beni dinlemeyince tekrar tekrar bağırdım, depresyondaki zamanlarımda hissediyordum. Dizlerimde güç kalmayınca yere oturdum, gözyaşlarım gelmek için geç bile kalmıştı.

Ellerimi yere bastırırken hâlâ sayıklıyordum. "Benim yüzümden, benim yüzümden, onu ben öldürdüm."

Farkında olmadan sayıklarken Haemin'in unutmaya başladığım sesi kulaklarımda çınlamaya başladı.

"Benim yüzümden!"

Sonunda bağırıp kafama vurmaya başlayınca Jungkook'un yanıma koştuğunu duydum, ama silikti. Haemin'in sesi dışında birşey duyamıyordum.

"Taehyung,"dedi ve ellerimi tuttu. "Taehyung dur."

"Onu ben öldürdüm. Annem haklı, benim yüzümden." Ellerimi kurtarmaya çalıştığımda daha sıkı tuttu.

"Yapma, yapma, öyle çıkmaz kafandaki sesler. Biliyorum ben."diye fısıldadı.

"Sadece kendimi iyi hissetmek istiyorum Jungkook, anlıyor musun? Yapamıyordum, ne kadar söz versem de yapamadım."

"Anlıyorum,"dedi ve boynuma sarıldı. "Anlıyorum seni Taehyung."

Bende kollarımı beline dolayınca orada ağlamaya devam ettim, beni sakinleştirmeyi başarmıştı.

Tam kollarımı çekeceğim sırada daha sıkı sarıldı. "Biraz daha kal böyle." Karşı çıkamayacak kadar yorgundum. Bende biraz daha sarıldım.

Kollarını sonunda benden çektiğinde konuştu. "Daha iyi misin?"dediğinde kafamı salladım.

"Biraz uyusam iyi olacak."dediğimde ayağa kalktı ve elini uzattı. Elini tutup ayağa kalktım ve odaya doğru ilerledim. "Sen gidecek misin?"

"Sen uyuduktan sonra giderim, yat hadi."

Birşey demeden odaya girip yatağa yattım, eğer Jungkook yanımda olmasaydı bu iş yine psikoloğa kadar giderdi.

>>>

Jeon Jungkook

Teyzemden bu gecelik izin almıştım, Taehyung'u bu halde bırakacak değildim.