Hayat çok saçma!

"Buradan gitmek istemiyorum!"

Merhaba upuzun bir aradan sonra geri döndüm, bu ara o kadar uzundu ki hikaye yazmayı unuttum valla djjssjj Neyse iyi okumalar :) (Medyada Kaan var.)

10.00

"Kızım uyan"

"Tamam anneğh."

11.00

"Kızım uyan."

"Tamam anneğh."

12.00

"Kızım uyan."

"Tamam ann- aaaaaah"
Tabiki de popoma terliği yemiştim.

"İki saattir tamam diyorsun, kalkmıyorsun. Hadi kalk artık."
Bu sefer tamam demeden kalktım. Kendime geldikten sonra aşağı indim. Salonun başında annemle babam dikilmişlerdi.

"Miray seninle konuşmamız lazım."
Yine ne yaptm acaba? *.*

Koltuğa hep beraber oturduk. "Dinliyorum."

"Miray taşınıyoruz."

"Ha?"

"Senin için zor olduğunu biliyorum." Dedi babam. "Ama taşınamız gerek."

"Ama nedeeen?" Diye bağırdım.

"Biliyorsun, baban yeni bir işe girdi." Dedi annem. "Taşınacağımız yer işyerine daha yakın. Benimkine de. Hem orada daha iyi okullar var. Lise eğitimini orada daha iyi tamamlayabilirsin."

"Neresi?"

"Çayyolu."

"Ohaaaa. Anne ne dediğinin farkında mısın? Oturduğumuz yer Etlik, taşınacağımız yer Çayyolu. Taa cehennemin dibi!"

"Lütfen bize zorluk çıkarma. Konu kapanmıştır."
Sinirle hemen yukarı çıkıp odama gittim ve kapıyı kilitledim. Evimden ayrılmak istemiyordum. Arkadaşlarımdan, okulumdan ayrılmam istemiyordum. Of!

1 hafta sonra...

Kolileri evin önüne bırakırken söylendim.

"Neden en ağır kolileri ben taşıyorum?"

2 saat sonra...

Eve taşınmıştık. Aslında oturduğumuz site güzeldi. Yeşilliklerin arasında, geniş, ferah bir alandı.

Çok yorulmuştum. Hemen odama gidip kendimi yatağıma attım. Fakat o sırada karşı binanın balkonundan birinin beni izlediğini farkettim. Vışşşş

Miray bu insan mı????
Valla benden önce sen yavşadın çocuğa içses.

Valla o değilde insan değildi bu.
Hemen kalktım ve perdeyi çektim. Allahım çok utanmıştım. Çocuk beni davar gibi yatağa atlarken görmüş olmalıydı.

Aradan birkaç saniye geçtikten sonra perdeyi araladım ve çocuğun gitmiş olduğunu gördüm.

Amaan neyse Miray hava çok güzel, çık bi temiz hava al yavru.
İyi söyledin içses.

Hemen ayağıma beyaz converslerimi geçirdim ve dışarı çıktım. Buranın çok ferahltıcı olduğunu söylemiş miydim?

Fakat henüz birkaç adım atmışken beni izleyen çocuğun karşıda olduğunu gördüm. Allah belanı vermeye içses -.-

Hemen yönümü çevirip eve doğru giderken arkamdan "Heey" diye muuuuhteşeeem bir sesin bağırdığını duydum. Arkamı döndüğümde gülümsüyordu ve gel anlamında elini salladı. Yanına gittim. Allahııım bu çocuk yakından daha felaketti!

"Merhaba. Ben Kaan." Diyip gülümseyerek elini uzattı.

Sinin o masmavi gözlerini yirim.
Höst, yavaş gel içses.

"Miray." Deyip elini sıktım.

"Yenisin sanırım burada."

"Evet, bu gün taşındık."

"Hımm. Burayı seveceğine eminim."

"Galiba bende, güzel bir yere benziyor. Neyse, ben eve gideyim sonra görüşürüz."

"Görüşürüz. Ha bu arada, yarın saat 1-2 gibi şurada beklesene." deyip arkamdaki bankı gösterdi. "Bu sitede yaşayan daha birsürü genç var. Onlarla buluşacaktık, seni de götürürüm. Tanışmış olursunuz."

"Peki tamam. Yarın görüşürüz."

"Görüşürüz."
Hemen koşa koşa, zıplaya zıplaya, seke seke eve koştum. Geldiğimde bir şarkı mırıldanmaya başlamıştım bile;

"Mavi mavi masmaviiii, gözleri boncuk maviiii"

*************