The Chaos In My Head

{3}

Αυτή είναι η κακή πλευρά των πραγμάτων στο μυαλό μου, η καλή πλευρά θα ήταν να με είχαν βρει εγκαίρως και να ήμουν αρκετά δυνατή για να αντέξω τον πόνο που εγώ θα είχα δημιουργήσει στον εαυτό μου καθώς αυτός θα αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο που θα αντιδρούσε στην κακή πλευρά, αν και η αντίδραση του στην κακή πλευρά δεν είναι και πολύ άσχημη, γι'αυτό στην κακή πλευρά θα μπορούσε να μην αντιδράσει καθόλου άσχημα και απλά να το δεχόταν και να προσπαθούσε να ησυχάσει την αδερφή μου από το τηλέφωνο κάτι που θα επιβεβαίωνε την μηδενική έγνοια και αγάπη για εμένα. Με πονάει η απόρριψη του, αλλά θέλω να είναι καλά και ας μη με νοιάζεται, τον θέλω είναι η αλήθεια, αλλά μάλλον συναντηθήκαμε σε μία φάση της ζωής μας που μάλλον δεν ήταν εφικτό να είμαστε μαζί. Δεν θέλει να με βλέπει, δεν θέλει να με ακούει, μα ακόμα τον αγαπώ. Πολλές νύχτες σκέφτομαι ότι εγώ ήμουν αυτή που εφταιγε για όλα και ότι του φέρθηκα άδικα τον τελευταίο μήνα της σχέσης μας.  Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά που έκανε ή μάλλον αυτά που δεν έκανε, αυτά είναι ο μόνος λόγος που δεν κατηγορώ για όλα τον εαυτό μου, σε δύο από τους χωρισμούς μας έφταιγα εγώ που δεν του έδινα σημασία αλλά το τι συμπεριφορές ανεχόμουν δεν περιγράφεται, τώρα όμως τα έχω ρίξει όλα στο γεγονός ότι ήταν ανώριμος και τον έχω συγχωρέσει για τη συμπεριφορά που είχε τότε, αλλά μάλλον τον πλήγωσα τόσο πολύ στον τελικό μας χωρισμό που δεν μπορεί να με συγχωρέσει ούτε δύο χρόνια μετά από το χωρισμό μας. Αναρωτιέμαι πώς αισθανόταν εκείνον τον έναν μήνα που δεν του μίλαγα, μακάρι να μπορούσα να τα διορθώσω όλα, γιατί δεν μου αρέσει αυτή η κατάληξη και αφού ξέρω καλά ότι δεν μπορώ να διορθώσω το παρελθόν προσπαθώ να δημιουργήσω ένα καλύτερο μέλλον παίρνοντας αποφάσεις που μπορεί να με ωφελήσουν ή ακόμα και να με καταστρέψουν στο μέλλον, προσπαθώ να ζω το παρόν όσο πιο ευχάριστα γίνεται αλλά αυτό είναι κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό, ιδιαίτερα αν έχεις μία οικογένεια που δεν είναι και "τόσο" υποστηρικτική, οι γονείς μου πιστεύουν ότι με το να μας παρέχουν νερό, φαγητό και μία στέγη πάνω από το κεφάλι μας είναι οι βασικοί γονείς, αλλά ποτέ δεν ρώτησαν το παιδί τους τι έχει,  ποτέ δεν του έδωσαν την ευελιξία να είναι ανοιχτό προς αυτούς, ΓΙΑΤΙ;