The Chaos In My Head

{4}

Γιατί, οι πράξεις τους και οι αντιδράσεις τους έκαναν το παιδί να φοβάται, έκαναν αυτό το αθώο παιδί να θέλει να ΠΕΘΆΝΕΙ για να ΣΩΘΕΊ, για να σώσει τον εαυτό του από τις ανασφάλειες που έχουν οι άλλοι και του μεταφέρουν με τη συμπεριφορά τους, έκαναν αυτό το παιδί να υποφέρει κάθε μέρα προσπαθώντας να επιβιώσει και να κρατήσει σε ισορροπία όλες του τις σκέψεις, όλα του τα συναισθήματα, και τα κατάφερε, αυτό το παιδί κατάφερε και έζησε περνώντας τα εμπόδια που του έδωσε η ζωή. Και σαν δεν έφτανε η άθλια οικογενειακή κατάσταση, πρέπει να αντιμετωπίσει και το σχολείο, τους έρωτες και τις τοξικές φιλίες στη ζωή του, πιστεύω ότι κάθε παιδί όταν έρχεται η ώρα να πάει στο γυμνάσιο ξεκαθαρίζει τις τοξικές φιλίες και αυτές μπορεί να τον κυνηγάνε και στα επόμενα χρόνια της ζωής του, τουλάχιστον έτσι έγινε σε μένα. Οι έρωτες ποτέ δεν ξέρεις αν έχουν σταματήσει να σε επηρεάζουν, εμένα με επηρεάζει αυτός ο ένας ανόητος έρωτας ακόμα και 2 χρόνια μετά που χωρίσαμε αλλά πραγματικά δεν ξέρω για ποιον λόγο είμαι ακόμα κολλημένη με αυτό το άτομο που πραγματικά δεν είχαμε τίποτα που να μπορούσε να το πει κανείς σχέση. Κάποτε είχα διαβάσει κάπου  να λένε ότι πρέπει να ερωτεύεσαι τα μάτια, γιατί αν ερωτευτείς τα μαλλιά σε κάποιον θα αλλάξουν θα γίνουν άσπρα καθώς περνάει ο χρόνος, αν ερωτευτείς το σώμα και αυτό θα αλλάξει με τον χρόνο,  αν ερωτευτείς έναν άνθρωπο με ωραία οδοντοστοιχία με το χρόνο θα αλλάξει, οι καρδιές θα θρυμματιστούν και θα συρρικνωθούν καθώς περνάει ο χρόνος, άλλα τα μάτια; Τα μάτια γερνάνε με τον άνθρωπο, γι'αυτό όταν κάποιος ερωτεύεται με κάτι που ποτέ δεν θα αλλάξει σε έναν άνθρωπο, είναι πολύ δύσκολο να το αποχωριστεί και να το αφήσει να φύγει. Γι'αυτό αυτός ο πρώτος έρωτας είναι τόσο δύσκολο για μένα να σβήσει, γιατί είχα ερωτευτεί με τα μάτια του, αυτά τα μάτια που όταν με κοιτούσαν με ερέθιζαν σαν άγγιγμα και έπαιρναν τον έλεγχο του εαυτού μου, με έκαναν να νιώθω μία γαλήνη, με έκαναν να νιώθω λες και βρισκόμουν στον παράδεισο, λες και πετούσα ανέμελα ανάμεσα στον απέραντο ουρανό μαζί του πάνω στα σύννεφα, ΜΑΖΊ. Όμως δεν κρατούσε πολύ ο παράδεισος και κατεβαίναμε τα σκαλιά του παραδείσου προς την κόλαση, στα σκαλιά προς την κόλαση δυνατή ήταν η ησυχία και τα συναισθήματά μηδενικά, αυτό μου έδινε εκείνος, μία στον παράδεισο και μία στην αθόρυβη κόλαση, εγώ ένιωθα την ένταση της κόλασης και αντιδρούσα αλλά αυτός ήταν ψυχρός είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση, ψυχρός και απόμακρος, γι'αυτό και εγώ δεν άντεξα και αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από αυτή τη σχέση, για ένα μήνα δεν μιλούσαμε, δεν βγαίναμε, μέχρι που είχα αποφασίσει να τον χωρίσω, αλλά με πρόλαβε.