Ölü Piyanist ≈ MINSUNG

◇İki Uğursuz Böcek◇

"Ben bir ölüyüm. " dedim bomboş karanlığa gömülmüş odamda göz gezdirirken.

Bu karanlık duvarların benim için bir anlamı yoktu. Hayatımı aydınlatcak birisine ihtiyaç duymamıştım hiç, fakat bu dönemlerde yardıma ihtiyacım varmış gibi.

Bir doktordan veya bir sağlıkçıdan değil, aşktan yardım almayı denemek istiyorum ne kadar yıpratabilir ki?

Elbette bir yakınım olmadığı için ona böyle konular hakkında danışacağım biriside yoktu. Evde sürekli piyano çalmak dışında bir şeyler daha yapmak istiyordum "onunla piyano çalmak. "

Peki 'onunla' dediğim kişi kim olacaktı? Çok meraklıydım bu konu hakkında.

Kim meraklı olmazdıki?

Ummadığım anda karşıma çıksın beni kollarında sarıp her şeyin geçeceğini söyleyecek bir kişiye ihtiyacım var,
birden aşık olup, o günün hangi saati hayata başka gözle bakmaya başlayacağımı bilmesem bile o kişi o dakikadan sonra bir şeyleri değiştirmeye başlasa hayatımda.

Onu görünce içim kıpır kıpır olsun istiyorum kim istemezki onu seven birisi olsun. Hayır sadece sevmek değil ona aşık olan birisi olsun.

Piyanomun tuşlarının arasından çıkan böceğe döndüm, acaba neden oraya girmişti? O da mı benim gibi ışığını arıyordu?

"Sen iyi misin ufaklık neden oradaydın? "

Beni umursamadan yoluna devam etti, piyanomun ayaklarından aşağıya doğru indi. Aşağıda kötü şeyler oluyor dostum bak ben bile koltukta oturuyorum. Eğer oraya dokunursak birisi bizi azarlayabilir değil mi?

Karanlıkta o kadar çok oturmuşum ki gözlerim karanlığı daha iyi görüyordu. Belkide bir kediyimdir? Kedi olamaz mıyım? Kediler ne şansız varlıklar ama. Bende öyleyim siyah saçlarımla beraber uğursuzluk getirebilirim dünyaya.

Koltuğumda duran kaç yıldır benimle olduğunu bilmediğim ayakkabımı elime aldım. "Sanırım biraz eskimiş "

Burada çok pahalı her şey yeni bir ayakkabı alamam benden bir şeyler beklemesinler.

Ayakkabımı ayağıma geçirip neredeyse boş olan cüzdanımı pantolonumun ön cebine yerleştirdim. Çizgili kumaş pantolonum biraz kirlenmişti açıkcası. Ama sorun değil param olduğunda yıkarım.

Uzun süredir oturuyordum şuan saat kaç onu bile bilmiyorum. Sürekli kapalı olan perdelerim ve ışığım yüzünden hangi zaman dilimindeyiz hiç bir fikrim yok. Bence sorun olmaz umarım zam gelmemiştir.

Tek başıma yaşadığım tek odalı evimden çıkıp demirliklerden uzun apartmana baktım. Genelde burada öğrenciler yaşıyordu. Benim gibi birisi için çok garip yaşamak yani. Acaba hakkımda ne düşünüyorlar?

Kendimi dairemin kapısına yaslandım, peki neden dışarı çıkmıştım ben?

Dar pantolonlu bir çocuk yaklaştı yanıma, O da benim gibi siyah saçlıydı, uğursuz birisi demek...

Elinde ki kağıdı bana uzatıp, "Bir imza alabilir miyim? " dedi alaycı bir ses tonu ile.

"Siz çocuklar benimle alay etmekten ne kadar zevk alıyorsunuz? Benim gibi birisine böyle demeye hakkınız yok. "

Şaşırmış gözleriyle "Ne olmuş yani? Senin gibi birisi? Yaşamaktan korkan bir insandan zevk almamdan bir sorun yok bence. " dedi ve üstüme yürüdü.

Kapıya sırtımı sertçe yasladığımda bana biraz daha yaklaştı. Nefes aldığını duyuyordum o derece abartı bir yakınlıktı. Hayatımda başka kimse ile böyle yakınlaşmamıştım.

"Ne o? Korktun mu? " dudağının kenarının kıvrılmasıyla birlikte dedi. Gülümsedi yüzüme ama iyi hissettiren bir gülümseme değildi aksine rahatsız ediciydi.

İki uğursuzluk yanyana gelirse başımıza her şey gelebilirdi. Susmak en doğrusuydu.

Susup dudaklarını büzdü ve geri çekildi, derin bir nefes verdim. "Hoş bir yüzün varmış Piyanist. " Bu da bir Alay mıydı?

Yüzümü unutmuş gibiydim sahi en son ne zaman aynaya bakmıştım.

Arkasını dönüp gittiğinde ona bakmak için yerimden biraz olsun kıpırdayıp baktığımda, arkadaş grubunun yanında benimle alay ederek taklidimi yaptığını gördüm.

Onlara ne zararım vardı?

Başımı aşağıya eğip yoluma devam ettim bir an önce bu binadan çıkıp markette bir şeyler yemeliydim kemiklerimi hissetmeye başladım.