𝘤𝘭𝘢𝘳𝘪𝘴𝘴𝘢 > 𝘛𝘰𝘮 𝘮𝘢𝘳𝘷𝘰𝘭𝘰 𝘳𝘪𝘥𝘥𝘭𝘦

11

Kendi kendime bu bir rüya diye düşünürken bana yaklaşmaya başlamıştı.

Hemen koşarak uzaklaştım fakat peşimden geldiğini hissedebiliyordum.

Hiçkimsenin olmadığı bir koridorda koluma dokundu hemen kolumu çektim.

"Uzak dur benden!"

" Ben senin babanım,Jane"

"Jane yok ! Jane öldü.Annemle birlikte mezarda"

"O kadından bahsedip durma !"

sinir bozucu bir kahkaha attım.

"Nefret ediyorum senden.Defol hayatımdan defol !"

"Nankörsün sen ! Senin için yaptığım onca şeye lanet olsun !"

"Sen hayatımı mahvetmekten başka bir işe yaramadın.Annemi öldürdün !"

Cümlemi bitirdikten sonra yüzüme inen tokat
beni kendime getirmişti.

Tekrar

"Senden her zaman nefret edeceğim"

babamın yanından dik duruşumla dönmüştüm ama uzaklaştığımda göz yaşlarımı tutamadım.

Odadan içeri girer girmez odamda olan Marvolo'ya sarıldım.

O da şaşırmıştı.

"Ne oldu? İyi misin?"

"Hiçbirşey"

Eliyle yüzümün ona bakmasını sağladı.

"Sen ağladın mı?"

Sarılmayı bırakıp anlatmaya başladım.Anlatmayı bitirince çok sinirli gözüküyordu

"O orosp-"

"Hey ! Yanıma böyle konuşma"

garip bakış attıktan sonra gülümsedi.

"Peki,haunt"

"Clarissa canım"

"Peki siz nasıl istiyorsanız öyle olsun"

gülümsedikten sonra odadan çıktı.Bende kitap okuyup olanları düşünmemeye çalıştım.Düşünmemeye çalışırken bile hala düşünüyordum.

Hayat böyledir zaten.Düşünmemek istediğiniz şeyleri düşünmemeye çalışırken en çok onları düşünürsünüz.