W spokojnym, małym mieście Mystic Borders ukrywa się podział, który trwa od wieków. Społeczność dzieli się na dwie skrajnie różne grupy: skrajnie biednych i skrajnie bogatych. Najzamożniejsze rodziny w Mystic Borders są dziedzicami fortuny zgromadzo...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Val pov:✧･ﾟ:
Gdy dojechałam na zatokę Falls, byłam oczarowana, tym wspaniałym miejscem. Mystic Borders nie jest miastem, które jest w moim stylu, jednak to miejsce bardzo zmieniło moje podejście. Ocean, skały, piasek - wszystko wyglądało tak pięknie. Jednak moje podziwianie tego pięknego krajobrazu, swoją obecnością dość szybko zepsuł, pewien niebieskooki mężczyzna.
-Foster. - nawet na niego nie spojrzałam.
-Forbes. - zrobił dosłownie to samo co ja, tylko z moim fejkowy nazwiskiem, a tak dokładnie nazwiskiem mojej matki.
-Nie mam zbytnio ochoty się dziś droczyć, także mógłbyś mi powiedzieć po co tu przyjechałeś? -Naprawdę nie miałam siły i ochoty, na nic. List matki totalnie zepsuł mi humor, potrzebowałam trochę czasu dla siebie.
-Chciałbym z tobą porozmawiać. Mam wrażenie, że wiesz więcej ode mnie.
-To akurat nic trudnego- uśmiechnęłam się ironicznie.
-Bardzo zabawne. - gbur.
- Mówię poważnie, mam wrażenie, że coś wiesz, coś czego nie wiem nawet ja, o swojej rodzinie. - Ta rozmowa brzmi jak Kłopoty.
-Co ty mówisz Foster. Chyba potrzebujesz snu.
-Nie rób ze mnie debila, czemu każdy zawsze musi go ze mnie robić. Miałem nadzieje, że chociaż ty będziesz szczera. - Był bardzo zdenerwowany.
-Chciałabym ci pomóc, ale nie mam jak. Nie wiem nic istotnego o twojej rodzinie, wybacz.
-Czemu kłamiesz?
-Słucham? - Gdybym miała być zupełnie szczera, to realnie jak na razie wiem same nieistotne rzeczy.
-Valerie wiem, że ty coś wiesz, inaczej nie pytałabyś się mnie o Warda i nasze pieniądze. Możesz mi powiedzieć. - trudno było mi zrozumieć jego emocje, z jednej strony był zdenerwowany, ale z drugiej totalnie zagubiony.
-Pytałam o coś takiego? -muszę udawać debila, tak będzie prościej, a przecież wtedy wypiłam spora ilość alkoholu.
-Naprawdę? - odszedł gdzieś w bok. - Ja byłem z tobą szczery. Powiedziałem ci wszystko co wiem, czemu teraz udajesz?
-To wszystko? - Trevor wyglądał jakby był na skraju załamania, ale dlaczego? Nawet mi było głupio na to patrzeć, ale przecież nie mogłam nic powiedzieć. Tym bardziej aktualnie, z matka na ogonie.
-Eh, czyli to tak. Jesteś nagle taka jak Morgan? -czy on właśnie porównał mnie do swojej byłej dziewczyny, wrednej hanny montany z imprezy? Przesada.
-Chyba potrzebujesz odpoczynku, idź się prześpij lub napij bo niezłe pierdolisz. - byłam w stanie zrozumieć, jego złość wobec ojca, że nic nie mówi swojej rodzinie, ale nie wobec mnie. Nie pozwolę sobie na jeszcze większe zepsucie humoru dzisiejszego dnia.
