Bir şizofreninin başlangıcı

1.

Başım ağrıyor.. yorganımın altından çıkmak istemiyorum. Biliyorum,orada tam kapının önünde. 3-4 gündür sesini duyuyorum.
Nefes alış-verişini hissedebiliyorum. Sanki kulaklarımın dibinde gibi...
Yaklaşık 30 dakika boyunca yerimde dönüp durduktan sonra yorganı güçlükle başımdan çekip kalktım.

  Mutfakta kahvaltıyı hazırlarken arkamdan gelen Hazal'ı farkedememiştim. "Günaydın" diyip yanıma geldi sonra bana yardım etmeye başladı.
   Üniversite için ... geldiğim ilk zamanlarda yurtta kalıyordum. İlk zamanlarım olduğundan biraz çekingendim. Çekingenliğimi gideren kişi Hazal olmuştu. Diğer kızların aksine o, yanıma gelip benimle sohbet etmişti. Sanırım bu yüzden onu o zamanlar kendime yakın görmüştüm.
  Göz açıp kapayıncaya kadar 2 ay geçmişti. Yurttaki kızlar bana garip garip bakıyorlardı. Biz de Hazal ile kendimize bir ev tutma kararı vermiş, uygun fiyata bir daire bulup yerleşmiştik. İşte o zamandan beridir birlikteydik.

 
   Kahvaltının ardından Hazal proje teslimi için okula gitmiş ben de televizyondan rastgele bir kanal açmış, birşeyler atıştırıyordum.
Kapı sesi gelince rahatımı bozdum ve kalktım. Kapıya baktım ama kimse yoktu 'herhalde çocuklar vurup kaçmıştı' diye düşünüp kapıyı kapattım. Oturma odasına doğru ilerlerken birden kulağımda şiddetli bir çınlama başladı. Kendimi tutamayıp yere çöküverdim. 4-5 dakika o çınlama ile baş etmeye çalıştım ve birden kesildi, rahatlayıp kendimi bir köşeye attım. Daha sonra hava almak için kendimi dışarı saldım.

  Bir parkın etrafında yürüyordum. Arada bir kafamı çevirip oyun oynayan çocuklara bakıyordum. Onları gözlerim ile süzerken aralarında bana doğru dimdik bakıp korkunç bir şekilde gülümseyen birini farkettim.
Hemen başımı başka bir tarafa çevirdim. Parktan uzaklaşmak üzereyken son defa arkamı döndüm ve o gülümseyen çocuğu aradım,yoktu.
Önüme döndüm ve yürümeye devam ettim.
Karşımdaydı.. birden bana doğru gelmeye başladı. Açıkçası korkmuştum ama ne yapabilirdim? Arkamı dönüp son hızım ile koşmak mı? Hayır, o sadece bir çocuk bana ne yapabilir ki diye kendi kendime düşünüp yürümeye devam ettim.
Daha sonra çocuk yanıma geldi ve "benden kaçıyor musun?" Diye sordu.
Yüzüme tip tip bakıyor ve kaçıyor musun diye soruyor. Sence başka ne yapmalıyım? Kafamı buluyordu bu benimle. Biraz duraksadıktan sonra çocuğa döndüm "neden kaçayım ki"  diye sordum. Sessizce birbimize bakıyorduk. Birden önümden bir adam geçti. ÖNÜMDEN GEÇTİ. benim önümde o çocuk vardı ama ..

Adam geçtikten sonra çocuk yine o korkunç gülümsemesini yüzüne yerleştirip sesli bir şekilde gülmeye başladı. Sesi..çok ama çok ürkütücüydü.
Adam bildiğin çocuğun içinden geçmişti. Hemen arkamı döndüm ve hızla yürümeye başladım. Çocuk arkandan "İSTESEN DE KAÇAMAZSIN ZATEN" diyip daha sesli bir şekilde gülmeye başladı.
Bu da neyin nesiydi şimdi? Korkudan ölecektim neredeyse..

 
   Eve doğru yavaş adımlarla yürüyordum. O lanet olası çocuk hala aklımdaydı.
Daha sonra bir televizyon mağazasının önüne geldiğimde içerideki televizyonlar açıktı.
Birden televizyondaki adam bana seslendi. Evet, bildiğiniz bana seslendi. Şaşırmış bir şekilde o tarafa döndüm.  ' yoldan geçen bir şahıs, çılgınca dans edip trafiği birbirine kattı. Polislerin geldiğini farkeden şahıs, koşarak uzaklaştı..olay kamera görüntülerine böyle yansıdı. AYÇA yorgun gözüküyorsun. Saçlarını düzelt, dağılmış. Çılgın adam öğle saatlerinde yaptığı..." . Ne!? B-benimle mi konuştu o? Hemen elimle saçlarımı düzeltip hızla oradan uzaklaştım.
Televizyondan biri benimle konuşmuştu. Bana neler oluyor? Daha fazla kendimi ayakta tutamayıp karşıdaki bank'a oturdum.
 
  Elime telefonumu alıp açtım. Hazal'ın 5 cevapsız araması duruyordu. 20 dakika önce aramıştı. Telefonum sessizde değildi ama duyamamıştım.

  Hemen hazal'ı aradım ve ne olduğunu sordum. Proje işinin uzadığını ve bugün eve geç geleceğini söylemek için aradığını söyledi. Tamam diyip kapattım.
Yorgun bir şekilde yürüyordum. Sessiz, lambaları yanıp sönen sokağa adımımı attığım anda içimde içimde birşeyler hissettim.
Yürümeye devam ediyorum,birden kafamın içinde biri konuşmaya başladı. Karşıdaki kapağı açık olan elektrik paneline elimi koymamı söylüyordu. Birkaç dakika sonra ses kesildi.
Adımlarımı hızlandırıp eve doğru gittim.

   Bugün benim için resmen bir felaketti. Çıldırmış gibi hissetmiştim.
Soğuk yatağıma uzanıp uyudum.

   Saat bilmem kaç, odamın kapısının tıklatılma sesi ile uyandım. Ayaklarımı kendime çekmiş her kapı tıklatıldığında kendimi sallıyordum, deli gibiydim.
Açıkçası bunu neden yaptığımı bende bilmiyordum.
Birden tam arkamdan bir ses duydum. "neden birşeyler hazırlamıyorsun?"  Çığlık atarak arkamı döndüm. Bu o çocuktu.. parkta gördüğüm. Buraya nasıl gelmişti? Başkaları da vardı odada.
"Sadece..uyumak istiyorum" dedim sessiz bir şekilde.
Tabiki de uyumama izin vermediler.
Sabaha kadar başımın önünde kapı tıklatılması eşliğinde tartışmalarını dinledim. Bi ara sesleri kesildi .başımı kaldırıp baktığımda tam karşımda oturmuş beni izliyorlardı. Korkudan ölecek gibiydim. Çok geçmeden kafamı yatağa gömüp uyudum.

                        ***

   Hazaldan haber yok. Haftalar oldu .
Onun yokluğunda zihnimi altüst eden 2 hayali arkadaşım ile arkadaşlık kurdum,onlarla takıldım.
Hazal ile en son birlikte dışarı çıkmıştık. Okulda yaşadığımız bir anıyı konuşuyorduk. Önümüzden geçen insanlar sanki bir öcü görmüş gibi bana bakıyorlardı. Onları her ne kadar umursamamaya çalışsam da elimde değildi.

  Çok geçmeden ilerideki bir kafeye girdik. Hazal ile karşı karşıya oturup sohbetimize devam ediyorduk. Taa ki arkadan bize garip garip bakan garsonu fark edene kadar..
Ona baktığımı farkeden garson bize bakmayı kesip oradan uzaklaştı. Siparişimizi almaya dahi gelmemişti.

   Hazal ile birlikte oradan ayrılıp eve doğru yürümeye başladık.
Birden yanıma bir kadın geldi "şunu kaldırmama yardım eder misin kızım?"
Diye sordu. "Tabi" diyip yanına doğruldum.
Ben kadına yardım ederken hazal'ın gittiğini farkettim.
Arkasından "beni bekle!"  Diye seslendim.
Konuşmamın ardından kadın önce etrafıma baktı daha sonra ise "sağol kızım,gerisini ben hallederim" dedi.
Kadını onaylayıp hazal'ın yanına doğru gittim.
Arkama baktığımda kadın korkuyla bana bakıyordu. Neden böyle davranıyorlar? Hiç anlam veremiyordum.
Sanırım artık anlıyorum. İşte hazal'ı son gördüğüm gün buydu. Daha sonra birdaha haber alamadım.

    ~4 ay sonra

...

Eskiden yazmış olduğum bir hikayeydi bu.
Bir sonraki bölümü yakında atarım.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 💗