Kendimi yok olmanın eşiğinde bir yaratık gibi hissediyordum; uyuşuk dünyanın tam ortasında felaketin mahkumu olmuş bir yaratık. İçimde yer edinmiş korkularla ayağa kalkıp öfkeli birkaç adım attım. "Hayır!" diye haykırdım yumruklarımı sıkarak. "Bunun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Ve gece boyunca korktuğumuz her şey, günün doğmasıyla karşımıza çıkıyor.🦋'
karanlık ve sonu gelmeyen bir yolun tam ortasında bekliyordum. Etrafta benden başka bir canlı yoktu. Yalnızca ben ve nereye kadar gittiği belli olmayan bir yol çizgisi vardı. Karanlıktan her zaman korkuyordum. Buradan çıkmam gerektiğini anladığımda korkumu bir kenara bırakıp nefes alış verişlerimi dizginledim. Arkama dönüp baktığımda aynı yol çizgisi vardı. Tekrar önüme dönüp yalın ayaklarımla ileriye doğru birkaç adım attım. Bir anda içimde oluşan tedirginlik beni durmaya zorlamıştı. Bu yolun sonunda ne olduğunu ya da ne olacağını bilmiyordum. İlerlemeye devam edecek cesaretim yoktu. Korkum tekrar kendini belli ederek gün yüzüne çıktı.
Şuan nerede olduğumu bile bilmiyordum. Ne bir ışık ne de bir ses vardı etrafta. Korkum giderek büyümeye başlamıştı. Arkamdan gelen hırlama sesiyle hızlıca o tarafa döndüm. Görünürde hiç bir şey yoktu. Kalp atışlarım çok hızlı atıyordu. Bu duyduğum ses bir insana ait olamazdı. Peki o zaman neydi? Tam o anda karanlıkta parlayan bir çift göz belirdi. Korkunç ve saldırgan bakan bu gözler bana doğru gelmeye başladığında arkama bakmadan hızla koşmaya başladım. Arkamdan gelen bir insan değildi. Ne olduğu belirsiz bir şeydi.
Çığlık atmaya başladım. Belki birileri beni duyardı. O şeyin bana giderek yaklaştığını hissediyordum. Sonu gelmeyen bu yolda hızımı yavaşlatmadan soluksuzca koşmaya devam ettim. Ayaklarım giderek ağrımaya başlıyordu. Asla durmamalıydım. Hızlı nefes alıp verdiğim için artık boğazım da ağrımaya başlamıştı. Elimi boğazıma götürüp olduğum yerde durdum. Biraz daha koşarsam nefessiz kalacaktım. Kesik kesik öksürüyordum. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladığında yaratığın bana yaklaştığını farkettim. Dizlerim artık beni taşıyamıyordu. Pes etmiştim. Bu saatten sonra o yaratığın bana ne yapacağı umrumda değildi. Gözlerim tamamen kapandığında vücudum yerle buluştu. Ve derin bir uykuya daldım.
~~~~~~~
"Efendim! Uyanıyor!"
Doktor hızla yavaş yavaş gözlerini açmakta olan denek'in yanına geldi. Elindeki steteskopu kulağına koyup başını da denek'in kalbinin üzerinde gezdirdi. Rahat bir nefes aldı. Neyse ki kalp atışları normale dönmüştü.
Steteskopu kulağından çıkarıp yan masaya bıraktı. Gözlerini tamamen açmış olan denek baş ucunda oturan doktora baktı. Yine aynı şey olduğunu düşündü. Onu kapsüle koyup yine aynı deneyi yapmışlardı. Doktora bu deneyden korktuğunu söylemesine rağmen onu tekrar kapsüle sokmuşlardı. Bu durum onun canını fazlasıyla acıtıyordu.
"A1 kendini nasıl hissediyorsun?"
Doktorun sorusuyla denek zorlanarak birkaç kelime söylemeye çalıştı.
