KİRAZ AĞACI

Giriş

Hayatımın dönüm noktasının İstanbul'a taşınmak olduğunu bugün anlamıştım 
Ben olmamam, bana yasak olan bir insana aşık oldum, ama nerden bilebilirdim ki, onun İstanbul'a gelme sebebim olduğunu

"Neden kandırdın beni, sana aşık olmamı sağladın, dedim ki bu adam; işte buldun hayatının eşini, kaybetme onu, sev dedim. Yazıklar olsun sana, güldüm ben seninle, ağladım omzunda anlattım sana buraya neden geldiğimi, güvendim. Bu muydu? bana verdiğin değer, sevmedin değil mi hiç? Hiç düşünmedin nasıl bir çöküş yaşayacağımı, oynadın benimle ve bu senin hoşuna gitti değil mi? ama seni öldürmem gerekiyor değil mi?" gözümden akan yaşlarla karşımda ona bakıyordum elimde ona doğrultulmuş silahla.

Bana sadece bakıyordu. Öylece, durmuş, gözlerimin içine bakıyordu, ama bir duygu gördüm gözlerinde; pişmanlık...
Bu bir son muydu?, bizim sonumuz muydu?, neden böyle olmak zorundaydı ki?,
Gözlerimi kapattım ve tetiğe bastım, benden çıkan bir kurşun onun kalbini delmişti ama ölen bendim, değil mi...

Yaptığımdan pişman olmayacağım, evet sevdiğim adamı öldürdüğüm için pişman olmayacağım. Belki acı çekeceğim bu acı ömrümün sonuna kadar benimle olacak, belki de bu acıyla baş edemeyeceğim, 

Ben Kayra ÖZDİL, bu hikayenin başrolü değil ben bu hikayenin asıl katiliyim, ben kendimin katiliyim, yaşamak o kadar da önemli bir şey değil, ben ölmeliyim ki işte o zaman kurtulacağım

Öyle bir an gelir ki insan; aldığı nefesten konuştuğu sözden kısacası her şeyden yorulur.
Ben çok yoruldum. İnsanlardan bir beklentim kalmadı artık. 
Gelmeli miyim? yanına kardeşim, sevgilim?

                                                                                       ..........