Fractured Four
Emilina
I’ve been told to always think of the consequences of my actions. But my rationality barely materialized ever since I left. Someone in their right mind would not have followed a stranger upon stepping on an unfamiliar territory, without knowledge of what could happen and what people are like.
But this was such a sweet consequence that I was grateful for my ill-logic. My cage was finally down and I can sneak a peek to the world beyond plain white concrete walls.
My hands traced the smooth surface of the glass windows as I watched the city. The birds must have been this effervescent whenever they are up above. Nakikita nila ang lahat, kahit ang mga sulok na lingid sa kaalaman ng nakararami. A human’s sight could only go so far. And what we can’t capture, the birds can all at once.
“Sit properly, you’re blocking my view,” came Marcella’s voice.
Kaagad akong sumandal sa kinauupuan. Gusto kong sabihin na may bintana rin sa pwesto niya, pero hindi sa akin ang chopper, kaya may karapatan siya sa lahat ng naririto.
The city’s view slowly disappeared and was replaced with trees and mountains. Napapapalakpak ako nang munti dahil marami pa palang mga ganitong pangitain maliban sa hardin sa mansyon. I love plants, and seeing all the greens was like being put in paradise.
Sumulyap ako kay Marcella. Mukhang hindi niya masyadong hilig ang ganitong tanawin dahil nakapikit lamang siya. Isang bagay na hindi ko kayang gawin sa oras na ito. My eyes are devouring everything in sight. Halos hindi ko pagbigyan ang mata kong nagluluha na at nagmamakaawang ikurap ko.
Only when the chopper rounded a house in the middle of the woods did her eyes open. We slowly descended and I felt like I’m going to be sick.
When we stepped down the chopper to the ground, I exhaled in relief. Imahinasyon ko lamang siguro ‘yon, but it felt as if the trees waved hello when the wind blew my face and they swayed my way. I giggled when a few strands of hair got in my mouth.
Hinawi ko ang buhok ko upang makita ang itsura ng bahay. Nag iisa lang ito. Hindi katulad sa mansyon na may mga katabing bahay. The exterior of the house consisted of black wood and white stones. Outside the house was a terrace with brown wood floors and black railings. Mayroon pang upuan na parang isang duyan.
Bitbit ng lalaking nagmaneho ng chopper ang mga gamit ni Marcella. Iniwan niya ‘yon sa harap ng pinto. Malaki at mabigat ito base sa obserbasyon ko. Bibitbitin pa uli ito ni Marcella sa loob ng kanyang bahay.
Kaya ko naman sigurong magdala ng kahit isa kaya sumubok akong pumulot ng isang bag, subalit di ko nagawa dahil sa mahigpit na pagpigil ni Marcella sa palapulsuhan ko.
“Don’t touch anything,” her words were firm and clear.
“Hindi mo ba kailangan ng tulong ng driver na dalahin ‘yan sa kwarto mo?”
“I don’t like people inside my house.” Idiniin niya ang tingin sa akin. And the jab wasn’t subtle. She also hates the fact that I’m here. “And he’s a pilot, not a driver.”
Sinusian niya ang pinto.I didn’t make a step inside. She looked back and hitched a brow.
“Sa iba ba ako tutuloy?”
“May nakikita ka bang ibang bahay?” she asked in a mocking tone. Not waiting for my response, she brought her things upstairs as if it weighed like air.
Still holding on to my bag, I explored the house. Katulad ng labas ng bahay, itim at brown din ang pintura rito sa loob. Only the light from the large windows gave the house a bit of brightness. In the living room was a large sofa and a small table, with a rug underneath. In front of the sofa was the television hanging up the wall and a glass fireplace below. Iba’t ibang klase rin ang mga ilaw. Some parts had light bulbs hanging on a vertical string, some were chandeliers, and others were circular, attached to the ceiling.
To the northwest was a hallway leading to the kitchen. I was happy to see an oven. Sa dulong parte naman ng bahay ay may isa pang pinto ngunit hindi ko na binuksan ‘yon. Natutukso rin akong sumilip sa taas, ngunit hanggang dito pa lamang ako pinahihintulutan ni Marcella.
Satisfied with my findings, I returned to the living room. Tinitigan ko ang remote sa mesa. No one is stopping me now. My papa isn’t here to remind me not to watch television. He’s not here to impose the consequences of me breaking his rule. Bakit parang mabigat pa rin sa loob ko ang hawakan ito?
I crouched down to reach the remote. Ngunit sa tuwing susubukan kong hawakan ito, awtomatikong nagsasara ang mga kamao ko. Bumabaon ang aking kuko sa palad at pinarurusahan ito.
When at last I held it, I had to support my hand with the other, para lang hindi ko maihulog ang remote sa aking kaba.
Ang tatak ng telebisyon ang unang nagpakita na parang ipinapakilala nito ang sarili. Ilang segundo ang lumipas, isang palabas na ang pinapanood ko. Ang mga eksena ay parang normal na buhay ng tao. Mayroong eksena sa bahay o eskwela. May mga pamilya at kaibigan din. Nagpapalit palit nga lang ng pagkuha. Minsan ay malapit sa mukha ng isang karakter, minsan ay magkasama ang mga nag uusap na karakter sa kinukuhanan, at may pagkakataong malayo sa kanila.
Dahil hindi ko nasimulan ang palabas, hindi ko masundan ang monologo ng babae sa palabas. Pero batay sa boses niya ay malungkot siya. I could not resist playing with the remote’s buttons, kaya napindot ng malikot kong kamay ang plus sign sa kaliwang bahagi ng remote. Ang malungkot na dalaga ay naging batang nanananghalian at umiinom ng juice.
“Huh?” sabi ko sa hangin. Tinignan ko ang remote at pinindot uli ang plus sign.
The screen became black and white. Nasa kwarto ang isang tao at pinapanood ko lang siyang matulog. Masyadong tahimik. May humila sa kumot niya ngunit walang tao sa dulo ng kama.
Umatras ako at napabagsak sa sofa. I grabbed a pillow and put it in front of my face to block the screen. Dahan dahan ko itong ibinaba upang silipin ang sunod na mangyayari. I screamed in a high pitch voice when the sleeping body floated above the bed.
I stood on the sofa and jumped to the back and hid. Hinanap ko ang remote, ngunit di ko magawa nang maayos dahil nakatakip ang unan sa mukha ko. Humihiling ako sa isip ko ng ibang paraan upang patayin ang telebisyon ngunit blangko lamang ito.
