@tse0713 'ün BİR TUTAM MENEKŞE kitabına ithaftır
Benim yüreğim yanarken bir damla su bile veren yoktu..
Gece: tüm sırları örten bir örtü, bütün acıları özlemleri meydana çıkaran yüzsüz varlık sen misin beni benle sınayan..
Gündüz: her şeyi tüm çıplaklığıyla gözler önüne seren, sanki hayattan intikam alırcasına çalışan insanlar topluluğu..
Gece değil mi ki gündüz yaptığımız hataların bedelini zihnimize sinsi bir yılan gibi sokup acıyı katlayan..
Ama her gün aynı hataları yapıp geceleri bunu düşünmek mantığa sığıyor mu?
Neden bile bile aynı hataları yapıyoruz niye dur demiyoruz, ne zaman bu kadar iradesiz olduk, yoksa hep mi iradesizdik de saklamayı çok iyi bildik..
Unuttuğumuz bir şey var..
Geçmişin hataları birikerek bi dağ olduğu zaman o dağın altında kalmak kaçınılmazdır...
