Commander Do | Dokai

6. hüzünlü bakan gözlerin ardında

Missio, Sing to me

Keyifli okumalar canlarımm ♡

Umarım Komutan Do ve Jongin'i özlemişsinizdir. Onlar sizi özledi çünkü.

Fikirlerinizi belirtmeyi unutmazsanız beni çok mutlu edersiniz. ^^

Hayat, girip çıkan insanlarla doluydu. Onlara anlam yükleyip yüklememek bizlerin elindeydi. Yine de onların anlamsızlığı bizimkine karışabiliyordu...

Sonu ya hüsran ya da hüsranla sonuçlanırdı...

Bileğindeki sargıdan sonunda kurtulmuştu. Dördüncü gün buna izin vermişti, Hekim Junmyeon. Jongin cuma günü sonunda saha eğitimine katılmış ve ona laf sokan akranları arasında hayatta kalmaya çalışmıştı. Saha eğitimini başına bir şey gelmeden bitirebildiği için şükretti. Onunla uğraşanlara verebildiği en iyi cevap olmuştu. Tabi yanından geçen birinin dediği şeyden sonra, "Şansına küs," cevabını saymazsak.

Hafta sonunu sağ salim atlatmıştı. Yeni haftasında bütün saha eğitimlerine girebildiği ve sakarlık yapmadığı için kendisiyle gurur duyuyordu.

Bugünkü atış talimini kaçırmak istemiyordu. Kendinden emin olduğu belki de tek konu atış yapabiliyor olmasıydı. A'dan Z'ye tüm silahları kullanmayı biliyordu. Kendini kanıtlayabileceği bir alan sonunda çıkmıştı. Bunu kullanacaktı.

Jongin, kağıt kalemi silaha tercih edenlerdendi. Babasının deyişiyle, korkak insanlardan olmak istiyordu. Ona oğlunun asla bir korkak gibi yetişmesine izin vermeyeceğini söylerdi. Oğlu erkek gibi erkek olmalıydı...

Geç kalmamak için atış talimini yapacakları açık alandaki poligonların oraya koştu. Askeri öğrenciler çoktan yerini almıştı. Kolundaki saate baktığı zaman bir dakikası kaldığını fark etti. Hizaya geçti.

Komutan Do ile Komutan Park geldiği zaman gözlerini onlara dikti. Bugünü herhangi bir sakarlık yapmadan ve dikkati üzerine çekmeden atlatabilmeyi umdu. Silah tutabiliyor, atış yapabiliyordu.

Ağır silahlardan biriyle talime başlayacaklardı. Komutan Do nasıl durmaları gerektiğini, silahı nasıl tutmaları gerektiğini, dikkatli bir şekilde nişan almalarını ve hedeften emin olmadan parmaklarını tetiğe getirmemelerini söylüyordu.

Jongin'in dikkati kısa bir süreliğine dağıldı. Kulağına gelen tek ses Komutan Do'nun ciddi, erkeksi sesi olsa bile gözleri, siyah ve beyazın harmanlanmasından oluşun güzel kuşa takılmıştı. O kadar güzel görünüyordu ki, Jongin onu çizme hayaline dalmış, askeri botlar önünde durana değin Komutan Do'nun geldiğini fark etmemişti. Gözleri, ağır ağır askeri kıyafetlerin sıkıca sardığı vücuttan yukarı çıktı ve sonunda öldürücü bakışların sahibiyle buluştu.

"Asker," sert ses hazır ola geçmesine sebep oldu.

"Emredin komutanım," derken sesini düzgün tutmaya çalışmıştı.

"Verdiğim hayati bilgilerden daha önemli olan şey ne ki, odağını benim eğitimimden çekti." Gerçek anlamda cevap beklemeyen sert ses, yutkunmasına sebep oldu.

"Hiçbir şey, komutanım. Bir an dalmışım, affedin komutanım," diyebildi Jongin. Yüzünde tek bir mimik oynamazken gözlerini komutanını gözlerinden çekmedi. Çatılan kaşlar birazdan ölüm fermanına mührünü vurmaya hazırlanıyordu.

Hayatını bu emir komuta zinciri içinde geçirmişti. Alışması gerektiğini düşündüğü şeyler içindeydi fakat alışamıyordu. Buna rağmen bazı insanlara ve tavırlarına alışamıyordu.