KALBIMIN KILIDI SENDE KALMIŞ

BÖLÜM-11

11.BÖLÜM

CEM VE CAN

CEM

Damla ile konuştuktan sonra yazlığa gelmiştim.

Ben daha hiçbir şey diyemeden o teyzesi geldi ve Aramıza mesafe koydu.

Damla belki de Ankara'ya dönüyordu.

Hem de benim yüzümden.

Ilk defa böyle yoğun duygular hissetmeme rağmen benim yüzümden tatilinin bitmesini istemiyordum.

Benimle konuşmak istemediğini söylediği an ölmüştüm zaten.

Artık hiçbir şey yapmayı canım istemiyordu.

Yazlığa geldiğimde ise ruh gibiydim.

Kimse yoktu.

Odama geçtim ve kitaplığımı yıktım, dolabımın kapağını kırdım, ve sadece Damlayı düşünüyordum.

Benim yüzümden üzülmesi ve benim yüzümden ağlaması nedenini bilmediğim halde canımı acıtmıştı.

Onun böyle Olmasını istemiyordum.

Ve bunlara ben sebep olduğum için kendime öfkeliydim.

Öfkeme yenik düşüp elimi yumruk yapıp duvara geçirdim.

Sonra biraz sakinleştim ama elim hala yumruk halindeydi.

Yatağımı da dağıttıktan sonra sakinleşip yatağımın kenarına oturdum.

CAN

Yazlığa geldiğimde kimse yoktu.

Sadece Cem'in odasından gelen sesle kendime geldim.

Hemen onun odasına doğru gittim.

Cem kendinde değildi.

Yanına oturup biraz kendine gelmesini bekledim.

Her ne kadar şuan Gamzeyi düşünsem de kardeşim daha önemliydi.

Artık beklememin yeterli olduğunu düşünüp konuşmaya başladım.

"Olum bu halin ne?"

"Abi akşam konuşalım"

"Sorun Damla mı?"

"Abi ben biraz dışarı çıkıyım akşam gelince anlatacağım ama şimdi bir şey deme"

"Olum ben de geliyim mi seninle? Iyi görünmüyorsun"

"Zaten iyi değilim abi. Ama kendi başıma hava alıp gelebilirim"

"Tamam akşam konuşuruz"

"Tamam ben çıkıyorum. Annemlere söyle"

"Tamam"
Dedikten sonra ne olduğunu düşünmeye başladım.

Kardeşimi ilk defa böyle görüyordum.

Cem normalde ne olursa olsun kimseyi takmayan umursamaz birisiydi.

Bende öyleydim.

Ama Damla bu çocuğa ne yaptı anlamıyordum.

Anlamak için akşam Olmasını beklemek zorundaydım.

Ben de vakit geçirmek için bir film açtım ve izlemeye başladım.

CEM

Kendimi b*k gibi hissediyordum.

Sadece aklımda Damla vardı ve o ağlaması.

Benim yüzümden ağlamıştı.
Normalde ağlattığım insanlar için üzülmem.

Ama o farklıydı.

Hem de çok farklıydı.

Fazla doğaldı. Fazla masum.

Bana ne olduğunu anlayamıyordum.

Sadece onu düşünüyordum ama benim yüzümden ağladığını düşündükçe deli oluyordum.

Kendimi öldüresim geliyordu.

Ve ILK DEFA BIRINI AĞLATTIĞIM İÇİN ÜZGÜNDÜM VE ILK DEFA BİRSİNE BU KADAR DEĞER VERIYORUM.

Sahilde yürüdükten sonra biraz kendime gelmiştim.

Ama hala iyi sayılmazdım.

Güneşin batmaya başladığını görünce yazlığa doğru yol aldım.

Yazlığa geldiğim de Abim salonda film izliyordu.

"Abi" diye seslenip yanına geçtim.

"Anlat kardeşim ne bu halin"dedikten sonra anlatmaya başladım

"Abi sen gittikten sonra ben Damla ile konuşmaya karar verdim ve evlerine gittim.

Ama tam konuşacakken teyzesi geldi ve evden ayrılmak zorunda kaldım.

Damla da babası öğrenirse Ankara'ya döneceğini söyledi.

Artık konuşmak istemediğini biraz olsun araya mesafe koyduğu söyledi.

Bunu söylerken onu ağlatmıştım. Ve ilk defa canım bu yüzden acımıştı.

Onu ağlatmak istemiyordum. Ama onu ağlatmıştım.

"Bu yüzden pişmanım abi ve kendime sinirliyim"

"Olum sen bu kıza baya aşık olmuşsun"
"Öyle deme abi"
"Ama öyle olum. Seni ilk defa böyle görüyorum ve bir kız yüzünden"
"Öyle abi. Ben galiba damlaya aşık oldum."