លោកប្ដីសាតាន ( complete )

ភាគទី ១២ : សំណង🔞

រឿង : លោកប្ដីសាតាន
ភាគទី 12 : សំណង🔞
____________
ពន្លឺព្រះអាទិត្យរះបញ្ចេញពន្លឺមកព្រឹមៗនាម៉ោង 6 មួយព្រឹក ។ ស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់សា្វមីភរិយាមួយគូរកំពុងតែលង់លក់គេងឱបគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួតនៅលើពូកដោយមិនខ្វល់ជាមួយពន្លឺដែលជះមកតាមបង្អួច។
« ហឹម...» ជីមីនបើកភ្នែកឡើងរឹមៗដោយមិនទាន់អស់ងងុយ គេក្រោកអង្គុយសម្លឹងមើលមុខស្វាមីដោយស្នាមញញឹម ខណៈនិងរៀបបោះជើងចុះពីលើគ្រែទៅហើយ ដៃមាំរបស់ជុងគុកក៏ចាប់ចង្កេះគេជាប់។
« ជុងគុក...លោកធ្វើអីនិង ! លែងទៅខ្ញុំត្រូវការទៅងូតទឹក » ជីមីនបោះសម្ដីឡើងដោយជ្រួញមុខ គេសម្លឹងមើលដៃស្វាមីខ្លួន ដែលឱបរឹតចង្កេះគេជាប់ ខណៈពេលនោះជុងគុកក៏ទាញគេផ្ដួលឲដេកលើគ្រែវិញ រួចនាយក៏ឡើងមកសង្រ្គប់ពីលើ ។
« លោកកើតឆ្គួតអីនិង...អឹម...» សម្ដីមិនបានចប់ ចុងចប់ដើម ត្រូវបានជុងគុកថើបបំបិទមាត់មិនឲនិយាយបន្ត ។ នាយក្រាស់បឺតជញ្ជក់ ខាំបបូរមាត់ប្រពន្ធតាមភាពគ្រឺតខ្នាញ់ ត្បិតអីនាយលឺសម្លេង
ជីមីនក្រហឹមឲឈប់ក៏ដោយ ។
« អ្នកណាបង្រៀនឲនិយាយពាក្យនេះ ឯងឈ្លើយណាស់ដឹងទេដែលថាប្ដីខ្លួនឯងឆ្គួតបែបនេះ ! » ជុងគុកខាំបបូរមាត់ខាងក្រោមខ្លួនឯង គ្រឺតខ្នាញ់និង
ជីមីនជាអតិបរមា បណ្ដាលឲនាយហាមចិត្តពុំបានទើបអោនមកញីញក់ត្រង់ចន្លោះ-កជីមីនដែលបង្កឲមានស្នាមជាច្រើន ។
« លោកបានហើយ នេះជាពេលព្រឹកណាខ្ញុំត្រូវការងូតទឹក » ជីមីនយកដៃទាំងគូរទប់ទ្រូងជុងគុកទាំងទទួចអង្វរឲនាយបញ្ឈប់ ព្រោះបើគេបណ្ដោយប្រាកដជាជុងគុកធ្វើលើសនេះមិនខាន ។
« យើងត្រូវការកម្ដៅសាច់ដុំសិន កំដរយើងបន្តិចទៅ»
ដើមដៃសុទ្ធតែសាច់ដុំលើកត្រកងរាងកាយភរិយាដោយស្នាមញញឹមពេញទី ជុងគុកបីជីមីនមកកាន់បន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្លួន សឹមនិងដាក់ជីមីនទៅសាឡុងដោយជីមីនមានស្លៀកតែខោខ្លីមួយប៉ុណ្ណោះ ។
« ជុងគុក ! លោកគិតចង់ធ្វើអីនិង នេះជាពេលព្រឹកណាខ្ញុំគ្មានកម្លាំងទេ » ជីមីនទទួចបដិសេធជា
រឿយៗប៉ុន្តែត្បិតអីដៃរបស់គេនៅតោង-កជុងគុកដដែល ធ្វើឲជុងគុកលួចសើចនិងរឹកពារបស់គេជាខ្លាំង ។
« ប្ដីចង់កម្ដៅសាច់ដុំបន្តិច អូនចង់បដិសេធមែនទេ ? » ភាពច្រឡើសបើសមិនដឹងថាចេញមកពីណាឡើយ ដែលធ្វើជុងគុកហ៊ាននិយាយពាក្យនេះបាន ទាំងសព្វនាមនិងកាយវិការប្រាប់ឲដឹងថានាយពិតជាត្រូវការជីមីនពិតមែន ។
« ច្រឡឺមជាទីបំផុត ផាច់ ! » ជីមីនបោះសម្ដីដោយអៀនប្រៀន គេវាយសាច់ដើមទ្រូងជុងគុកមួយដៃបន្តិចរួចក៏អោនមុខចុះសង្ងំលាក់ភាពអឹមអៀនពី
ស្វាមី ។
ជុងគុកមិនបានតបបន្តទៀតឡើយគេគ្រាន់តែសើចបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ព្រោះបើគេបន្តតបជីមីនច្បាស់អៀនកាន់តែខ្លាំងមិនខាន ដូច្នេះចាំបន្តការសារសងតាមកាយវិការជំនួសវិញទៅចុះ ។
_បន្ទប់ធ្វើការ_
ផឹប...
ជុងគុកទម្លាក់រាងកាយជីមីនស្រាលៗទៅលើពូកដិយស្នាមញញឹមចុងមាត់ ភ្នែកមុតស្រួចសម្លឹងមើលសាច់សខ្ចីនិងត្រគៀកដ៏ត្រលុកត្រលន់គួរឲចង់វាយ កំពុងតែដេកនៅលើពូកដោយទឹកមុខដូចកូនឆ្មា ។
« ជុងគុកខ្ញុំថាពួកយើងកុំទាន់ធ្វើវាអី ព្រោះនេះជាពេលព្រឹក ចាំយប់ទៅណា ! » ជីមីននៅតែបន្តអង្វរ ចិត្តស្វាមីដូចដើម ព្រោះគេគ្មានកម្លាំងឡើយតាំងតែពីពេលដែរត្រូវគេចាប់ទៅមកម្ល៉េះ ដូច្នេះទើបចេះតែសុំឲជុងគុកធ្វើពេលក្រោយ ។
« ដល់ដំណាក់កាលនេះហើយឯងគិតចង់បដិសេធទៀតឬ យើងគ្មានអារម្មណ៍ធ្វើអីឡើយ បើសិនឯងបដិសេធ ពួកយើងខានធ្វើបែបនេះយូរមកហើយ ឯងគិតចង់បដិសេធយើងទៀតឬ ? » ជុងគុកលើកជើងជីមីនម្ខាងមកកាន់ក្នុងដៃ គេអង្អែលលើវាថ្នមៗដោយទទួចអង្វរប្រពន្ធឲយល់ចិត្តខ្លួន ព្រោះគេពិតជាត្រូវ ការជីមីនខ្លាំងណាស់ពេលនេះ ។
« ខ្ញុំអនុញ្ញាត លោកធ្វើវាចុះប៉ុន្ដែមិនត្រូវឲលើសម៉ោង 8 ឡើយ ខ្ញុំមានរឿងច្រើនណាស់ត្រូវធ្វើ » ជីមីនមិនដាច់ចិត្តនិងប្ដីខ្លួនក៏សុខចិត្តយល់ព្រម ព្រោះគិតថាវាជាសំណងដែលនាយបានជួយគេពិម្សិលមិញណា មួយ នាយក៏មិនដែលបានប៉ះខ្លួនប្រាណគេឡើយដូច្នេះថ្ងៃនេះបើកឪកាសឲម្ដងចុះ ។
« យើងមិនហ៊ានសន្យារទេ ប៉ុន្តែឯងត្រូវតែសន្យារថាមិនស្រែកឲយើងបញ្ឈប់ឡើយ ព្រោះបើឯងស្រែកឲឈប់យើងនិងកាន់តែធ្វើ ! » ជុងគុកញាក់ចិញ្ចើមឌឺដងដាក់ប្រពន្ធដោយមានប្រៀប ចំណែកជីមីនបានត្រឹមធ្វើមុខជូរព្រោះដឹងច្បាស់ថាប្ដីខ្លួនមានអត្តចរិកបែបណា ។
_តុបាយ_
នាវេលាម៉ោង 7 ព្រឹកអាហារពេលព្រឹកក៏ត្រូវាបានរៀបចំរួចរាល់សម្រាប់ការទទួលទានរបស់គ្រួសារនេះ លោកប្រុសចនរួចទាំងភរិយារួមទាំងម៉ាក់ប៉ាជីមីនកំពុងតែអង្គុយជជែកគ្នាយ៉ាងរីករាយរង់ចាំកូនៗទាំងពីរចុះមកជួបជុំបរិភោគអាហារជាមួយគ្នា ខណៈពេលចាំអស់ជាយូរហើយប៉ុន្តែនៅមិនឃើញពួកគេចុះមកទៀត ។
« ថ្ងៃនេះកូនកើតអី ហេតុអ្វីបានជាយូរហើយមិនទាន់ឃើញចុះមកទៀត រាល់ដងមិនមែនបែបនេះឡើយ » លោកស្រីចន ស្រដីឡើងមកកាន់ម៉ាក់ជីមីន ដោយទឹកមុខមានចម្ងល់ក្នុងចិត្ត មិនយល់ថាកូនៗនៅធ្វើអ្វីបានជាថ្ងៃនេះយូរម្ល៉េះ ពួកគេមិនដឹងទេឬថាលោកផាកនិងភរិយាបានមកលេង ។
« ខ្ញុំគិតថាពួកយើងគួរតែឡើងទៅហៅពួកគេល្អទេ
ព្រោះបើចាំបន្តទៀតមិនដឹងថាពេលណាបានចុះមកឡើយ ! » លោកស្រីផាកផ្ដើមគំនិតឡើងដោយប្រាប់ទៅអ្នកស្រីចន លុះស្រស្រួលសម្ដីគ្នាហើយពួកគាត់ទាំងពីរក៏បានដើរឡើងមកជាន់ខាងលើ ដោយទុកឲស្វាមីទាំងពីរអង្គុយជជែកគ្នានៅជាន់ខាងក្រោម ។
លោកស្រីទាំងពីរដើរឡើងមកជាន់ខាងលើដោយស្នាមញញឹម ព្រោះដឹងថាកូនទាំងពីរគងបន្ទប់ជាមួយគ្នា ។
តុកៗៗ
សម្លេងគោះទ្វារបានបនន្លឺឡើងប៉ុន្តែគ្មានការឆ្លើយតប
លោកស្រីទាំងពីរមើលមុខគ្នា សឹមនិងលើដៃរុញទ្វារបើកមើលដើម្បីដឹងថាកូនទាំងពីរនៅណាបានជាមិនមកបើកទ្វារឲពួកគាត់ដូច្នេះ ។
« គ្មានមនុស្សនៅទេអ្នកដន្លង តើពួកគេទៅណា ? »
« ហឹម...ប្រហែលជានៅបន្ទប់ធ្វើការហើយ តោះទៅមើល ប្រហែលជាពួកគេនៅទីនោះហើយ ! » បញ្ចប់សម្ដីពួកគាត់រួសរាន់ដើរមកយ៉ាងញាប់ជើង លុះពេលមកដល់លោកស្រីផាករៀបនិងលើកដៃគោះទ្វារបន្ទប់ទៅហើយ ស្រាប់តែលោកស្រីចនស្រដីកាត់ដំណើរថា
« អ្នកដន្លងមានលឺសម្លេងអ្វីទេដូចចម្លែកៗ ជួយស្ដាប់ខ្ញុំបន្តិច ! » ពួកគាត់ទាំងពីរដាក់ត្រចៀកផ្អឹមនិងទ្វារផ្ទៀងស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ សម្លេងនោះលឺយ៉ាងងំត្រចៀក គាត់បើកភ្នែកធំភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងក្រោយបានដឹងថាកូនទាំងកំពុងរួមមេត្រីភាពទាំង
ព្រឹកប្រលឹម ។
« ខ្ញុំគិតថាពួកយើងគួរតែចុះទៅក្រោមវិញល្អជាង
ពួកយើងមកខុសពេលហើយ » ពួកគាត់ទាំងពីរធ្វើទឹកមុខឡីងឡង់និយាយមិនចង់ចេញ ព្រោះមិននឹកស្មានថាកូនៗពួកគាត់ធ្វើបែបនេះទាំងព្រឹកសោះ គិតទៅគួរឲអស់សំណើចមែន ។ លុះបានដឹងដូច្នេះពួកគាត់ក៏បណ្ដើរគ្នាចុះទៅក្រោមបាត់ទៅ ។
ងាកមកមើលនាក់នៅក្នុងបន្ទប់វិញ ម្នាក់ៗអស់កម្លាំងបែកញើសពេញទាំងខ្លួន ដកដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នាក្រោយធ្វើអស់រយៈពេលមួយម៉ោងមកនេះ ប៉ុន្តែជុងគុកនៅតែស៊ូមិនព្រមបញ្ឈប់ ។
« អ្ហាស...ជុងគុក...ខ្ញុំហត់ណាស់..អឹម..» ជីមីនខាំបបូរមាត់បិទភ្នែកទប់ភាពហត់នឿយ ភាពសុខស្រួលរត់ពេញខ្លួនទាំងមូល ក្នុងចិត្តចង់ស្រែកឲស្វាមីបញ្ឈប់ប៉ុន្តែដឹងច្បាស់បើសិនរូបគេនិយាយជុងគុកច្បាស់ជាធ្វើកាន់តែខ្លាំងជាងនេះមិនខាន ។
« ទ្រាំបន្តិចទៅយើងជិតបញ្ចេញហើយ អ្ហា...សឺត ! ស្រួលណាស់ » ជុងគុកដកដង្ហើមវែងៗខំប្រឹងសម្រុកឥតស្រាកកម្លាំង រាងកាយតូចល្អិតអង្គុយច្រកគៀវលើប្រដាប់ភេទនាយយ៉ាងពេញទី ខណៈដៃទាំងគូររបស់នាយចាប់កាន់សាច់គូទជីមីនពេញៗដៃដើម្បីធ្វើឲអារម្មណ៍កាន់តែស្រើបស្រាល ។
សាច់គូទជីមីនបោកផ្ទប់និងសាច់ភ្លៅជុងគុកបង្កឲលាន់លឺសម្ដីយ៉ាងក្ដៅគគុក ទឹកខាប់សៗចេញមកយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ប្រឡាក់ប្រទាកពេញដងខ្លួនជីមីន ជាពិសេសត្រង់តំបន់ទន់ជ្រាយរបស់ជីមីនដែលពោរពេញដោយទឹកកាមជុងគុកបាញ់ចូលក្នុងខ្លួនគេឥតគណនា ព្រោះសង្រ្គាមស្នេហ៍នេះបានធ្វើអស់ពេលជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែជុងគុកនៅមិនឆ្អែត ឆ្អន់ ។
« សឺត...អឹម...ជុងគុក..អ្ហាស...បញ្ឈប់វាទៅខ្ញុំពិតជាហត់ខ្លាំងណាស់ » ជីមីនសម្លឹងមើលមុខជុងគុកស្រដីមកកាន់នាយដោយដង្ហើមដកមិនដល់គ្នា រាងកាយទាំងមូលរលាក់ចុះឡើងខ្លាំងៗដោយសារការបុកសម្រុកពីខាងក្រោមរបស់ជុងគុក ។
« បងជិតចេញហើយ អូនទ្រាំបន្តិចទៅ ! » ជុងគុកប្រើពាក្យសម្ដីលួងលោមភរិយាខ្លួនឲយល់ស្រប ព្រោះនាយមិនអាចបញ្ឈប់ពេលនេះបានឡើយ រាងកាយគេកំពុងត្រូវការជីមីនខ្លាំង ។
« អ្ហា...សឺត...ចេញ...ចេញហើយ..អ្ហា...ស្រួលណាស់ ជីមីន..បងស្រួល » បបូរមាត់ស្ដើងមានមាន្តស្នេហ៍បង្ហើបសំនៀងថ្ងូចថ្ងូរយ៉ាងរណ្ដំបញ្ជាក់ពីភាពសុខស្រួលឥតគណនា ដែលកើតមាននាពេលនេះ ។
ជុងគុកនៅស្ងៀមៗកន្រ្តាក់ខ្លួនខ្លាំងៗល្មមបាញ់បញ្ចូលនូវទឹកកាមក្ដៅៗចូលទៅក្នុងខ្លួនជីមីនរហូត ដល់អស់ សឹមនាយដកចេញមកវិញដែលតាមមកដោយទឹកកាមប្រតាកជាប់ជាច្រើន ។
« ហឹម...អឹម..ហត់ណាស់ ! » ជីមីនបិទភ្នែកដក ដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នា វិនាទីគេយកដៃសងខាងកាន់ស្មាស្វាមីដើម្បីជាការទប់លំនឹងមិនឲដួល ។
« មកបន្តទៀតបងមិនទាន់ឆ្អែតទេ ! » នាយសង្ហារធ្វើមុខពោរពេញដោយអំណាចគេញញឹមចុងមាត់សម្លឹងមើលមុខភរិយាដោយភ្លើងប្រាថ្នា សឹមនិងទាញរាងកាយជីមីនឲដេកក្រោមទ្រូងរបស់នាយ ត្រកងជើងសងខាងលើកឡើងកាន់ក្នុងដៃ រួចក៏ស៊កបញ្ចូលភាពរឹងមាំចូលក្នុងរន្ធតូចចង្អៀតដើម្បីបន្តដំណើរការសង្គ្រាមស្នេហ៍ ។
« អ្ហា...អ្ហាស..ជុង..ជុង..ខ្ញុំ...ហត់ណាស់... » នាយតូចស្រែកហាមជាថ្មីម្ដងទៀតបំណងឲស្វាមីបញ្ឈប់ ប៉ុន្តែជុងគុកមិនព្រមស្ដាប់ព្រោះនាយមិនអាចឈប់ទាំងពាក់កណ្ដាលទីបានឡើយ ។
សង្រ្គាមស្នេហ៍រវាងពួកគេទាំងពូរអូសបន្លាយរហូត ដល់ម៉ោង 7 ជិត 8 ព្រឹកទើបជុងគុកព្រមឈប់តាមសម្ដីប្រពន្ធ ខណៈដែរជីមីនមិនអាចដើរបានភ្លាមៗក្រោយសង្រ្គាមស្នេហ៍ទើបតែបញ្ឈប់ ព្រោះស្វាមីគេសម្រុកធ្វើជាច្រើនម៉ោងពេក ។
« កូនមកហើយឬ ? ម៉ាក់ប៉ាចាំយូរហើយ » លោកស្រីចនកំពុងតែជជែកលេងជាមួយអ្នកដន្លងសុខៗក៏ចោលភ្នែកឃើញកូនៗរបស់គាត់កំពុងតែចុះមកខាង ក្រោមជាមួយគ្នា ។
លោកស្រីព្រមទាំងលោកប្រុសទាំងបួននាក់ធ្វើទឹក មុខមិនចង់ត្រូវ ត្បិតអីបានឃើញថាជុងគុកកំពុងតែបីជីមីនចុះមកខាងក្រោមដោយស្នាមញញញឹមយ៉ាងស្រស់សង្ហារ ។ លុះចូលមកដល់តុបាយលោកផាកក៏លាន់មាត់សួរភ្លាមៗ ។
« ជីមីនកើតអីមែនកូនហេតុបានជាឲស្វាមីកូនបីបែបនេះ » បេះដូងជីមីនលាត់ដុកដាក់ស្ទើតែខុសចង្វាក់ ទឹកមុខប្រែភិតភ័យមួយរំពេច ព្រោះមិនដឹងថាត្រូវប្រាប់ឪពុករបស់ខ្លួនបែបណាឲសម ។
« គឺ...គឺកូន ! »
« ជីមីនមិនបានកើតអីទេប៉ា គេគ្រាន់តែអស់កម្លាំងជាមួយខ្ញុំបន្តិចប៉ុណ្ណោះ លោកប៉ាកុំបារម្ភអី » លឺសម្ដីកូនប្រុសជាស្វាមីតបដូច្នេះ ពួកគាត់ក៏កាត់សេចក្ដីបានយល់ដឹងច្បាស់ ម្នាក់ៗព្រមទាំងនាក់បម្រើលួចសើចនិងសម្ដីមិនចេះលាក់លៀមរបស់ជុងគុក ដែលស្រដីចេញមកយ៉ាងរំភើយ ។
ជីមីនអោនមុខចុះលាក់ភាពអឹមអៀនជាខ្លាំង ចិត្តក៏ខ្នាញ់និងស្វាមីខ្លួនដែលមិនចេះនិយាយបន្លំខ្លះ ធ្វើឲរូបគេអៀនពួកកាត់សឹងជ្រែកដីទៅហើយ ។
« នើចឹងកុំបន្តទៀតអី តោះប្រមូលអារម្មណ៍មកញាំុបាយវិញ អាហារត្រជាក់អស់ហើយ ! » ដោយឃើញ ថាស្ថានការនៅតែមិនប្រែលោកស្រីចនក៏បន្លឺសម្ដីឡើង លុះវេលានោះអាហារពេលព្រឹកក៏បានចាប់ប្រព្រឹត្តឡើងដោយរីករាយនៃគ្រួសារតាំងសងខាង ។
វេលាថ្ងៃរសៀលឆៀងមកដល់លោកផាកព្រមទាំងភរិយាក៏បានលាកូនៗនិងដន្លងខ្លួនត្រឡប់ទៅគេហដ្ឋានវិញ រង់ចាំថ្ងៃណាសម្រាកពីការងារពួកគាត់និងមកលេងម្ដងទៀត ។
« ម៉ាក់ទៅផ្ទះវិញហើយកូន ចាំថ្ងៃណាទំនេរម៉ាក់មកលេងទៀត ! » លោកស្រីផាកញញឹមញញែមយ៉ាងរីករាយ គាត់លើកដៃម្ខាងមកអង្អែលថ្ពាល់កូនដោយក្ដីស្រឡាញ់ ជាមួយពាក្យសម្ដីប្រាប់ឲដឹង ។
« បាទអ្នក ធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពណាអ្នកម៉ាក់លោកប៉ា ! » ជីមីនញញឹមស្រស់តបសម្ដីមកកាន់ម៉ាក់ខ្លួនវិញ សឹមនិងដកភ្នែកសម្លឹងមើលមកប៉ាខ្លួនដែលគាត់ឈរញញឹមសម្លឹងមើលមករូបគេ ។
« ម៉ាក់ដឹងហើយ ប៉ុន្តែកូនកុំភ្លេចឆាប់ចៅឲម៉ាក់ផងណា..ម៉ាក់ទៅហើយ ! » លោកស្រីផាកសើចដើម-ក
តិចៗនិយាយបង្អាប់កូនខ្លួនឲអៀនជាថ្មីម្ដងទៀត ។ ជីមីនប្រែមុខជាក្រហមព្រៀងរួចធ្វើភ្នែកឡីងឡង់ព្រោះអៀនជាមួយម៉ាក់ខ្លួនជាខ្លាំង ។ ក្រោយនិយាយអស់ចិត្តគាត់លាជីមីនត្រឡប់ទៅផ្ទះបាត់ទៅ ។
ជីមីនបែរខ្នងរៀបនិងដើរចូលក្នុងផ្ទះវិញហើយ ស្រាប់ តែបុកនិងទ្រូងជុងគុកស្ទើពេញមួយទម្ហឹង ព្រោះមិញនេះគេរវល់តែដើរអោនមុខមិនបានចាប់អារម្មណ៍ថាជុងគុកឈរពីមុខគេឡើយ ។
« អូយ...ជុងគុកលោកមកពីពេលណា ហេតុអីមិនឲដំណឹងបែបនេះ ! » ជីមីនយកដៃស្ទាប់ថ្ងាសខ្លួនអងែងថ្នមៗដោយមុខជូរ គេសម្លឹងមើលមុខជុងគុកឃើញថានាយបែរជាឈរសើចមើលមករូបគេទៅវិញ មិនយល់ថាមានរឿងអ្វីត្រូវសើច ។
« ហឹស...មកចូលផ្ទះមេឃងងឹងហើយ » នាយមិននិយាយច្រើនក៏យកដៃទាំងគូរចាប់លើកជីមីនបីឡើងក្នុងរង្វង់ដៃ សឹមនិងនិងនាំជីមីនទៅកាន់បន្ទប់គេងបាត់ទៅ ។
_ក្លឹប_
ពន្លឺភ្លើងពណ៍ភ្លឺឆ្វេកឆ្វាចរេរកតាមចង្វាក់ភ្លេងយ៉ាងកន្រ្តាក់ញាក់អបជាមួយនិងមនុស្សប្រុសស្រីជាច្រើនដែលបណ្ដោយខ្លួនឲឈ្លក់វង្វេងជាមួយបទភ្លេងទាំងនេះ ។
សុង ហ៊ុនអង្គុយលើតុក្នុងក្លឹបជាមួយស្រីៗកំដរប៉ុន្មាននាក់ដែលអមសងខាងដៃរបស់គេ ។ ជារៀងរាល់វិនាទីគេលើកស្រាមកផឹកបន្តិចម្ដងរង់ចាំដៃគូរដែលខ្លួនបានណាត់ជួប ។
« សួស្ដីសុងហ៊ុន » កញ្ញាសាច់សរល្អរូបរាង តែមិនល្អចិត្តគំនិតម្នាក់ដើរចេញពីបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីជួបជុំពិភាក្សាគ្នាជាមួយសុងហ៊ុន ។
« មកដល់ហើយឬ ? » សុង ហ៊ុនបោះសម្ដីឡើដោយញញឹមចុងមាត់ ដៃគូរពិភាក្សារបស់គេទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះ ខណៈនោះសុងហ៊ុនក៏បក់ដៃឲស្រីៗប៉ុន្មាននោះចេញព្រោះខ្លួនមានរឿងត្រូវពិភាក្សា ។
« ផែនការលោកយ៉ាងមិចទៅហើយ ! » ស្រីក្រមុំបោះសម្ដីឡើងដោយស្នាមញញឹមចុងមាត់ ជើងទាំង ពីរគងចូលគ្នាយ៉ាងក្រអឺតក្រទម បញ្ជាក់ពីភាពមានអំនួតនៅក្នុងខ្លួន ។
« មិនទាន់បានសម្រេចទេ វាមកតាមជួយប្រពន្ធវា
រហូត យើងទាល់តម្រិះអស់ហើយ មិនដឹងថាត្រូវធ្វើបែបណាទៀតទេ ! » សុងហ៊ុន ជ្រែកខ្លួនផ្អែកខ្នងនិងសាឡុងបិទភ្នែកដកដង្ហើមធំដោយស្មុគស្មាញ ខួរក្បាលស្មុគគិតមិនចេញ មិនដឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាយកជីមីនចេញពីជុងគុកបាន ។
« ហឹស...លោកពិតជាល្ងង់ណាស់ ចំណីមកដល់ដៃបែបនេះហើយ មិនចេះស្រវាចាប់ទៀត ! » នាងបោះ សម្ដីឡើងឡកឡឺយឲសុងហ៊ុនយ៉ាងចាស់ដៃ សឹមនិងក្រោកឡើងដើរចេញទៅបាត់ដោយក្នុងខួរក្បាលនិងចិត្តគំនិតពោរពេញទៅល្បិចកលពិសពុលរាប់រយជំពូក ។
______________
សូមអធ្យាស្រ័យចំពោះអក្ខរាវិរុទ្ធដែលសរសេរខុស❤️
រៀបរៀងនិពន្ធដោយ : ស៊ូ មីន