PROLOGUE

1 1 0
                                    

P R O L O G U E

"Mom.." napatingin ang aking ina sa akin at ang kaniyang berdeng mga mata ay tila tinatanong kung anong nais kong sabihin. "Is it okay if I don't have a gold eyes like dad?"

I saw how my mom change her reaction because of my question

"Of course, Iris. Your eyes are pretty because its a emerald like mine." my mom smiled at me but I saw the bitternes on it.

I am 6 years old kid and tomorrow is my 7th birthday. At my young age I know that eyes is everything in our life, eyes is everything in our palace.

I know what my parents are planing tomorrow, they are planing to sent me away in our palace.

I stare my mother and I give her my happy smile. I know you and dad, mom, I know you both don't want me to sent me away but I know this is for my own good.

"Yes, mom, we both have a beautiful emerald eyes."

"Iris, Iris, Iris, sweety, wake up." unti-unti kong minulat ang mga mata ko at doon ko nasilayan ang lumuluhang mga berdeng mata ng aking ina.

Nilibot ko naman ang aking paningin at nakita ko ang aking ama na nakatayo malapit sa pintuan at nakatingin rin ito sa akin. Ang gintong mga mata niya ay sumasalamin sa mga emosyon niya, pagkalungkot, pagkabalisa at galit. Nakita ko rin si Manang Susan, ang pinakamataas na Heneral ng aming palasyo at ang kanang kamay ni dad

I think it's time to leave.

I show my smile to them to stop my tears. I sit to my bed and get up. I go to my closet and get my things that I pack yesterday.

"I'm ready, mom, dad." I said to them.

Humagulgul si mom habang si dad lumapit sa akin at niyakap ako.

"How do you know?" narinig kong humikbi ito at ramdam kong nabasa ang aking damit sa parte ng aking balikat.

"I heard you and mom talking, dad." I said to him still smiling. "I'm not mad or upset, really. I understand you and mom why are you doing this, dad, it's good that you think that the best choice is to sent me away than agreeing to the plans of the councils."

"Iris, my princess." iyak ni mom...its hurt to heard her cry. "Don't ever think that we don't want you here anymore."

"I never think that, mom. The truth I'm happy also because I have a chance to travel and learn different ways of healing." thats the true I also feel happy because of that reason....I always want to travel and it was started when my ability show when I was 5 years old.

"King Rassius, Queen Ivina, paparating na po sila. Kailangan na po natin ilabas ang prinsesa sa labas ng ating bayan." humiwalay naman si mom and dad sa sinabi ni Heneral Nimos.

Tumingin naman sa akin sila dad and mom at si Manang Susan and Gervan. I smile to them and walk first to go out in my room.

Ilang oras ang naging biyahe namin hanggang sa nakarating kami sa matatas na pader ng aming bayan. Ang tarangkahan ng bayan ay unti-unting bumukas.

Saksi ang ang gabing ito, ang buwan at ang araw na ito, ang aking kaarawan. May 02 ang araw ng pagtapak ko sa labas ng bayan ng Avrogardo, ang bayan ng amimg pamilya.

"I promise, mom, dad, when the time comes I'll be back and at that time I will prove to them that I deserve to be a Avrogardo and they will know who is really Iris Avrogardo."

EYES OF A AVROGARDO Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon