~ İÇİMDEKİ SES ~

1.bölüm (Günlük)

Alarmın sesiyle gözlerimi açtım, sabah olmuştu. Dün gece nurcanla telefonda konuşmaktan zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştım. Zaten bana iyi gelen tek kişi o' ydu.

Birkaç gün önce başka bir okula transfer olmuştu onsuz okula nasıl devam edeceğimi hiç bilmiyordum dertlerimi sadece o dinliyordu sadece  o beni anlıyordu içimde yanan yangını tek o görüyordu. Bana hep sabırlı ol ,ben yanındayım derdi ama şuan yok .

Kalbimin acısı artıyor , ilaç içmekten ,geceleri acı çekmekten yoruldum ne zaman bitecek bu çile, hayat sanki durmuş gibi hissediyorum .

Dua ediyorum durmadan birisi beni bu evden kurtarsın diye çocukluğumu, gençliğimi çalan bu evden.

Kime diyorum ki Hiç Kimse beni anlamıyor, duymuyor, görmüyor ben yokmuşum gibi davranıyor herkes .ama Nurcan onlardan farklı farklıydı beni anlardı, ağladığımda beni teselli ederdi. İkimiz de Okulu sevmesek bile sırf birbirimizi görmek için gelirdik ta ki o taşınıp beni bu cehennemde bırakana kadar .

Annemin kapıyı açmasıyla günlüğü kapatmam bir oldu.ne istiyordu yine bu kadın benden?

" efnan yatağını toplamadan çıkma sakın gebertirim" dedi her zamanki sinirli ses tonuyla.

"İnsan gibi söylesen şaşırırdım anne " dedim sitem dolu bir sesle yine o iğrenç bakışını atıp odadan ayrıldı.

Ne bekliyordum ki sanki karşıma geçip "Canım kızım İyi uyudun mu ,günün nasıl geçti "mi diyecek.

Bu benim için ancak hayal olarak kalır. Çünkü benim annem diğer anneler gibi değil. ancak Keşke öyle biri olsaydı .En azından nasıl iyi bir anne olunacağını ondan öğrenmiş olurdum bana örnek olurdu.

Gerçi kime ne diyorsam yaşayacağım bile belirsiz hayatımı mahveden bir insandan annelik beklemem hata olur.

Ardı arkası kesilmeyen düşüncelerim bittikten sonra hemen hazırlanmaya başladım. randevum vardı abimle birlikte doktora gidecektik zaten beni hastaneye tek yollasalardı şaşırırdım.

Hemen üzerimi değiştirip hazırlandım salona geçtiğimde abim koltukta sevgilisiyle konuşuyordu. eminim ki ben sevgili yapsaydım beni diri diri toprağa gömerlerdi İşte bizim ailenin de adaleti bu kadardı.

Saate baktım ve randevu saatine çok az kaldığını gördüm.

" abi hadi geç kalacağız" dedim Sitemli bir ses tonuyla.

Telefonu kulağından çekip" bekle geliyorum efnan" dedi. yüksek bir ses tonuyla sanki karşısında sağır varmış gibi.

Ben Ayakkabılarımı giyerken hala sevgilisiyle konuştuğunu gördüm .Onun bu haline göz devirip onu beklemeden asansöre bindim.

Sıfırıncı kata bastığımda aynadan kendime son kez bakıp saçlarımı düzelttim. Asansör durduğunda kapı açılır açılmaz hemen çıkış kapısına doğru yöneldim ve kendimi dışarıya attım.

Sonunda dışarıya çıkabilmiştim .mis gibi çiçek kokusu burnuma dolduğunda tekrardan düşüncelere dalmıştım.

acaba benim gibi kısıtlı ailede büyüyen insanlar dışarıya çıktığında gerçekten benim gibi özgür hissediyor mu .temiz havayı, bulutları ,gökte uçan kuşları görünce benim gibi mutlu oluyorlar mı.

" efnan gelsene ne bekliyorsun. Hem geç kaldık diyorsun hem de heykel gibi orada dikiliyorsun .bin arabaya çabuk" düşüncelerimi bölen ses ile abime döndüm.

" Of tamam geliyorum, iki dakika şurada beklesen ölürdün zaten"

Arabaya bindik ve hastaneye doğru yol aldık ,yarım saatin sonunda hastaneye gelmiştik tahlillerim nihayet bir haftanın sonunda çıkmıştı abimle birlikte kapıyı çalarak doktorun odasına girdik.