Underground-Cody Fry
Seungmin
Toprağı kutsayan yağmurun kanıtı minik damlalar pencereden ruhuma süzülürken sükuneti bölen sesi ben de dahil olmak üzere birçok kişiyi dinginleştiriyordu. Saatlerdir koruduğum statik postürümü bozup başımı gömdüğüm kitabımdan kaldırarak genişçe gerindim. Burnumu ağrıtan gözlüğümü çıkarıp kutusuna koyarken ani bulanıklığa maruz kalan gözlerimi sertçe ovdum.
Geçen tartışmalarımızın konusu olan düşük performansım canımı gereğinden fazla sıktığından rutinimi terk ederek notlarıma odaklanmak zorunda kalmıştım ne var ki bu sefer de kendisi beni bulmuştu. Kader olduğunu düşünmek fazla mı ileri gitmekti?
Kulaklarım diğer her dağınıklığı eleyerek ötemden gelen klavye sesini tanıdığında dudaklarım istemsizce kıvrıldı. Gözlerim hiçbir çaba sarf etmeden onu bulurken arkama yaslanıp tasasızca onu izlemledim, her zamanki gibi. Artık nefes almak gibi geliyordu ona bakmak, görmesem ölürmüşüm gibi.
Çatık kaşları ekrana kilitliyken klavyede dans eden minik parmakları ciddiyetine tezat tatlı bir tablo çiziyordu. Şahit olduğum tüm uğraşları için bu denli rezanet ile çabaladığını görmek aklımdan uzak tutmaya çalıştığım fiziksel tepkilerimi tetiklerken derin bir nefes alarak gözlerimi yumdum. Gördüğüm her bir detayı beni inkar edilemez bir biçimde daha da ona çekip çözümsüz düğümlerle bağlarken kaçınmaya çalıştığım saniyelerin yarattığı cehennemde kavruluyordum.
Tam şu an oturduğu masanın altında veya üstünde olabilirdim, dikkatini dağıtsaydım nasıl bir ifade olurdu yüzünde? Daha da mı çatılırdı kaşları, göğsü inip kalkar mıydı etraftaki insanların telaşıyla, minik iniltiler dökülür müydü dolgun dudaklarından?
Sakinleşmeye çalışırken daha da kızgınladığımı fark ederek bacaklarımı birbirine bastırarak çoktan yükselişini tamamlayan ereksiyonumu gizlemeye çalıştım. Lisedeki azgın çocuklar gibi verdiğim tepkiler beni utandıracağı zaman dilimini çoktan atlamış sadece kontrolün yollarını aratıyordu.
Yüzümü masada dağılmış kağıtları toparlayıp aceleyle yellerken tekrar onu buldu bakışlarım. Felix'e 1 hafta önce attığım mesajı sindirmesi için verdiğim sürede akademik eksiklerimi tamamladığımdan tamamen ona odaklanamasam da ekstrem bir tepki vermemişti. Şaşırtıcıydı ama pek de değildi. Kendisine gelmediğini düşünmüş olabilirdi yeterince net bir söylem içermediğinden ancak her ne kadar amacım bu olsa da küçük bir reaksiyon beklemiştim.
Omzuma beklenmedik bir anda yerleşen elle irkilerek bacağımı masaya çarptım. Çıkan yüksek ses birkaç yabancı yüzü üzerimde toplarken Felix'in odağının dağılmadığını görmek bir nebze içimi rahatlattığından büyük bir nefes verdim dışarı. Arkamda bir kaşı havada, hareketlerimi anlamlandırmaya çalıştığını farz ettiğim arkadaşım dikilirken işaret parmağımı dudaklarıma götürerek sessiz olmasını ima ettim. Gözlerini belerterek kendini işaret etti ''Ben mi?'' dercesine. Dramasına karşılık vermeden elimle karşımdaki sandalyeyi gösterdim, gözlerini devirse de itaat edip oturup hiç zaman kaybetmeden çantasından not defterini çıkardı.
Kalemini hızlıca kağıdın üzerinde gezdirdikten sonra aceleyle bana uzattı, yüzündeki merak ve heyecan pek hayra alamet olmasa gerekti.
Çilliyi izlemek için mi kütüphaneye kapandın bu hafta?
Nasıl bu hem bu kadar yanlış hem bu kadar doğru düşünebilirdi? Onun gözünden böyle gözüktüğü inkar edilemezdi gerçi. Kağıdı önüme çekip cevabımı karaladım hızlıca.
Tesadüf. Eşyalarını topla da kahve içmeye gidelim, bugün yeterince çalıştım.
Konuyu net sınırlarla kapatmama içerlese de yazdığım talimatı takip etmeye çekinmedi. Her ne kadar teklifi sunan kişi ben olsam da arkamda bırakmaya alışık olduğum bir kimse değildi Felix, hatta tam tersine ben onun gölgesinde saklanırdım her zaman. İçimde anlamsız bir gerginlik yükselirken irislerim yerinde durmuyordu, yumruğumu sıkıp sertçe yutkundum. Sakin ol, onsuz da yaşıyorsun. Onu kısa süreliğine yalnız bıraksan da iyi olacaksınız.
