''တောင်းပန်ပါတယ် ဂျီအွန်းကိုထပ်ပြီး
ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့''
''မင်း ငါ့သားကိုတကယ်မချစ်တာ
သူမသိပေမဲ့ငါသိတယ်''
ဆေးရုံအခန်းအတွင်းလေထုက အနည်းငယ်
ပြင်းထန်နေလျှက်။
ဂျီအွန်း၏အဖေဖြစ်သူဟာဒေါသတွေဖြင့်
ပြောဆိုနေသော်လည်း။အပြောခံရသူဟာ
တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်။
''ကျွန်တော်ကတကယ်မချစ်ဘူးတဲ့လား
အကြောင်းပြချက်ကရော''
''ငါအကုန်သိတယ် ဆွန်းဝူမင်းကအလောင်းကစား
တစ်ခုလုပ်ရလို့ ဂျီအွန်းအနားကိုကပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ''
''..........''
ထိုသူဘယ်လိုပြောပြော ဆွန်းဝူကတော့
တုန်လှုပ်ခြင်းနည်းနည်းလေးမျှမရှိ။
ဟုတ်တယ်လေဘယ်သူကများသေခါနီး
အဘိုးကြီးရဲ့ခြိမ်းခြောက်စကားကို
ကြောက်နေမှာတဲ့လဲ။
အဲ့လိုပြောလို့ရိုင်းတယ်ထင်လဲဆွန်းဝူတို့က
ဂရုမစိုက်ပါ။ဟုတ်တယ်လေ သူကမှန်တာ
ပြောတာပဲဟာ။
''မင်းဘက်ကအလိုက်တသိနောက်ဆုတ်ပေးရင်
ငါဒီအကြောင်းတွေဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဘူး။''
''ခြိမ်းခြောက်နေတာလား!''
''အဲ့လိုသဘောပဲပေါ့''
''အဟွန်း! ကောင်းပါပြီ''
ဆွန်းဝူဟာထိုသို့ပြောကာ ထိုင်ခုံပေါ်မှထသွား၍။
သူ၏လက်ကိုင်ဖုန်းကိုယူကာ။
နံပါတ်တစ်ခုအားဆက်သွယ်လိုက်၏။
''အင်းပြော ကလေးဘာဖြစ်လို့လဲ''
''ဟာ! ကိုကိုကလဲအကြောင်းအရင်းရှိမှ
ဖုန်းဆက်ရမှာလား''
''မဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုအစည်းအဝေးလုပ်နေတာမို့''
''အာ...ဟုတ်လားအဲ့တာဆိုဒါပဲနော်''
ဆွန်းဝူဟာနဂိုရှိနေသည့် အသံလှလှလေးအပြင်
စူပုတ်ပုတ်အသံလေးကိုပါအားဖြည့်
ပြောလိုက်သောကြောင့်။
''မဟုတ်တာ ကလေးလောက်ဘာမှအရေးမကြီးဘူး''
''ဘာလဲ ကိုကိုအခုကလေးဆီလာခဲ့ရမလား!''
ထိုစကားကိုကြားတော့ ဆွန်းဝူဟာ
အောင်နိုင်သူလိုပြုံးကာ။
သူ့အရှေ့မှလူဆီသို့တည့်တည့်ကြီးကြည့်ကာ
လှောင်သလိုပြုံးပြလိုက်သေး၏။
