James Potter birçok şeydi.
İyi bir atlet, sadık bir arkadaş ve Gryffindor'un altın çocuğu.
Victoria Atkinson içinse başkalarında nefret ettiği her şeydi. Küçüklüğünden beri ona empoze edilen değerleri somutlaştırıyordu. İşte tam da bu yüzden genç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başlangıçlarla ilgili korkuyu inkar etmek yoktu. Ne kadar iyi hazırlanırsanız hazırlanın, başlangıcın yolunuza geldiğini ne kadar erken veya geç görürseniz görün - korku, endişe ve panik en büyük yoldaşlardı.
Elbette yeni başlangıçlar yeni bir hikâye demekti. Ve hayatlarını farklı başlangıçlarla inşa eden insanlar varken bile, bazıları daha büyük, bazıları daha küçük, yine de üzerimizde bir etki bıraktılar. Bazen güzel, bazen korkunç, ama her zaman beklenmedik. Planlayın, kontrol edin, gerektiği kadar ve istediğiniz kadar hazırlanın, ama beklenmedik olan kaldı. Eğer son kelimesi hikayemizi süslemediyse... bizi bir arada tuttu ve sadece bitmek ve bir sonraki başlangıç için yeni bir yer açmak için bizi parçaladı.
Ama hazırlanmak, en ufak bir şey bilmek bile iyi hissettiriyordu. Güvenliği mümkün olduğunca korumak, bir süreliğine de olsa bu durumu hafifletecekti.
Yine de okuduğu tüm kitaplar, ezberlediği resimler ve oynadığı tüm senaryolar - o lanet olası kırmızı tren korkutucuydu.
Gergin olmaya gerek yok, diye fısıldamıştı ev cinlerinden biri bu sabah ona.
Sadece bu sözler bile onu yüz kat daha fazla endişelendirdi.
Tren istasyonu düzinelerce başka çocukla doluydu, onlarcası da onun durumuna benzer bir durumdaydı. Ama onun durumunda değillerdi - bunlar farklı gerçekliklerdi, farklı dünyalar tam da bu yerde çarpışıyordu.
Gergin olmaya gerek yok
Ancak bu gerçekler, önündeki treni görünce ellerinin titremesini engellemedi.
Küçük kız ailesinin yanında yürüyordu. Gözleri ciddiyetle önündeki küçük ev sahibine odaklanmıştı, kırmızı nesneye doğru yürürken bavul arabasını itiyordu. Her zamankinden daha düz olan sarı saçları yürürken dalgalanıyor, her şeyi gördüğünde tökezlememek için ne kadar çabaladığına dair hiçbir ipucu vermiyordu.
Herkese kibarca gülümseyen kız, en azından nefessiz kalacak kadar endişeli değilmiş gibi görünmeye çalıştı. Peron 9 3/4'ün dört bir yanından onlara bakan insanlar vardı. Bazıları sadece bakıyordu; diğerleri ise belli ki onlar hakkında fısıldaşmaya başlamıştı. Ve bu insanların bir avuç kadarı bile ona mahremiyet diye bir şeyin olmadığını hatırlatmalarından hoşlanmıyordu. Bir ışık parlaması oldu ve genç cadı bir fotoğraf çekildiğini anladı.
Aptalca bir umut arayan kız yanındaki adamlara baktı. Belki de onlara başka tarafa bakmalarını söyleyen o olacaktı. Ne de olsa bu kadar erken gelmekte ısrar eden oydu, sanki bu bütün bunları önleyecekmiş gibi.
