Anak ng Kalikasan (Vol 1, Completed)

Chapter 4: Bagong Simula

Pagsapit ng umaga ay tuluyan na nga nilang nailibing si Loring sa likod ng kanilang kubo. Hindi na nila ito inilamay dahil na din sa banta na maaring magbalik ang iba pang kalahi ng aswang na pinatay nila.

"Mina, kain kana, kagabi ka pa hindi kumakain. Hindi matutuwa ang Nanay kapag ganyan ka." Wika ni Lando habang inaabutan ng saging si Mina. Nakatingin lamang ito sa puntod ng kanyang nanay habang nagdadasal.

Tinapos niya ang kanyang pagdadasal bago niya nilingon ang kanyang ama.

"Tay, diba dapat nakikita ko si nanay? Bakit po hindi ko siya matawag?" Nagtatakang tanong ni Mina. Ilang ulit niyang sinubukang tawagin ang kaluluwa ni Loring ngunit hindi ito tumutugon. Natahimik lamang si Lando dahil hindi niya alam ang itutugon sa kanyang anak.

"Tay, naalala nyo ang nangyari kahapon, hindi kaya, ang kaluluwa ni Inay ay nasa mga kalaban? Kaya hindi ko matawag si Inay ay dahil wala dito ang kanyang kaluluwa."

"Hindi ko alam anak, masyadong mabilis ang mga pangyayari kahapon. Marahil tama ka at maari ding hindi. Mina, kahit ano pa man ang dahilan, nais ko sanay huwag kang mawalan ng pananampalataya sa amang may likha. Lahat ng nangyayari sa buhay natin ay may dahilan. Sinusukat lamang nito ang sukdulan ng ating pananampalataya. "

" Hindi ko po nakakalimutan Itay. Nalulungkot lamang ako dahil wala si Inay." Turan ni Mina.

Lumipas pa ang mga araw at muli nang nanumbalik ang sigla sa buhay ni Mina. Kapag nasa bukid sina Mang Ben ay kasa-kasama nila si Mina at ang ama nito. Hindi na nila ito iniiwan sa bahay dahil na rin sa takot na baka maulit ang mga nangyari kay Loring.

Isang araw ay nasa bukid sila, habang nagtatanim ng mais si Mang Ben at Lando ay nakamasid naman si Mina sa kanila sa isang lilim ng puno ng mangga.

Kasalukuyan siyang tinuturuan ni Sinag ng pakikipag isa sa kalikasan at pagtatawag ng mga elementong makakatulong sa kanila sa oras ng panganib at kagipitan.

"Magaling Mina, sa wakas ay napagtagumpayan mo na ang huli mong pagsubok." Masayang wika ni Sinag. Napangiti lamang si Mina habang nakatitig sa magandang engkanto na nasa kanilang harapan.

Manghang-mangha siya ng masilayan ang engkantong iyon. Ang wangis nito ay sa tao ngunit kakaiba. Mahaba at patulis ang tenga nito. Kulay asul din ang mata nito na kakulay ng bughaw na kalangitan. Napakaitim naman ng nagsisihabaan nitong mga buhok na halos sumayad na sa lupa. Ayon pa kay Sinag ang engkantong natawag nila ay ang nangangalaga sa mga sapa at ilog. Kalimitan din silang nasisilayan sa mga lumang balon. Sila ang nagpapanatili ng kalinisan nito. Ayon pa sa binata, kapag ang isang ilog, balon o sapa ay pinamamahayan ng mga ganoong engkanto, panigurado ay napakalinis ng tubig na iyon at may kakayahan din itong magpagaling ng kahit na anong sakit.

"Kuya Sinag, paano naman ang isang iyan?"tanong ni Mina habang tinuturo ang isang mala apoy na nilalang na parang isang bola.

"Santelmo ang tawag diyan Mina. Ayon sa mga kasabihan ang mga santelmo ay mga kaluluwa ng mga namayapang hindi matahimik. Kalimitan mo silang makikita sa mga naglalakihang puno o sa mga abandonadong gusali na gawa ng mga tao. "

"May iilan din na paikot-ikot lamang sa lugar kung saan sila namatay. " Dagdag pa ni Sinag habang inililigpit ang kanilang mga gamit.

Tumango lamang si Mina habang pinagmamasdan ang bolang apoy na umikot-ikot sa kanila. Sa pakiwari niya ay batang santelmo iyon dahil manaka-naka niyang nakikita ang wangis ng isang bata na napapaloob dito.

Mabilis na lumipas ang panahon, tumuntong na nga sa edad na kinse si Mina. Tumanda na din si Mang Ben at Lando habang si Sinag naman ay nasa trenta na. Naging bihasa na si Mina sa paggamit ng kanyang kakayahan at tumutulong na din siya sa panggagamot ni Sinag. Si Mang Ben naman at Lando ang laging naiiwan sa bahay.