VAROLUŞ

herşey zordur

Hayat..hayat ne kadar tuhaf hepimiz insanız ama birbirimize zarar veriyoruz inandığımız dinler neyi değiştirir inandım din insan olup olmadığımı değiştirir mi ? Galiba çoğu insana göre değiştirir ama ben bu yolda devam edicem istediğim şeyi başaran'a kadar devam edicem ben Betül 20 yaşındayım küçüklüğümden beri en büyük hayalim asker olmak bunun bir nedeni de abim..abim yüzbaşı olarak askerlik yapardı bir gün yine göreve gitmesi gerekti o zamanlar 14 yaşlarında olduğum için çokta bilmezdim abim o gün göreve gitti ama karşı düşmanlar tarafından câni bir şekilde işkence edilerek öldürüldü abimle hep askerlik hakkında konuşurduk hep onun gibi cesur bir asker olmak isterdim vatanını koruyan insanları koruyan bir asker evet bunu yapabilirdim ama benim için neredeyse imkansız çünkü çarşaf giyiyorum ve bu istedim herşeyi daha zor bir hale getiriyor şuan karşımda rehber öğretmenimiz şehmus bey vardı ve bana hem hayat hakkında bilgi veriyordu hemde çarşaflı bir asker olmaz imkansız diyordu neden imkansız olsun ki çarşaflı olsam da bende insan değil miyim ? Ben bunları düşünürken şehmus hoca konuşmaya başladı.
"Betül Beni dinlemiyor musun sen ?"
"Özür dilerim Şehmus hocam dalmışım ne demiştiniz."
"Çarşaflı asker olmaz kızım saçmalama nerde görülmüş çarşaflı bir kızın asker oldu hadi oldun diyelim millet ne der insanlar hakkında ne konuşur kızım" Şehmus hocayı çok severdim çoğu zaman o da beni severdi ama konu ne zaman buraya gelse hep aynı şeyleri derdi.
"Hocam yapmayın bari siz yapmayın biliyorsunuz benim tek hayalim bu abim gibi bir asker olup hem abimin intikamını almak hemde vatanımı düşmanlardan korumak istiyorum bari siz karşı gelmeyin"Şehmus hoca bir süre yüzüme baktı ve konuşmaya başladı.
"Kızım bende senin güzel bir asker olup vatanını korumanı isterim ama biliyorsun olmaz."
"Hocam bakın ben denemek istiyorum bu yaşıma kadar tek hayalim buydu bundan sonra da denemek istiyorum."
"Peki kızım dene "
Şehmus hocaya teşekkür edip odadan çıktım peki şimdi ne yapacaktım hiç bir fikrim yok herkes karşı geliyor ve bu çok sinir bozucu insan yerine koyulmamak bende insanım giydimiz elbiseler inandığımız dinler ne fark ederdi ki ne bu  düşünceleri aklımdan silmeye çalışarak kulaklıklarımı taktım ve dont blame me speed up açıp dinlemeye başladım okuldan çıktım ve evin yolunu tutum okul eve uzaktı yaklaşık 2 saat yol vardı o yüzden otobüs durağına gittim şansıma hemen geldi ama bir sorun vardı izleniyor gibi hissediyorum etrafıma bakmaya korksam da cesaretimi topladım ve etrafıma baktım saat şuan 4:30 hemen otobüse bindim ve parayı verip boş bir yere oturdum geceleri uyuma sorunum oldu için pek uyumazdım gözümü kapatıp abimi düşündüm abimle olan anılarımı.. acaba çok canı acımış mıdır işgence görürken yada öldü an.. bu düşünceler canımı çok yaktı abimi çok özlemiştim keşke şuan yanımda olsaydı eminim beni destekler ve bana yardım ederdi ama yoktu beni destekleyen biri yoktu yalnız başıma bu yolda devam etmem lazımdı annem ve babam ben 5 yaşındayken trafik kazasından hayatlarını kaybetti bende teyzemin yanında kalmaya başladım abim göreve çok gitti için bana bakamazdı  teyzemle kalmak ilk başta güzeldi teyzem bana iyi davranırdı ama eniştem için aynı şey geçerli değildir teyzemin olmadı zamanlar beni hep döverdi bir gün beni odasına çağırdı teyzem evde değildi yine dövecek sandım ama bu sefer dövmek için çağırmamıştı.. o gün benim kabusum oldu eniştem beni tecavüz etti.teyzem eve geldi zaman teyzeme anlatmaya çalıştım anlatım da ama teyzem bana inanmadı ve evden kovdu o yaştan sonra 18 yaşına kadar yetimhane de kaldım zaten o adamın evinde kalmaktansa yetimhane de kalmayı tercih ederdim üniversite zamanı hem çalıştım hem okudum tabi o zamanlar da çok zordu çünkü 18 yaşında çarşaf giymiştim ve iş bulmam çok zordu kimse çarşaflı bir kıza iş vermek istemedi ama pes etmedim devam ettim şuan 1+1 evde 2 kedimle birlikte yaşıyorum ben yine düşüncelere dalmışken otobüs metro durağına geldi hemen inip metro durağına doğur yürüdüm ama yine izleniyormuş gibi hissettim etrafıma baktım yine kimse yoktu yoluma devam edip metroya bindim 1 saat yolum kaldığı için şanslıydım gözlerimi kapatıp yolun bittmesini bekledim.

~yarım saat sonra~
Bir elin omuzuma deymesiyle uyandım başımda tanımadığım bir adam vardı ben ona anlamsız gözlerle bakarken konuşmaya başladı.
"Hanımefendi  son durak artık inmeniz lazım."
"Teşekkür ederim fark etmemişim."
Hemen metrodan indim ve eve doğru yürümeye başladım saat 6 buçuk olmuştu ve evim çok ıssız bir yerde olduğu için kimse yoktu etrafa bakmadan yürümeye başladım fakat çok uzun sürmeden peşimden birinin geldini fark ettim takip etmesin diye başka sokaklara  girdim ve koşmaya başladım tam o anda biri kolumdan tutup durdurdu yüzünü görmedim biri elime not koyup gitti hemen notu okudum.
     ~tekrar karşılaştık öldürdüğüm o askerin
        Bir kardeşi oldunu bilmiyordum
         Görüşmek üzere prenses..~