Tekrardan eski evimize gittim. İçeriye girmeye çalıştım yine ama başarısız oldum. Tek yol camı kırmak gibi. Ama zarar vermek istemiyorum. Bunu düşünüceğim yine de. Etrafta o zamandan kalan fazla kişi yoktu. 5 kişiye ulaşabildim sadece. 2 si yaşlı bir çiftti. Yaşlılıklarının getirisi ile çok fazla birşey hatırlamıyorlar. Yani pek yardımcı olamadılar. Sadece benim ailem ve yan evdekilerin yani o çocuğun yaşadığı evdekilerin sürekli tartıştıklarını hatırladığını söylediler. Kalan 3 üde aileydi. Benim yaşlarımda bir kız, annesi ve babası. Onlarda sürekli tartıştıklarını söyledi. Konuyu tam bilmiyorlarmış. Ama bir tartışmaları kavga boyutuna gelmiş. Ve o kavga sırasında babamın belinde silah benzeri birşeg görmüşler. Ama hemen ceket ile kapandığı için tam emin olamamışlar. O kavga sırasında bağırırlarken yan evdekiler o çocuğa bunu yapmaya hakkınız yok itiraf edin herşeyi gibi şeyler söylüyorlarmış. Kavganın son bulması babamın bunu kızım veya herhangi biri öğrenirse sonunuz onlar gibi olur tarzı birşey demesi ile olmuş. Kavgadan bir kaç gün sonra bizim evden bağrışma ve çığlık sesleri yükselmiş. Ve ben koşarak evden çıkmışım. Dediklerine göre çok korkmuş duruyormuşum. Ve sürekli bir şeyler sayıklıyormuşum. Benim ardımdan annem ve babam çıkmış. Ve onların dışarı çıkması ile ben kendimi yola atmışım. O sırada yoldan geçen araba bana çarpmış. Annemgil bir süre donup kalmışlar. Ardından ambulans çağırmışlar. Bu olaylardan bir kaç hafta sonra taşınmışız oradan. Annemgil normal davransa da bende bir gariplik varmış. Dogru düzgün ayakta duramıyormuşum. Gözlerim sürekli kayıyormuş. Ve önceden gördükleri gibi mutlu ve enerji dolu değilmişim. Sanki o enerji dolu sürekli gülen, etrafta zıplayıp duran o çocuk gitmiş ve yerine başka biri gelmiş gibi. Bizim taşınmamızdan kısa bir süre sonra bir gece yarısı aniden yan evdekiler de taşınmış. O günden sonra da ne bizden ne de onlardan haber almışlar. Bizim ev hiç bir zaman satılığa çıkmamış benim bildiğimin aksine. Yani hâlâ aileme ait o ev. Çocuğun evi ise satılığa çıkmış. Ve yaklaşık 1 yıl sonrada satın alınmış. Şuan o evde oturanlarda o zaman satın alanlarmış. Onlara ben ve çocuğu sorduğumda birbirimizi çok sevdiğimizi söylediler. Dediklerine göre ikimiz hiç ayrılmazmışız. Ailelerimiz -daha çok benim ailem- ne kadar ayırmaya çalışsa da sürekli bir şekilde yanyana gelirmişiz. O çocuk normalde çok sakin ve soğuk dururken ne zaman yanımda olsa hep gülermiş ve başkalarına karşı olduğundan daha farklı olurmuş. Ve benim geçirdiğim o kazadan sonra o çocukta da değişme olmuş. Zamanla dışarıya özellikle ailesine karşı duvar örmeye başlamış. Aradan 10 yıl kadar bir süre geçmesine rağmen bizlerin tuhaf davranışlarından dolayı hiç unutamamışlar ve bu şekilde tüm olaylar kalmış akıllarında.
Bugünlük bu kadar sizlere anlatabileceğim. Bir süre şuan öğrendiklerimi sindirmem lazım. Yarın tekrar oraya gidiceğum. Önce eski evin camını kırıp içeri giriceğim. Birşey bulacağımı sanmıyorum ama belki o ağacın dibine gömdüğümüz gibi odamda bir yere birşeyler saklamış olabilirim. Daha sonra da o çocuğun evinde yaşayanlarla konuşmayı planlıyorum. Eger o çocuğun ailesinden direktmen teslim almışsa evi belki o çocuğa ve ailesine ulaşabilirim.
