Against the Barrier (COMPLETED)

Chapter 8

"Dravis. . ." Bulong ko nang masilayan ang taong nasa likod ko lang kanikanina, ilang lunok pa ang nagawa ko dahil sa kakaibang kaba.

I never saw him for exactly one week, I couldn't handle what to feel because of this sudden apparency of him.

Ilang segundo kaming nakatingin lang sa isa't isa, my eyes even travelled down to his beingness. He look more mature right now, maybe because he isn't smiling like before? his black-brown hair is total mess, walang buhay rin ang kayumanggi niyang mga mata.

He somehow looks sad.

Mas lalo akong kinabahan lalo nang bigla siyang lumapit sa akin, wala akong ibang nagawa kundi tignan lang ang bawat galaw niya dahil hindi naman siya nagsasalita at mukhang galit pa.

Inayos niya ang salamin ko dahil sa pagkakatabingi nito.

"Ang kyut mo, Ameyth!" Halakhak niya.

Napakurap-kurap ako, hinawakan ko kaagad ang salamin ko. Bigla akong nakaramdam ng hiya lalo na at humalakhak na naman siya, katawatawa ba akong tignan kanina?!

Ah, I must be really look so stupid.

"Miss mo ako 'no? yiee, aminin." He teased, narinig siguro iyon ng mga kaibigan ko kaya naman mabilis silang bumalik dito.

"Omg, Dravis! I really missed you." Niyakap siya ng mahigpit ni Klent, tumawa naman ang dalawa.

Nakipagkulitan at nakipagkwentuhan ang mga kaibigan ko sa kanya, nakangiti siya ng malapad na parang walang nangyari sa pamilya nila.

Tahimik akong nasa likod nilang apat na nagtatawanan, I was just watching them. Hindi ko alam kung paano kumibo ngayon na narito na siya, parang may kung anong kaba akong nararamdaman.

"Tara na mga bakla, may pupuntahan tayo diba?" Makahulugan na tanong ni Klent sa dalawa nang mapansin ako sa likod, kumunot ang noo ko dahil mabilis na sumang-ayon ang dalawa.

"Don't bother of coming with us, babalik kami do'n sa may mga puno. Bye!" Paalam ni Jozy kaya naman naiwan kami ni Dravis dito sa tapat ng wishing pond.

Tumikhim ako at umayos ng tayo, tumingin na rin ako sa wishing pond. I feel how he suddenly stared at me, parang hinihintay niyang tumingin ako sa kanya at kumausap.

But I'm shy!

Wala akong ideya kung bakit nahihiya ako sa kanya.

"S-so, I heard about what happened to your sister. I wanna say condolence, and I hope for your family's healing." Sa wakas ay nakapagsalita ako, umangat ako ng tingin sa kanya at umakto na parang usual self ko.

Normal girl, prim and proper.

Umangat ako ng tingin kay Dravis nang matapos ang ilang segundo ay hindi siya sumagot, nakita ko ang kakaibang emosyon sa mga mata niya.

Nakatulala siya sa wishing pond, malayo ang tingin. He mus be really broken and sad, kahit ako kapag nangyari 'yon sa kahit na sinong kapatid ko ay hindi ko kakayanin.

Kumuha si Dravis ng piso sa bulsa niya at inihagis sa malayong jar, kaagad naman itong nakapasok do'n. Napatingin ako sa gulay ginto na jar, ngayon ko lang napansin na mga iba't ibang uri ng Buddha ang nakaukit do'n.

Kaya siguro marami ang humahangan na makapasok ang barya nila, people said na naghihimala talaga ang mga Buddha kapag deserving ng isang tao.

Napatingin ulit ako kay Dravis, nakapikit siya ng kanyang mga mata. Normal ang pagbaba at pag-angat ng dibdib niya, he look so fine yet so broken and weak.

"Ang daya mo talaga, Ate Danica." Biglang saad niya.

He smiled but suddenly, I almost gasp when I saw how his tears flow down from his closing eyes.