Love Fight |taekook

19/Bir Şans Daha

(Jungkook)

Uzunca bir geçmişimin karanlığında kaybolduktan sonra yolu bulmamı sağlayan umut ışığım olan Taehyung'a minnettar bir şekilde aynada kendime bakınmaya devam ettim bir süre daha. Dakikalar önce kendi korkularımla bir kere daha yüzleştikten sonra şimdi ne yapmam gerektiğini düşünüyorum kara kara. Ona bir şans vermeli ve bu kez her şeye inat hayatıma temiz bir sayfa açmalı mıyım?

Aynanın karşısında durup baştan aşağıya tüm vücudumu son bir kez daha süzdükten sonra eksik olan noktayı tamamlamak için elimi masamın üzerinde duran kolyeme doğru götürdüm.

Çok karışık duygular içerisindeyim şu an ve bu beni çıkmaza sürüklüyordu. Fazla düşündükçe hemen bu buluşmadan vazgeçmeye yelteniyordum ama sonra içimde kalacağına gideyim en fazla ne olacak ki mantığıyla ümitleniyordum hemen. Bu tarz bir kararsızlığın önüne geçebilmek adına takıyordum şimdi bu kolyeyi boynuma, güyâ bu kolyenin varlığı bana güç verecekti. Aslında batıl inançları ve de hurafe gibi halk uydurması inançları olan birisi değilimdir, sadece yalnızlığımda elde ettiğim şeyler benim için ömür boyu değer vereceğim şeylere dönüşür.

Bu kolyenin amacını elde ettiğim o ilk andan bu yana hiç kimse anlayabilmiş değil çünkü doğru düzgün bir amacı yok. Sadece kendimi güvendeymişim gibi hissettiriyor bana. Annemin yaşadığı anılarının bu kolyede biriktiğini ve hep ondan güç alarak yola devam ettiğini biliyorum. Kolyeyi avuç içine alıp dua ettiği günlerdeki gibi olabilmeyi istediğim için onu yanıma alıyorum çünkü annemin varlığını bir tek bu şekilde hissedebiliyorum. Bu kolyeyi annemi yeniden bulana dek koruyacağıma ve yanımdan hiç ayırmayacağıma yemin etmiştim. O yüzden her zaman için bir inancım olmasa da bu haç sembollü kolyeyi göğsüme değecek şekilde takıyorum.

Usulca kancasını geçirdiğim kolyeyi boynumda düzelttikten sonra derince bir iç çekip evden dışarıya adımımı attım.

Saat tam on ikiydi, gece hayatının başladığı o saatlerdeydik ama benim için bir ilkti bu yaşadığım şeyler. Yıllar sonra yeniden birisi için hazırlanıp gecenin bir vakti dışarıya çıkıyordum, arkadaşlar ile olan buluşmalarım dışında ilk kez birisiyle baş başa kalmaya gidiyordum yani. Aslında Kanada'da başıma gelen o olaydan bu yana sadece dört yıl geçti ama hâlâ dün gibi hatırlıyorum tüm her şeyi. Belki de bundan ötürü ister istemez bir şekilde kendimi hayattan çok fazla soyutladım. Benim için artık hiçbir şey eski tadını vermiyordu, hiçbir şeyi yapacak hevesim de yoktu gerçi. Böyle olunca da kendime vakit harcamayı bile gerekli bulmuyordum.

O günden sonra her şey tepetaklak oldu zaten. En yakın arkadaşlarıma bile aynı gözle bakamaz oldum. Tanıdığım herkesle arama mesafe koydum çünkü ufacık bir temasta hemen her şey kaosa dönüşüyordu hepimiz için. Kimseye artık eskisi gibi bakamıyordum, ya çok sevgi başa bela olursa diye düşündüm hep. Zamanla bu hâlimin korkularımın ön yargıya dönüşmesinden kaynaklı olduğunu fark ettim. Yapmaz dediğim insanın bile anlam veremeyeceğim kadar delirmesine sebep olurum diye çok korktum. Kendime ve de yeri gelince yapabileceğim şeylere asla güvenemediğim için mümkünse hiçbir yabancıyla iletişim kurmadım ancak böyle de yaşamım kısıtlanıyordu günden güne.

Yıllarım böyle kendim ve diğerlerinin arasına ördüğüm duvarlarımın içinde geçti. Tabii bir yandan işimi de yapıyordum orası ayrı mesele. Yeni insanlarla tanışmamı ve kalabalığa karışmamı sağlasa da işimi yapmayı seviyordum. En azından paracı bir insan olduğum gerçeğini kabullenip hayat amacımı kariyer olarak görüp yaşamaya çalıştım.

Arkadaşlarımın bu yolda yanımda olmaları çok minnettar olunmalık bir şey benim için. Oysa bir zamanlar onlara bile korkuyla yanaşır olmuştum ne yazık ki. Kafamda kurduğum milyon tane senaryodan birini dahi yapmaya meyilli görseydim onları, hemen kendimi uzaklaştırırdım onlardan ve böylece elimde kalan tek şeyim olan arkadaşlarım da hiç vâr olmamış gibi yok olup giderlerdi.