Hani derler ya bize,
Büyüyünce unutursun,
Büyünce geçer,
Unutunca geçer diye.
Daha ne kadar büyümemiz lazım?
Daha ne kadar acı dolu geceler geçirmemiz lazım?
Daha ne kadar tavanı izlemeliyiz?
Acı dolu, kederli düşüncelerle...
Ne zaman geçecek?
Ne zaman unutacağız?
Yoksa sonsuz uykuya kadar peşimizi bırakmayacak mı?
