Çıkıyorum evimden,
Çıkıyorum kalbimin derinliklerinden.
Etrafıma bakınıyorum,
Bir sürü farklı insan,
Bir sürü farklı ihanet,
Bir sürü farklı ikiyüzlülük.
Söyle bana,
Ben bu kadar gaddarlığın arasında,
Nasıl hayatta kalacağım?
Kalabalıkta nasıl hayatta kalacağımı bilmiyordum,
Ama birden sen çıka geldin.
Bütün kalabalığın içinde,
Parlıyordun bir melek gibi.
Gözlerimi alamadım o parlaklıktan,
Yıldızlardan daha parlaktın.
Sonra birden bütün düzenim altüst oldu,
Tek bir düzen ayakta kaldı,
Sadece senin üzerine olan düzenim.
Sonra birden bütün her şey bir enkaza dönüştü,
Sırtlamaya çalıştım ama olmadı.
Yarattığın enkazın altında ezildim.
O enkaz yığınında farkettim,
Ben asla yalnızlığımı gideremeyeceğimi,
Ne sen fayda, ne de başkası.
Kalacağım sonsuza kadar yalnız başıma,
Ne başkası giderecek bunu, ne de sen.
