Room Service // ft. Bankzitters

Hoofdstuk 1

Pov matthy: 

Hij is er niet. Wat had ik dan verwacht? Dat hij me hier in de haven stond op te wachten? Dat hij me heeft geschreven, betekent niet dat alles weer wordt zoals het was. De brief brandt al de hele weg hier naartoe in mijn zak. Vanmiddag lag hij plotseling op de mat, met mijn naam erop, in zijn handschrift. Ik staarde er een paar seconden naar omdat ik niet kon geloven dat dit écht was. Maar over een paar minuten zal ik eindelijk weten wat hij me wil vertellen. Ik wil de brief perse hier lezen. Op onze plek. 

De laatste meters op de steiger ren ik. "Goedenavond!" Ik kijk verschrikt op. Even verderop zwaait een man vanuit zijn jacht naar mij. Ik zwaai terug. Als hij er nu was geweest, had hij een naam voor hem bedacht. Hij maakte vaker personages van mensen die hij helemaal niet kende. Dan verzon hij een naam, een beroep en een thuissituatie. Ik vond dat hij later zo schrijver kon worden. De man vaart de haven uit en ik ben weer alleen. 

Ik leg mijn hand op de harde rand van het bootje. Het ligt ondersteboven op palen en de ruimte eronder is een perfecte schuilplaats. Elke vrijdag ben ik hier, ook als het regent of stormt. Hier kan ik even doen alsof alles nog hetzelfde is. Ik kruip onder het bootje en haal de brief uit de binnenzak van mijn spijkerjack. Het is een opvallende goude envelop. Ik druk hem even tegen mijn lippen aan en snuif diep, in de hoop dat ik iets van hem ruik. Zijn rommelige handschrift herkende ik meteen, het is even chaotisch als hijzelf. Op de postzegel van de envelop staat een stempel van de plaats waar hij nu woont. Zijn exacte adres ken ik niet, hij wilde namelijk niet gevonden worden. Zeker niet door mij. 

Ik denk aan mijn vrienden. Koen en Milo moesten eens weten waar ik nu ben. Ze denken dat ik elke vrijdag oefen met de band en ze hebben geen idee dat die band allang niet meer bestaat. Ik ben er vorige zomer uit gestapt, omdat het spelen me niet meer lukte. Tijdens optredens vergat ik mijn solo's en mijn vingers trilden non-stop. De gitaar in mijn slaapkamer gebruik ik nu alleen nog maar om mijn kleding overheen te gooien. Mijn vrienden hebben niets door. Zij zijn doorgegaan, allebei. Koen was gebroken destijds, misschien nog wel meer kapot dan ik. Maar na de zomervakantie gebeurde er een wonder. En dat wonder heette Raoul. Onze mentor zette hem op de eerste schooldag dit jaar naast Koen, op die ene lege plek. Het was net of raoul hem kwam vervangen. Een nieuwe versie, helemaal heel. Hij kreeg Koen weer aan het lachen. Ik weet nog dat ik dat geluid die eerste schooldag hoorde en besefte dat het maanden geleden was dat hij dat voor het laatst had gedaan. Vanaf die dag hoorde Raoul bij ons. Hij kwam erbij zitten de pauze, op ons bankje aan de rivier en dit weekend is hij erbij als Koen zijn verjaardag viert. Hij is overal waar hij eerder was. Hij heeft Koen opgelapt, Milo loopt met hem weg, maar mij kan hij niet repareren.

 Ik maak de envelop open en twijfel even. Wat als deze brief nog meer kapotmaakt? Misschien staat er wel in hoe erg hij me haat... Maar dan denk ik weer aan de afgelopen maanden. Níets van hem horen is altijd nog duizend keer erger dan íets horen. De brief is scheef dubbelgevouwen. Het papier ruikt naar zijn parfum. Ik schrik van de beelden die de geur bij me oproept. Hij tegen mij aan. Onder dit bootje. Ik had die momenten moeten opslurpen toen het nog kon. Ik vouw de brief met trillende handen open. Maar als ik de eerste twee zinnen heb gelezen, wilde ik dat ik dat nooit gedaan had. Soms is íets horen erger dan níets horen.

Ik had nooit verwacht dat ik dit zou schrijven, maar ik kan niet meer. Dit is mijn afscheidsbrief.

ja mensen, een nieuw verhaal. ik had heel veel inspiratie in deze dus laat me even weten wat je van dit deel vond zodat ik weet of ik verder met dit boek moet :)