İlk Sonbahar

'Kafesteki Bülbül'

Camdan dışarı bakınca gördüm seni. Yaz sıcağında hafif bir meltem gibiydin.

Ben sahne dekorlarının ortasında, ışıkların altındaydım. Sense bahçede güneşin altında, hiç olmadığım kadar özgür gibiydin.

Sıyrılıp da herkesin arasından, camın kenarına seni izlemeye gelirdim. Gülümserdin hep. Bazen sebebini merak ederdim.

Işıkların oluşturduğu bir illüzyondan ibarettim. Şanslı olduğumu söylerdiler. Nasılsa bunu her duyduğumda, kendimden daha çok nefret ederdim.

Sen başkasın. Güneşin altında ve yemyeşil çimenlerin arasındasın. Korkmuyorsun rüzgardan ve yağmurdan. Nasıl olduğunu anlayamıyorum.

Rüyalarımda, sana doğru koşuyorum. Elbisenin etekleri çamura bulanıyor. Yağmur, yüzümdeki boyalardan arındırıyor beni. Çevremdeki herkesin kabusu olurdu.

Sana doğru koşuyorum. Elini kavrıyorum ve gidiyoruz. Nereye olduğunun bir önemi yok. Özgür olduğumuz sürece, hiçbir önemi yok.

Sever miydin beni doğal ışıkların altında? Yüzümü tutar mıydın, sahne makyajım olmasa da. Çünkü bazen ben hiç sahnedeki gibi değilim. Üzülüyorum, ve korkuyorum. Sinirlenip ağlıyorum. İyi bir oyuncuyum, ama hep perdenin ineceği anı bekliyorum.

Göründüğüm gibi değilim. Paramparçayım. Ama ellerinde dağılmaya korkmazdım.

Bir serap mısın, doğal ışıkların altında. Özgürlüğün hayali mi bu, sana atfettiğim.

Sabah oluyor yine yapay ışıkların altında. Sahne hazır, ve dekorlar. Seyirciler yerlerini almışlar. Kalabalığın üzerinde göz gezdirirken, gülümsemen gözüme çarptı birden. Durdum.

Senin için hep bundan ibaret olacağım, değil mi? Doğrusu tüm bu katmanların altında ben hiç kimseyim.

Göründüğüm gibi değilim, ve olduğum gibi görünmekten korkuyorum. Hayal kuruyorum, ve kurduğum hayallerle dibe batıyorum. Boş bir sayfa ve muhtemel bir şiir. Bunu daha ne kadar devam ettirebilirim?

Sen kurduğum en güzel hayaldin. Seninle dibe batmayı sevmiştim. Özgürlüğe açılan küçük pencere. Peşimde sürüklediğim ağırlığı sığdıramam kendimle.

Özgür ol. Hep böyle kal.

Kafesteki bülbülün yanındaki pencereye konan güvercin.

Hoşçakal.