ÖLÜ RUHLAR

16:Yalanlar Ve Yaralar

Selamlarr.

Bu bölümü ben çok beğendim nedensizce. Bu yüzden hemeen okuyun. Oylamayı ve yorum yaparak okumayı da unutmayınn tabii.

İyi okumalarr.

🪡

18.Bölüm:Yalanlar Ve Yaralar

Duyduğum kelimeler tekrar tekrar zihnimde yankılanıyordu yine. Ada evlatlık. Ne,nasıl? Aklım almıyordu benim. Benim bazı şeyleri gerçekten aklım hiç almıyordu,mantığıma sığdıramıyordum.

"Ne?" diye bir fısıltı döküldü dudaklarımdan zorlukla. Çok şaşkındım. O kadar şaşkındım ki konuşamıyordum.

"Kandırdım kendimi bunca zaman. Bir gün fark edemeyecekleri ihtimaline sığınırak büyüttüm onu ama ihtimaller kesinlik bildirmez ya hani,ihtimal olarak kaldı zaten."dediğinde başım dönmeye başlamıştı.

"Ben büyüttüm Ada'yı. Ailem gittikten sonra,"Ailem öldükten sonra."benden almak istediler fakat ben akrabalarımızı kullanarak onu yanımda tutmayı başardım. Şimdi seneler geçti üzerinden,oyunumu fark ettiler."

Şimdi tüm taşlar yerine oturmuştu.

Yalan ve yalan.

Bunca yalanın arasında biz birbirimizi nasıl yaşatacağız peki Aras? Söyle bana sevgilim.

"Neden...söylemedin?"diye sordum hayal kırıklığıyla.

Daha barışalı kaç gün oldu ki Aras?

O iskele de beni öpeli ne kadar oldu ki?

Bana bunu yapmak zorunda mısın ki?

"Daha kendim bile kabullenememiştim ki Temmuz."dedi. Sesi hafifçe titremişti. Sesindeki duyguları aktarabilmişti veya ben anlamıştım.

Bu yalan benimle ilgili değildi.

Ancak ortada bir yalan vardı.

Kardeşim,demişti bana Ada için. Öyleydi zaten ancak öz kardeşi değildi. Söyleyebilirdi.

İlişkimiz olduğu için mi anlatıyordu bunu yoksa Ada'yı almak istemeseler zaten hiç anlatmayacak mıydı?

İkinci ihtimal,daha ağır basıyordu zihnimde.

Ve bu düşüncelerimi istila ederek göğüsümü sızlatıyordu.

Düşünme,
Boğuldum.

"Beni kandırmak zorun değildin."dedim kollarımı trabzanlardan çekerken. Elimi kaldırdım ve ona doğru uzattım savunma pozisyonuna geçerek. Ardından balkondan içeri girdim. Peşimden geldiğini fark etmiştim fakat umursamamıştım.

Kaybetme korkusuyla bir insana yaklaşmak nedir iyi bilirdim. Anlarlar beni,terk edilenler. Bilirler ki,terk edilince hep aynı korkuyla yaklaşırsın insanlara. Çok yakınımda olursa kaybeder miyim? Peki ya çok uzağımda tutarsam benden soğur mu? Çünkü bizler hep en yakınlarımızı kaybettik. En yakınlarımıza veda bile edemedik. En yakınlarımızla iki yabancı olduk. Biliriz biz bu hisleri,biliriz bizler bu korkuyu.

Fakat ben sırf acısını anlamlandırabiliyorum diye bir yalanı daha sırtlayamazdım. Bu,bir kaç gün önce ki öğrendiğim yalan kadar ağır değildi fakat ikisi beraber oldukça ağır oluyorlardı.