Genç kız hızlıca üzerini değiştirdi. Eşyalarını kontrol ettikten sonra evden çıktı. Annesine haber verdiği için içi rahattı.
Gittiği yerde ,yetimhanede, kendinden küçük çocukların "Mari unnie~!" Ya da "Mari noona~!" Gibi hitaplarla yanına gelmesi, küçük elleriyle ona sarılmaları hoşuna gidiyordu. O çocukları en az kendi kardeşiymiş gibi seviyordu.
Onların yanında enerji dolu olmayı sevdiğinden beyaz tişört altına kapri pantolon giymişti. Göz altlarındaki morlukları gizlemek için kapatıcı kullanmıştı ama onun dışında yüzüne kimyasal değdirmemişti.
Genel olarak oradaki çocuklarla onların seveceği etkinlikler yapardı. Boyama yapmak, dans etmek, şarkı söylemek, kendi çağlarında konserler vermek ve hayallerinden konuşmak çocuklarla yaptığı etkinliklerin yalnızca bir kaçıydı.
Kesinlikle küçük çocuklarla ilgilenmeyi çok seviyordu ve bu ona bir terapi gibi geliyordu. Haftada bir gittiği doktorunun veremediği huzuru küçük, saf kalpli ve dünyayı tanımayan çocuklardan alıyordu.
Evlerinden yaklaşık iki sokak ötede olan yetimhanede adımlarken markete uğramış ve biraz çikolata almıştı. Yetimhane zaten küçük bir yerdi ve çocuklar küçüklüklerinden beri tek lokma ekmeği bile paylaşırken kendileri için alması neredeyse imkansız olan çikolatayı paylaşmamaları oldukça saçma olurdu.
Yetimhanedenin kapısının önüne geldiğinde kapıdaki görevli bayan ile bir şeyler konuştuktan sonra eskimiş binanın içine adımladı. Yürürken gördüğü çocuklar onda ister istemez bir masumluk, huzur etkisi bırakırken kedi dudaklarında ince bir tebessüm ortaya çıktı.
"Woah! Mari Unnie gelmiş!"
Uzaktan kendisini gören bir kız çocuğu öz ablası yerine koyduğu genç kızı görünce mutluluk içinde gülümsedi ve bağırdı.
Mari kendisine ithafen bu sözleri duyduğunda elini ona doğru salladı ve kızın arkadaşlarıyla beraber kumla oynadığı yere ilerledi.
Küçücük çocukların bu küçük yaşta birbirlerini dışlamadan, küçümsemeden oyun oynamaları kendisine kalırsa her şeyi aptal rakamlarla başarabileceğini zanneden yetişkinlerin başaramayacağı bşr şeydi fakat kız biliyordu ki yetişkinler hatalı olamayacak kadar mükemmeldi.
Diğerleri ne yaparlarsa yapsınlar asla onları memnun edemeyeceklerdi ve yaptıkları her şeyi açıklamak için büyük bir çaba sarfetmeleri gerekecekti. Çünkü yetişkinler asla bir şeyi kendi başlarına anlayamazlardı.
"Min-ji ya! Jina-ya! Nasılsınız kızlar?" Mari yüzünde büyük bir gülümseme ile sordu. Kesinlikle onlarla vakit geçirmekten keyif alıyordu.
"İyiyiz unnie sen nasılsın?"
"Siz iyiyseniz benim kötü olma ihtimalimin olmadığını biliyorsunuz~"
☆~☆~☆
Çocuklarla geçirdiği iki buçuk saatin ardından eve dönen Mari, telefonunu alıp sabahtan beri aklını kurcalayan bir şeyi kontrol ediyordu. Odasında, masasında dizüstü bilgisayarı açık bir biçimde olası ihtimallere bakarken telefonundan sadece daha fazla araştırma yapıyordu
Sınav senemdeyim, rahat bir biçimde alacağım intikamı engelleyen bir &#*#@&₺< yüzünden uğraştığım şeylere bak! Zamanıma yazık!
Bulduğum zaman senin ağzına @#%@&# isem Mr_EommaWolf, atsınlar beni pencereden aşağı!
Genç kız büyük bir hırsla en iyisini denerken mola süresi azalmaktaydı ve sonrasında zaten ders çalışacaktı. Parmaklarını ekrana sürtmeyi ve klavye tuşlarına basmayı aniden bıraktı. Şu zamana kadar bir şey bulamadıysa bundan sonra, süresi iyice kısıtlandığı yerde, bulması daha zor olurdu.
Anonimin kim olduğunu bulmak için başka bir yöntem lazımdı fakat işe yarar ve gerçekleştirilebilir bir fikir aklına gelmiyordu. İç çektikten sonra bilgisayarı kapatıp kenara itti ve telefonunu sessize alıp dikkatini dağıtmayacak bir yere koyduktan sonra aldığı soru bankasından hedeflediği yere kadar çözmeye başladı.
Ders çalışırken hem sınava hazırlanmış oluyordu hem de kafasını dağıtıyordu. Bir taşla iki kuş vurmak denebilirdi.
☆~☆~☆
Tuttuğu süre boyunca planladığından daha fazla soru çözen kız eline renkli bir kalem alıp cevapları kontrol etmeye başladığında, sayfaların kırmızı bir mürekkeple "tik" işaretiyle kaplı olması onu çalışmalarının ve emeklerinin bir sonucu olarak tabi ki de mutlu ediyordu. Eğer böyle giderse istediği bölüm garantiydi bile!
Çok küçük yaşlardan beri içinde büyüyen o meslek ateşinde psikoloji vardı. Küçüklüğünden beri istediği, uğruna yanıp tutuştuğu mesleğe puanının yetmesi doğal olarak kendisini gururlanddırıyordu.
Kız elindeki kırmızı kalemle kontrole devam ederken masanın diğer ucunda duran telefonun ekranın parlaması ile eli otomatikmen hareket edip telefonunu kaptı.
Gaun-bo
Ekranda gördüğü isimle gülümsedi. Kendisi Mari'nin en yalın arkadaşlarından biriydi. Ayrıca bu tip hesap kırma konularında eline su döken yalnızca muhbirlerdi. Belki "Bay Anne Kurt" hakkında ondan yardım isteyebilirdi. Gaun-bo'nun kendisine "Hayır" deme gibi bir ihtimali yoktu.
Kız telefonu açtı ve telefonu sol omzu ile kulağı arasına sıkıştırdıktan sonra testleri kontrol ederken konuşmaya başladı.
"Gaun-boi? Nasılsın? Aramıyorsun kaçtır?"
"Selam Maria. Vize haftasında olduğumu biliyorsun. Bu hafta nefes alınca Tanrı'ya şükrettim sayılır. Gerçekten yorucuydu ama arama sebebim gırgır değil..."
Kız bunları duyunca bir an için kaşlarını çattı. Arkadaşı şuan gerçekten ciddi görünüyordu ve Gaun-bo gibi hiperaktif bir ergeni bu kadar ciddi görmek insanı rahatsız ediyordu.
Kontrol etmeyi bitirdiği testlerle beraber kalemin kapağını kapatıp kalemliğine attı ve soru bankasını kitaplığındaki yerine yerleştirdi.
"Devam etsene...Benim de söyleyeceklerim var"
...
Rei gece 3.30 da da bölüm yazmazsın be kardeşim. Benim gibi gececiler yazar!
708 kelime. Biliyorum az oldu diğerlerine göre ama ciddi anlamda kendimi paslanmış hissediyorum. Uzun süredir hikaye yazmayınca böyle oluyor. Bu yüzden kusurlarıma aldırmayın.
Nasıl buldunuzz?
Bu arada, bir önceki bölümde sona yazdığım şarkı sizce nasıldı? Sizin fikrinizi göre kimin söyleyeceğim.
İkinci bir bu arada!!! Kitabımızı şuanki kapak tasarımı için SoulFlySTAY e teşekkğr ederimm~
Neyse görüşürüz çikolatalı sütlerim sizi çok seviyorumm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
WhiteFreeSia {•Lee Minho•}
FanfictionKalbimin kuru topraklarına beyaz frezya tohumları ekerek katil oldum
