「𝑫𝒂𝒖𝒑𝒉𝒊𝒏𝒆」| 𝐵𝑎𝑗𝑖

「28」

ofof olayları fenaa unuttm ama hadi bakalım

───────────────────────

"Rei?"

Arkama yavaşça dönüp baktım. Saçları eskisinden daha kısaydı ve daha güzelleşmiş gibiydi. Ama yüzündeki pişmanlıktan yoksun kalmıyordu. Yavaşça bana yaklaşıp gülümsemeye çalıştı, bir adım geriye attım ve konuşmaya başladım.

"Sen..onca şeyden sonra nasıl karşıma çıkabilecek cesareti nereden alıyorsun?" Sesim kısık çıkıyordu, aslında söylenecek çok şey vardı ama dilim varmıyordu.

"Biliyorum, onca yaşadığımız kötü şey olsada, güzel bir arkadaşlığımız vardı seni son kez görmek istedim." Dedi. Anlaşılan buraya olay çıkarmaya gelmemişti. Zorlukla olsada konuşmaya devam ettim.

"Peki neden, güzel arkadaşlığımızı neden bozdun?" Dediğimde sustu, bir süre konuşmadı. Yaptıklarının farkına varmıştı fakat son pişmanlık çare etmez.

"Deydi mi ha? Yaptıklarına umarım deymiştir, bizi feda edecek kadar." Sadece aşağı bakıyordu, içinde bir yerde hala biz vardık. Sonunda başını kaldırıp nefes verdi ve konuşmaya başladı.

"Biliyorum, ne kadar konuşursam yere gireceğimi de biliyorum. Ben sadece seninle vedalaşmak istedim, Japonyadan gidiyorum. Bundan sonra yüzümü görmeyeceksin merak etme. Seni son kez görmek istedim. Ama son karşılaşmamız olmayacak." Dedi ve gözlerimin içine bakarak son kez gülümsedi. Bu kararı iki taraf içinde iyi olacaktı.

İç çektim, zihinimde sözleri yankılandı. "Ne demek istiyorsun?" diyebildim sadece. Son karşılaşmamız olmayacak derken?

"Bilmem, içimdeki bir his tekrardan birbirmizi göreceğimizi söylüyor." Artık buna bir son vermeliyim gibi hissediyorum. Bir şeyler yanlış, burada olmam yanlış, onunla görüşmem yanlış. Buradan uzaklaşmak istiyorum.

"Geri kalan hayatında başarılar." diyip son noktayı koydum ve yanından geçip gittim. Ellerimi cebime koyup adımlarımı hızlandırdım. Ağlayacaktım, ama ağlamak istemiyorum. Her şeyden uzaklaşmak istiyorum, kimsenin yüzünü görmek istemiyorum. Çünkü herkes aynı. Herkesten farklı bir yüz bulalı asırlar oldu, kaybedeli dakikalar oldu. Sadece evime gidip uyumak istiyorum.

Bir süre yürüdükten sonra arkamdan bağıran Chizue'yi fark ettim. Koşarak yanıma geliyordu. Soluklanmaya başlayınca durdum.

"L-lan..lan sen..of cigerim cikti ha. Kolen gibi kosturuyom zaten etrafında naptin olum bana"

"Sana gel diyen mi var gelme"

"Of senin icin ugrasiyoz surda neyse bosver de bu sefer ciddi bitti biliyosun dimi"

Cidden bitti mi, Bu kadar mıydı? Bana olan güveni, aşkı, sevgisi. Hepsi bitti mi?

"Hatırlattigin için sagol valla hic dusunemiyodum aklima soktun iyi oldu dusunurum"  Yere oturup dizlerime gömüldüm. Chizue bana garip garip bakiyordu. Elini alnına koyup bir nefes cekti ve yanıma eğilip konuşmaya başladı.

"Ya baji cok pisman kendisinin ne bok oldugunu biliyo, yani biliyo ama yaptigi yanlisti tabi ama hala seni cok seviyor kizim sen ne yapcan simdi" Diye sordu. Cevap vermedim, zaten hiç bir zaman verecek bir cevabım yoktu. Belliydi çünkü. Dizlerimi kendime daha çok çektim, bunları hakkettim mi? Rei haklı mıydı?