" အုန္းသီးေရ "
စက္ဘီးဘဲလ္သံႏွင့္အတူ ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္
ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးထဲမွလူ႐ြယ္တစ္ဦးထြက္လာ၏။
"လာၿပီ Hyung "
ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနေသာ ေနအလင္းေရာင္သည္
ေရပတ္လည္ဝန္းရံလ်က္႐ွိေသာ
ကြၽန္းၿမိဳ႕ကေလးကို ပတ္ျဖန္းထားသည္။
ျမစ္ျပင္က်ယ္မွ
တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလျပည္ကႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏြးေႏြး။
"ဘာေတြ လုပ္ေနတာတုန္း ကူးရ ။ဒီမွာ ေနပူတာ
တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး
ေၾကာ္ၿပီးသားေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မွာ "
ျခံတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ရင္း ေရသုတ္ပဝါျဖင့္
ေခါင္းသုတ္ရင္းျဖင့္ ေဂ်ာင္ကုကရယ္သည္။
"ေရခ်ိဳးခန္းေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔မို႔ အက်ႌအျမန္ေကာက္စြပ္ေနတာပါ...လာေလအိမ္ထဲဝင္ၾကဦး"
"ဟမ္ ဆပ္ျပာေရာ စင္ရဲ႕လား ကူးရယ္ "
"မစင္လည္း ေဂ်ာင္ကုတို႔က ခန္႔ညားၿပီးသားပါ "
စက္ဘီးကို ျခံဝန္းထဲ ဆြဲသြင္းၿပီးအိမ္ထဲသို႔ ဝင္လွ်င္ဝင္ခ်င္းအေပၚထပ္မွ
ဆင္းလာေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေၾကာင့္
ေခြၽးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ကာပူဆင္းေနသည့ခႏၶာကိုယ္က
႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္းေအးသြားသည္။
ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္
"Jin Hyung က ဖိနပ္ခြၽတ္ႀကီးမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတုန္း"
အတူတူပါလာေသာ ထယ္က ဧည့္ခန္းမွာ
လြတ္လပ္စြာပင္ ဝင္ထိုင္ရင္း သတိေပးကာမွ
အသိႏွင့္သတိသည္ျပန္လည္ကာတြဲမိေတာ့၏။
ေလွကားေျခရင္း၌ သူ႕လိုပင္
တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္လည္း ေတြေတြႀကီး။
"Jimin shi သံပုရာသီးက ကုန္တာလား"
ေနာက္ေဖးခန္းဆီမွ ေဂ်ာင္ကုအသံက
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္.....။တကူးတက ဧည့္ခံစကားေတြေျပာေနစရာမလိုေအာင္တစ္ေယာက္အိမ္တစ္ေယာက္ဝင္ထြက္ေနက်မို႔ သူႏွင့္ထယ္
အိမ္ထဲသို႔ေရာက္ၿပီးကတည္းကေဂ်ာင္ကုသည္ ေနာက္ေဖးခန္းဆီတန္းဝင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
"Jimin Shi "
သံပုရာသီး႐ွာမေတြ႕၍ထင္ေျခလွမ္းသြက္သြက္ တို႔ျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕ဆီျပန္လည္ကာေရာက္လာ၏။
YOU ARE READING
ဝိဉာဉ်ပစ်တဲ့မြှား
Fanfictionရင်ဘက်မှာ အပေါက်တစ်ပေါက်ရှိလေတယ်။ Park Jimin ဆိုတဲ့အမည်နာမ ဟာ ထိုနေရာ၌ ကိန်းအောင်းနေပါသတဲ့။
