"ရုပ်ကိုက ငုံးဥ ကို အခွံခွာထားတဲ့ရုပ်နဲ့ကွာ"
မီနူးစာရွက်ကို တစ်ဖျက်ဖျက်လှန်လောနေသည့်
အသံသည်ပိုမိုကာကျယ်လာ၏။
ခပ်ငုံ့ငုံ့ဖြစ်နေသော ခေါင်းက ဘေးဘီကို
အရေးမစိုက်သလိုမျိူး.....။
"မူကြိုကလေးရုပ်ကို အရာရှိပက်ခ်လို့ ခေါ်ရတဲ့
မင်းတို့ ဘဝတွေလည်း ခက်ခဲမှာပဲနော် "
မင်ယွန်ဂီ၏အဖော်စပ်အမေးစကားသည် ဂျောင်ကုကို ရည်ညွန်းပြီး
ကော်ဖီကိုသာ မဲသောက်နေသောဂျောင်ကုခမျာ
ရယ်လည်းရယ်ချင်......ရယ်လည်းမရယ်ရဲ။
" ဒီရုပ်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးရဲ ဖြစ်လာသလဲ ဆိုတာ
ငါဖြင့် စဉ်းစားလို့တောင် မရဘူး၊
အမှန်ဆိုကလေးသရုပ်ဆောင်လုပ်ရမှာ "
သူ့လိပ်ပြာ၏ အပေါ်နှုတ်ခမ်းသည် သိသိသာသာ
ထော်နေလေပြီ။မျက်မှောင်ကြုံ့ထားသည်ကို
မင်ယွန်ဂီကလည်း အသေအချာလိုက်ကြည့်သည်။
တစ်ခွန်းမှ ပြန်ခံ၍မပြောသေးသော်လည်း
လိပ်ပြာကလေး စိတ်တိုနေကြောင်းအားလုံးသိသည်။
ထိုအချိန်၌ပင် ဆူဆူညံညံအသံတွေ
နားထဲတိုးဝင်လာ၏။
၇ယောက်စလုံး၏အာရုံတွေသည်
ဆိုင်ပေါက်ဝသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်.....။
နောက်လိုက်တပည့်တပန်းများနှင့်ခြွေရံလျက် လီဟန်ချောသည် သူ့လိပ်ပြာရှေ့သို့
တည့်တည့်မတ်မတ်လျှောက်လာသည်။
"မနက်စာ လာစားတာလား ဂျီမင်"
သူ့လိပ်ပြာက ခန့်ခန့်ညားညားပြုံးသည်။သို့သော် စမ်းချောင်းကလေးမစီးဆင်းတော့။ပန်းတွေလည်းမပွင့်တော့။ချော်ရည်ပူတွေနှင့် အတို့ခံသလိုသူ့
တစ်ကိုယ်လုံး ဟုန်းဟုန်းတောက်နေ၏။
"ဟုတ်တယ် Hyung ....ကျွန်တော်တောင် Hyung ဆီလာတော့မလို့
ပြောစရာ စကားလေးတွေလည်းရှိနေတာနဲ့လေ "
"ဒါဆို ကိုယ်တို့ အေးဆေးအချိန်ယူပြီး
တွေ့ကြတာပေါ့"
"ဟုတ်ပါပြီ Hyung "
နှုတ်ဆက်စကားဆို၍ လီဟန်ချောထွက်သွားပြီးနောက်တွင် ဟန်မဆောင်နိုင်စွာဖြင့်
ထယ်က ဦးဆောင်စကားဆိုသည်။
YOU ARE READING
ဝိဉာဉ်ပစ်တဲ့မြှား
Fanfictionရင်ဘက်မှာ အပေါက်တစ်ပေါက်ရှိလေတယ်။ Park Jimin ဆိုတဲ့အမည်နာမ ဟာ ထိုနေရာ၌ ကိန်းအောင်းနေပါသတဲ့။
