Karanlık Resitali

Yatağın Altındaki Canavar

David Kushner - Daylight

^Hidin' all of our sins from the daylight.^

*Tüm günahlarımızı gün ışığından saklıyoruz.*

"Yatağın altındaki canavarlar,

gün yüzüne çıktığında..

Korktuğun son,

çok da uzağında değilmiş, demektir."



&

Küçükken korktuğumuz şeyler büyüdüğümüzü sandığımız yaşta çok anlamsız gelir.

Arkamızdan kovalayan siyah varlıklar, karanlıkta ortaya çıkan yaratıklar ve elimizi uzattığımızda yatağın altında beliren canavarlar..

Büyüyünce geçilir, gider sanılır. Büyüdüğünde korkun azalır sanılır, bir daha karşına hiç çıkmayacakmış sanılır ama yanılır.

Kaç yaşına gelirsen gel, ne kadar büyümüş olursan ol yine kovalanırsın.

Yine karanlıkta belirir, ve yine elini uzattığında hemen orada belirir o ürpertiyi hissedersin.

Yine ve yine.

Ne komik değil mi?

Kaçmıştım, gözlerimi sıkıca yummuştum ve hatta ellerimi uzatmaktan sakınıp sıkıca kendime sarmıştım ama yakalanmıştım.

Yakalandın Liva.

18 yaşındaydım, evet.

Ama kurtulamamıştım.

Sanki elimi sıkıca tutmuş ve bir daha hiç bırakmamıştı o canavar. Kovalamaktan hiç yorulmamış, karanlıkta beklemekten hiç sıkılmamış gibi.

Karşımdaki adam kendi canavarımın ismini dudaklarından döktüğünde her şeyi biliyordu. Ve bunu bilmek avukat olsa da olmasa da beni deli ediyordu.

Nefsi müdafaa.

Bu muydu gerçekten? Tüm geceyi ve bana kabus olan yıllarımı bu iki kelimeye mi sığdıracaklardı.

Peki nefsi müdafaa mıydı gerçekten? Her şey yalnızca kendimi korumam için mi yaşanmıştı? Sadece bu muydu yoksa daha fazlası mı?

O an üzerime geçirilen, ilerde belimi büken bir kamburdan farksız olacak o rahatlama hissi de nefsi müdafaaya girer miydi peki.

Tek gecelikte olsa içimde yaşam kuran o acımasız, duygusuz küçük kız çocuğu kimdi?

Nefsi müdafaa, gerçekten mi Liva?

Odadan çıktığımızda kendimi hiç hissetmediğim kadar kötü hissediyordum. Avukatın bana sorduğu onlarca soruya verdiğim tek tük cevaplar işlerine ne kadar yaramıştı aşikardı fakat o geceyle ilgili bir şeyleri konuşmak benim için o anları tekrar tekrar yaşamaktan farksızdı.  

Bana soracakları bittiğinde Emir benden kapının dışında beklememi rica etmişti. Bu tarz işlerden beni hep olabildiğince uzak tutmaya çalışmıştı. Hiçbir nedeni yokken bana yardım etmiş omuzlarımdaki yükün çoğunu kendi sırtlanmıştı. Ve benden beklediği tek karşılık sevgisine karşılık vermemdi. Fakat ona verebileceğim bir karşılık yoktu çünkü beslediği hisler çok hastalıklıydı. Yine de buna rağmen beni tüm bu işlerden uzak tutmayı başarmıştı. Hep bir adım önümde olmuş ve tüm her şeyiyle kendi uğraşmış ve bir yol aramıştı.