AŞK ÇIKMAZI(DÜZENLENİYOR)

_11_Yine Bana Gel...

~En küçük inanç tohumu,mutluluğun en büyük meyvesinden daha iyidir;)-
^Yazar^

~Açelya~
Yıllarca saatlerce yanımda olmayan biriydi annem denen o kadın...
Onun yüzüne bakarken kapı çaldı.Onu orada bırakıp gidip bakmak istemiyordum oysaki amma ne yazıkki kapı ısrarla çalıyordu.
Hemen kapıya yöneldim."Geldim yaaaa durr" Kadını odada bıraktım.
Açtığımda karşımda Ateşi gördüm.
Dengesiz bir şekildeydi.
"Ah bebek..." Bana doğru düşecek oldu.Hemen sarıldım.
"Ateş bu kadar içmendeki sebep ney yani?"
"Gece seni izledim,kucağıma aldım thhha "
"Ateş ya yapma ama gel geç içeri uyu bu saatte bu kadar içmen ne bileyim.Of."
Annem içeriden kapıya doğru yürüyordu.
"Açelya bu kim?" Yüzüne ters ters baktım.
"Ben seni ilgilendirdiğini düşünmüyorum."
Ateş elini havaya kaldırdı.
"Kaynana.Ben Damadınhhhh" Sonunda söylediği n harfi h harfine dönüşmüştü.
"Ne damadı Açelya ne diyor bu?" Tekrar gözlerine baktım.Göz devirdim.
"Seni ilgilendirmediğini söyledim.Daha ne kadar söyleyebilirim.?"
Üzülmüştü içeri girdi.
"Ateş ya offf.Leş gibi içki kokuyorsun."
Ağzında birşeyler geveliyordu ama o kadar içinden söylüyordu ki hiçbirşey anlamıyordum.
"Gel yan..." Dediği şeyleri aldırmadım.Onu koltuğa oturttum.
"Burda otur Ateş bir yere kıpırdama.Ben hemen gelcem sana yastık alayım."
Kafasını salladı.
Başını dik tutamayacak kadar içmişti.
Ay ay neden yani neyse ben Ateşe hiçbirşey demiyorum.
"Taam." Sadece bunu anlamıştım.
Yatak odasına geçtim.
Hemen koştum.Tekrar koştum.
"Geldim geldim geldimmm."
Gittiğimde kolunun üstüne yatmıştı.
"Şşşş Ateş...Ateş uyansana ATEŞ!" Yerinden sıçradı."Noluyo bebek ?" Tuttum kolundan dudağıma yapışacaktı ki onu hızla koltuğa attım.
"Yavaş gel biraz" Kıkırdadı.
"Açelyaw ağ beynim zonkluyo..." elimdeki örtüyü hırsla ona sardım.
"Tabi ya tabi tabi.Beynin zonklar senin o kadar içmişsin.Normal yani şaşırma"
Ateşin aniden gözlerininin dolduğunu gördüm.
"Açelya...Beni ne zaman eskisi kadar seveceksin nefret etmeden." Gözünden ufak bir damla aktı.
"Ben seni seviyorum Ateş.Ağlama." O kadar huzurluydu ki.
"Pekala sen öyle diyorsan..." Zar zor konuşuyordu.
Gözleri kapalıydı.Nefes nefeseydi.Sanki uzun saatlerce koşmuştu.
Tekrar odaya döndüm.

"Artık gidebilirsin diye düşünüyorum."

Yüzüme baktı."Pekala bu seferlik kabul ediyorum.Ama benden kurtuluşun yok kusura bakma kızım.Ben senin annenim."
Bir kere daha göz devirdim.
"Çıkar mısın?" Resmen evden kovuyordum ama beni umursamıyordu.

Çıktı evden.Kapıyı arkasından çarptım.
Ateşin yanına hemen koştum.
Gittiğimde horul horul uyuyordu.
Baygın gibiydi.
Telefonu elime aldım.
*Behiç kişisinden +5 okunmamış mesaj."
Behiç-" Şahsiyet kız.Nerdesin?"
Behiç-" Kız buluşalım mı?"
Behiç-" Açelya!"
Behiç-" Cevap versene."
Behiç-" Açelya bak merak etmeye başladım.Gerçekten çıktım geliyorum."

Ne?! Ne?! Olamaz bana gelemez.Ateşi burda görürse bir daha benim yüzüme bakmaz.
Kalbim korkuyla atıyordu.Ne yapacağımı nasıl demem gerektiğini bilmiyordum.Kalpten gitmek üzereydim.
İçimden geçirdim...
Allahına gelme Behiç lütfen gelme...

Ve kapı çaldı...
O kahrolası kapı çaldı...
Her zaman yanımda olmasını istediğim ama şu an yanlış anlaşılmaya sebep olacağını düşündüğüm Behiç kapıdaydı...

Hemen koştum.Dakikalarca ne yapacağımı düşündüm...
Sonunda kabullendim.Kalkıp kapıyı açtım.
"Açelya!Neredeydin?" Kapıyı çok az araladım.
"Hiç evdeydim.Annem geldi." Şok içinde baktım yüzüme.
"Oha bana herşeyi anlatman gerekiyor."
Kendimi ondan kaçırmaya çalıştım.
"Dışarda konuşalım istersen kafeye falan gidelim."
Behiç tek kaşını kaldırdı.
"Neden sen dışarda oturmayı çok sevmezsin.Bugün sende bir terslik var ama çözemedim.Hadi hayırlısı."
Allahım az kaldı sana geliyorum.Ağlıycam ya.İlk defa kendimi bu kadar çaresiz hissediyordum.
"Yok bişeyim.Gerçekten yok.Merak etme."
Gözlerine baktım."Pekala o zaman içeri girip konuşacağız.Her ne yaşadıysan hepsini bana anlatacaksın.Nokta."
İçeri girdik.
Behiç görmesin diye kapıyı çekecektim ki Behiç eliyle itekledi.
İçeri girince Ateşi uyurken gördü.
"Lan bu kim" burnundan soluyordu.
"Açıklayabilirim Behiç lütfen.Dinle." Kolundan tuttum.Beni itekledi.
"Benimle bunun yüzünden mi konuşmadın.Mesajlara bunun yüzünden mi cevap vermedin.
Açelya ben seni sağlam ayak sanıyordum.Bunu bana niye yaptın?." Tekrar tuttum kolundan.
"Bir kere dinle beni nolur.Behiç gerçekten açıklayabilirim."
Sinirle baktı yüzüme.Gözleri çok şey ifade ediyordu.
"Behiç lütfen."
Bana baktı.Diksinirmiş gibi baktı.
"Sana yazıklar olsun Açelya senden beklemezdim.Bu rezil insanlaydın bu saate kadar.Bir daha beni görmeyeceksin söz veriyorum." Ne kadar engel olmaya çalışsam da nafile...
Behiç kapıyı arkamdan çarptı.
Çıkıp gitmişti...
Ateş bu ses üzerine uyandı.