İki Yeşil Orman

Ormanın Gözünden • 14

Kafayi yemek uzereyim.

Sabahtan beri aklimdan gecen tek cumlu buydu, gerceketen kafayi yemek uzereydim. Saatlerdir Duru'ya ulasmaya calisiyordum ama bunu kesinlikle basaramiyordum. Onlarca mesaj attim, onlarca kez aradim ama hayir, hicbirine geri donus saglamiyordu. Bunun yani sira Ayaz da aramalarima donmuyordu. Umay'i arayabilmek cok isterdim ama telefon numarasini almadigim icin bunu da yapamiyordum.

En sonunda daha fazla dayanamayacagimi anladim ve gidip patronumla konusup izin aldim isten. Aslinda hic benlik bir hareket degildi bu, hele ki ise daha yeni baslamisken ama elimde degildi, korkmaya baslamistim artik.

Duru'nun evinin onune geldigimde hizlica zile bastim ve birilerinin gelmesini bekledim. Kapiyi Sinem acmisti. Aceleyle "Merhaba Sinem, nasilsiniz?" diye girdim konuya. Cevabini yarim yamalak dinleyip "Duru ve Ayaz nerede, Sinem?" diye sordum. Aldigim cevap hic hosuma gitmemisti. Bana eve geldiginden beri onlari gormedigini, bircok kez aramayi denedigini ama hicbir geri donus alamadigini soylemisti ve bu beni daha da buyuk bir cikmaza sokmustu. Tam arkami donup gidecekken "Sanirim bir sey oldu?" diye bir cumle kurdu kendi kendine dusunur gibi. Geri dondum ve "Neden oyle dedin?" diye sordum hizlica. "Cunku geldigimden beri sesleri cikmayinca ben de onlari merak ettim ve Duru Hanim'in odasina ciktim. Kapisinin onunde ise genisce bir kan lekesi vardi..."

•••

Arabaya dogru kosar adimlarla ilerlerken bir taraftan da cebimden telefonumu cikarmaya ugrasiyordum. Rehberden Yasemin'in telefon numarasini bulmaya ugrasirken Duru... diye gecirdim icimden. Lutfen... Lutfen iyi ol...

Ikinci calista acilmisti telefon. Hizlica "Yasemin!" dedim. O da ayni sekilde Nefes! diye bagirmisti karsi taraftan. "Lutfen onun iyi oldugunu soyle bana, Nefes! Lutfen!"

Onun sesindeki panik ve endise beni daha da fazla korkutmustu. "Kimin?!" diye bagirdim istemeden. "Yasemin, kimin iyi oldugunu soylemeliyim?!!"

•••

Direksiyonu tutan ellerim zangir zangir titriyordu. Ne yapmam, ne dusunmem gerektigini kestiremiyordum. Hastanenin onune vardigimda bogazimda kocaman bir dugum hissettim. Yutkunamiyordum, nefes bile alamiyordum neredeyse. 

Arabayi hastanenin parkina birakir birakmaz acile dogru kostum ve oturan kiza buraya bu sabah genc bir cocugun getirilip getirilmedigini sordum. Biraz daha ayrinti verdikten sonra Ayaz oldugunu anladigim hastanin yogun bakim unitesine gitmek icin ciktim acilin kapisindan. 

Koseyi dondukten sonraki binanin girisine dogru ilerlerken nefesimi kontrol etmekte zorlaniyor gibiydim. Basim catliyor, gozlerim yaniyor ve her yerim uyusuyordu. Birazdan duyabileceklerim korkutuyordu beni. Girmek istemiyordum... Ama girmek zorundaydim. Kiz arkadasimin bana ihtiyaci vardi. Bu dusunce gogsume ikinci bir agri sokmustu. 

Lutfen... diyip duruyordum icimden. Lutfen, lutfen, lutfen, LUTFEN! Iyi olsun... Ayaz iyi olsun, Allah'im, lutfen!

Tam bunlari dusunurken ve kapiya yaklastigim sirada hastanenin otomatik kapisi acildi ve kizila donmus mavi gozler bulustu benimkilerle. Duru, yuzu solmus bir sekilde ve saskin bir ifadeyle bana hem bakiyor, hem de bakmiyor gibiydi. Kulaginda telefon tutan eli kelimenin tam anlamiyla vucudunun yanina dustugunde ona dogru adimladim korkarak. O ise bana dogru kosmus ve kollarimin arasina atmisti kendini. 

Kokusu burnuma geldigi anda derin bir nefes cekip onu kendime bastirdim. O ise sanki sabahtan beri bu an icin bekliyormus gibi hickira hickira aglamaya basladi kollarimin arasinda.

•••

... 1 Hafta Sonra ...

Aynadaki yansimama bakip son kez yakami duzelttikten sonra Duru'nun 'kapidayim' mesajini gordum ve telefonumu cebime koyup ciktim evden.Sakin adimlarla sevgilime dogru yururken yuzundeki yorgunlugu gorebilmem icin yanina varmama gerek kalmamisti. Sonunda aramizdaki mesafeyi kapattigimda kollarimi boynuna dolayip onu kendime cektim ve mis kokusunu hapsettim cigerlerime. Yorgun ve bitkin basini omzuma dayayip yavasca ellerini belime yerlestirdi.