Marvel İle Hayal Et

Steven Grant Rogers (Part-4)

O günden sonra Steve ile bir daha hiç görüşemediniz ancak o gittiği her yere kalbinde seni de götürdü. Sen ise kendini bir eve kapatıp serum ile ilgili çalışmalara devam ettin. Serumun güvenliği için evine bir sistem kurdun tek bir düğme ile bütün formül nüshaları ve serum şişeleri ile birlikte ev havaya uçacaktı... Kendini de öldürüyor olmanın sebebi formülü ezbere biliyor olmandı.

Bu şekilde günler haftalar aylar birbirini kovaladı... Ve bir gün kapın çalındı. Kapıyı açmadan önce silahını aldın. Kapıyı kenarda durarak açtın ve hızla içeri giren kişinin kafasına dayadın.

P.C: Frida! Benim...

Silahı indirdin.

F.E: Peggy!

Hızla boynuna sarıldın.

F.E: Seni çok özledim... Steve'i gördün mü o nasıl?

Geri çekilip yüzüne baktığında gözlerindeki yaşları gördün.

F.E: Peg... Noldu..? Steve'e bir şey olmadı değil mi?

Peggy başını eğdi.

P.C: Üzgünüm Frida...

Hayır böylece bitemezdi. Daha söyelenecek çok söz varken gidemezdi... SENI BIRAKAMAZDI!

F.E: Kes şunu Peg... Bu tip şakalar sana hiç yakışmıyor... Yapma...

P.C: Frida... Biliyorum zor ama kabul etmek zorundasın... O gitti... Bir daha gelmeyecek...

F.E: Her şeyimi kaybettim ben Peggy! Beş yaşında annemin ve kardeşimin katledilişini izledim! Ve hiç bir şey yapamadım! Hayatımı babamı gururlandırmaya adadım! Ve sonra Steve ile tanıştım ve gerçekten sevdim onu...Çok uzun olmayan bir zaman önce babamı gözümün önünde öldürdüler! Ve ben yine hiç bir şey yapamadım! Ve sen gelmiş benden Steve'in de ellerimden kayıp gittiğini kabul etmemi bekliyorsun! Yapamam...

~74 yıl sonra~

"Eğer geri dönmek istemezsen bir şansın var, Steve... İyi düşün..."

"..."

S.R: Ben dönene kadar aptalca bir şey yapma.

J.B.B: Ne mümkün? Bütün aptallığı yanında götürüyorsun.

Ve iki can dostunun son sarlışı...

J.B.B: Seni özleyeceğim, dostum...

S.R: Her şey yoluna girecek, Buck.

Steve platformun üzerine çıktı.

S.W: Bu ne kadar sürecek?

B.B: Ona göre, ne kadar kalmak isterse. Bize göre beş saniye.

B.B: Kuantuma geçiş. 3... 2... 1.

Steve gözlerini kapattı. Açtığında ölesiye özlediği o zamandaydı... Her şeyin berbat gözüktüğü ama en iyi olan zamanlar.

Önce taşları bıraktı. Daha sonra ise müzeye gittiğinde öğrendiği evine geldi. Kapıyı çaldı. Kapı yavaşça aralandı ve kafasına soğuk bir metal dayandı.

S.R: Hey, hey, hey! Sakin ol benim!

Dönüp Frida'sına baktı. Yüzünün her detayını yeniden ezberledi.

S.R: Hatırlamadın mı?

Frida'nın mavi gözleri şokla büyüdü.

F.E: Steve... Ama sen... Peggy bana...

S.R: Öldüğümü sanıyorsun biliyorum. Ama ölmedim. Geri döndüm... Her şeye kaldığımız yerden devam edebiliriz, değil mi?

Frida silahını hâlâ sıkı sıkı tutuyordu.

F.E: Bu işte bir terslik var. O kadar büyük bir uçak kazasında hiç yara almadan kurtulamazsın... Eğer gerçekten o uçaktan çıkarılmış olsan yaraların iyileşene kadar haberim olurdu... Kimsin sen?!

Steve hafifçe gülümsedi...

S.R: Hiç değişmemişsin... Tamam dinle o zaman anlatıyorum...
 
Steve, dört saatte Frida'ya her şeyi ince ayrıntısına kadar anlattı.

S.R: Bu şekilde... En sonunda hepsi ile vedalaşıp buraya geldim...

F.E: Bucky'i yalnız bırakıp geldin?!

S.R: Yalnız değil... Sam var...

F.E: Hayır Steve onu her şeyi sensin... Onun sana benden daha çok ihtiyacı var... Bunu söylemek çok canımı yakacak ama... Geri git... Hem ölecekmişim zaten... Neden duruyorsun burada...

S.R: Seni bırakıp hiçbir yere gitmem!

F.E: Bucky'i bırakamazsın!

S.R: Sen de gel...

F.E: Nasıl yani?

*Timeskip*

F.E: Nasıl yani? Bas bayağı bu platforma çıkınca geleceğe mi gideceğiz? Peki bunlara bir şey olmaz değil mi?

Dedi çalışmalarının olduğu çantayı göstererek. Steve güldü.

S.R: Olmaz merak etme... Üç deyince birlikte... Bir... İki... Üç.

Aynı anda platforma adım attılar.

Bu adım aynı zamanda yenj hayatlarına attıkları ilk adımdı...

~SON~

Işte bu kadar... Uzun zamandır atamadıgın için üzgünüm. Youmlara bekliyorum. ♡♡♡