දෛවය උබ නම් හරි පුදුමයි,
මගේම යාලුවා ශිබියා,
කොහොමද දෙයියනේ අර මනුස්සයා ශිබියාගෙ අයියා වෙන්නෙ!
"ශිබී"
"ඕ බම්"
"එයා තමා අරයා"
"කවුද?"
"අර ඇවිත් ගියේ අර මන් කිව්වා එලවලු කොල්ලා.ඌ තමා උබේ බාප්පගෙ පුතා"
"ඇහ්හ්හ්හ්හ්!උබ කියන්නෙ මෙ මෙච්චර කල් උබ කිව්වෙ මූ ගැන කියලද?මේ අපේ පවනයා ගැන"
"ඔව් බම්!ඔව්"
ඉතිම් මේකත් අපේ දෛවයේම කොටසක් වෙන්න ඇති!
එදයින් පස්සෙ මන් හිතුවෙ මගේ ජීවිතේම වෙනස් වෙයි කියලා,
ඒත් එහෙම විශේශයක් උනේ නෑ,
නැත්තෙත් නෑ!
මොකද,
එදයින් පස්සෙ ශිබිත් ශුවර් ශොට් මන් ගැන පවන් ගෙන් අහන්න ඇති,
මොනා ඇහුවද? මොනා කිව්වද කියලා මන් නම් හරියටම දන්නෙ නෑ,
ඒත් ශිබියත් පස්සෙ ඒ ගැන වැඩි උනන්දුවක් නම් දැක්වුවෙ නෑ.
මමත් ඉතිම් මගේ පාඩුවෙ හිටියා.මොකද මට පුරුදු නෑ කාගෙවත් පස්සෙන් පන්නන්න.කෙල්ලෙක් විදිහට මන් නම් එච්චර මෝඩ කෙනෙක් නෙවෙයි.ඒ මගේ හැටි!
හැබැයි හිතට හරි මොකද්ද වගේ,
වෙනද පවන් නෙවෙයි දැන්,
ටික ටික දවසින් දවස හරි වෙනස්,
ස්කෝලෙදි එයා යාලුවොත් එක්ක හිනා වෙවි කතා කර කර ඉද්දි මාව දැක්ක ගමන් එක පාරටම හිනාව නතර කර ගන්නවා.නිකම්ම එක පාරට අමුතු වෙනවා.
ඒත් තවත් පස්සට ඊට වඩා වෙනස් වුනා!
ලගදි මන් ඉස්කෝලෙ ඇරලා ගෙදර යද්දි අහම්බෙන් වගේ මගේ ඉස්සරහට හම්බුනේ එයයි එයාගෙ යාලුවෙකුයි.ටිකක් ඈතට වෙන්න ඉදන් එයත් බෑග් එක එල්ලගෙන ඉස්සරහට එනවා.මාත් ඉස්සරහට යන ගමන් හිටියේ.ටික ටික ලං වෙද්දිම වගේ මන් ඉතිම් හිමීට බිම බලාගත්තා.එයාගෙනම් ඇස් තිබ්බෙම මගේ ගාව.
"ආආආආව් අනේහ්"
"අඩෝ සොරි නංගි"
ආයිශ් ඒ මොකද්ද ඒ වුනේ!
පවන් ආවෙ මන් දිහා බලාගෙන නොදැනීම මගේ ඉස්සරහා ආපු කෙල්ලගෙ ඇගේ අර පිස්සා වැදුනා.හයියෝ අර කෙල්ලට නම් හොදටම තරහා ගියාද කොහිදෝ!
මේකා කරන වැඩ නම් ඔහොම්මයි.
හැමදාම ඉතිම් මෙහෙම තමා,
අපි අතර තිබ්බෙ මේ වගේ දේවල් විතරයි,
දශමෙකවත් කතා බහක්,
අඩු තරමේ හිනාවක් වත් අපි දෙන්නා අතරේ තිබ්බෙ නෑ!
ඒත් මේ පුංචි දේවල් වලින් අපි හරි අමුතු ආදරයක් වින්දා!
අපි නෙවෙයි සොරි!
මම!
_______________________________________
ඉඳහිටක
මගතොටක
නුඹව දැක්කම
ඉස්සර වගේමයි,
තවමත් තියෙනවා
අර පපුවට කරන්ට් එක වදින,
ගැස්සිලා යන ගතිය.
💖🙂
@$______✍🏻
