''Ya neden ben? O gece talihsizce orada bulunduğum için mi? Sebebi bu mu? Beni tanımıyorsun bile, ama öylece güvenerek yanına alıyor ve aranıza dahil ediyorsun.''
Kalp atışlarım saniyeler birbirini kovaladıkça hızlanırken bir süre geniş sırtı ve kar...
5k bölüm yazmışım 😲😲 Desteğinizi ve güzel yorumlarınızı bekliyorum... Eğer ficimi sevdiyseniz başkalarına da önermenize çok mutlu olurum. 💜 Tabii size kalmış bir şey, ama sonraki bölümleri ilgiye göre atmayı düşüneceğim. Nasıl keşfedileceğim bilmiyorum, orası ayrı konu. 😌 Keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
×××
Sen böyle değilsin!''
Tanıdık gelen, ama kim olduğunu çıkartamadığım küt düz saçlı çocuk ağlayarak bana haykırıyordu. Gözleri kızarmıştı ve titreyen dudaklarıyla bana isyan etmeye çalışır gibi bedenime yaklaşıyordu.
''Sen bu değilsin, ne hâlt ettiğini sanıyorsun?! Sonuçlarının farkında mısın!''
Ne yaptığım, nerede olduğum hakkında zerre fikrim yoktu. Etrafım neredeyse koca bir boşluktu. Daha doğrusu, uzakta kalan evleri seçebiliyordum ama bizim bulunduğumuz yerde hiçbir şey yoktu sanki. Güneş olmamasına rağmen ise etraf fazla aydınlıktı, neredeyse gözlerimi alıyordu.
''Neyden bahsettiğini anlamıyorum.'' dedim kafam karışmış bir şekilde. ''Ben hiçbir şey yapmadım ki!''
Küçücük bir çocuğa rağmen gözlerini dehşet bürümüştü. Bu dediğim onu daha fazla sinirlendirmiş gibi, yakalarımdan sıkıca kavrayarak beni yere doğru çekmişti. Bu nasıl bir güçtü bilmiyordum ama anında yere kapaklanmış, dizlerimin üzerine düşmüştüm.
Gözlerindeki öfke ve yeni fark ettiğim hayal kırıklığını yüzüme kusuyordu. ''Keşke değiştirebilseydin.'' dedi önce fısıltılı duyulan sesiyle. ''Aptal, böyle bir şey yapmamalıydın! Tüm hayatını ne hâle getirdiğinin farkında mısın?!''
Bu sefer yüzüme tiz, sert sesiyle bağırmıştı. Onu tanıyabilmek ve anlayabilmek için beynimi zorluyordum ama bu hiçbir sonuç vermiyordu, nedense dizlerim de tutmamaya başlamıştı.
''Ben seni kurtaramadım...'' dedi ağlamaklı sesiyle. Gözlerinden yaşlar büyük bir hızla boşalıyordu. Nedense bu hâli kalbimi bir hüzünle kaplamış, acısını hissetmiştim.
