Mijn broer heet Koen

Hoofdstuk 38

Merel Pov

Ik begrijp helemaal niks van deze taal en kijk Koen hulpeloos aan. Wat bedoelt deze vrouw? Wat gaat er met mij gebeuren? Het voelt alsof iedereen in deze kamer lijkt te weten wat er met mij gebeurd behalve ik zelf. Waarom zegt of vraagt niemand mij iets? Koen draait naar mij toe. 'Merel, het spijt me dat ik je nog niks heb verteld. Ik wilde je niet van streek maken, en zorgen dat je hier niet over zou stressen. Maar nu we hier zijn moet ik het je wel even uitleggen.' Zegt hij dan. Ik zucht uit. Eindelijk, een uitleg. 'Een week geleden kreeg ik een mail dat je terug moest naar huis, dat je niet bij ons mocht wonen. Maar zoals ik had beloofd, dat zou ik niet laten gebeuren.' Zegt hij. Ik glimlach lichtjes. Hij heeft zich dus aan zijn woord gehouden. 'Dus ik heb gekeken hoe we dit konden oplossen, want blijkbaar kunnen wij niet zomaar verantwoordelijkheid over je krijgen. Tenzij iemand je adopteert.' Gaat hij verder. Nu frons ik. Adopteren? Gaat Koen mij adopteren? 'Maar om iemand te adopteren moet je 5 jaar financieel onafhankelijk zijn, en al dat soort meuk, en je zou het niet zeggen... maar dat ben ik niet'. Ik grinnik even om zijn grap, maar ik begin wel heel hard na te denken. Wie dan? 'Ik kan je dus niet adopteren, maar... Raoul wel' zegt hij. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog en ik draai me om. Raoul kijkt me met een brede glimlach aan. 'Gaat- is... dus jij...' stotter ik een eind weg. 'Merel, vind je het oké als ik je adopteer? Al is het maar voor een paar maanden?' Vraagt Raoul. 'Wat? Ja! Natuurlijk' roep ik. Raoul begint te lachen. Dan kijk ik naar mama. 'Mama vindt het ook goed' zegt Koen. Mijn moeder glimlacht knikkend. 'Goed, dus we kunnen de papieren tekenen?' Vraagt de vrouw, van wie ik al bijna was vergeten dat ze daar zat. 'Wat mij betreft wel' zegt Raoul, en hij schuift zijn stoel dichter naar het bureau. Mijn moeder komt er ook bij zitten, en de vrouw legt alle punten op het formulier nog even goed uit, waarna ze beide een aantal handtekeningen zetten. Ik ben ondertussen tegen Koen aan gaan zitten en hij heeft zijn arm om me heen geslagen. 'Mooi, dit klopt allemaal dan. Merel, ik heb ook nog een formulier voor jou' zegt ze ineens. Ze schuift een papier naar me toe. 'Omdat je wel ouder dan 14 bent mag je kiezen of je je eigen achternaam wil houden' zegt ze. Ik zie dat ik kan aankruisen of ik mijn eigen naam wil houden of de naam van mijn adoptie ouder wil aannemen. Ik krijg een pen toe geschoven. Met een hart dat tien keer sneller klopt begin ik het vakje bij 'naam van adoptieouder' diep blauw in te kleuren. Niemand kan er nog omheen. Er is geen seconde twijfel over geweest. Ik zet mijn handtekening, en vanaf dat moment is het zwart op wit. Vanaf nu is het Merel de Graaf. En het liefst doe ik alsof het nooit iets anders is geweest.

Na nog wat administratie gedoe is het eindelijk allemaal klaar en bedanken we de vrouw, waarna we de kamer verlaten. Zodra we op de gang staan sla ik mijn armen om Raoul heen. Raoul die vanaf nu wettelijk gezien mijn vader is. Gek eigenlijk dat ik binnen 2 maanden iemand heb gevonden die meer een vader voor me wilde zijn dan mijn biologische vader ooit voor me wilde zijn of voor me is geweest. Raoul knuffelt me stevig terug. 'Ik ben echt blij dat je ja zei' zegt Raoul zacht. 'Natuurlijk zeg ik ja, wat denk jij nou' zeg ik zacht terug. Raoul lacht om mijn opmerking en laat me langzaam los. Achter Raoul staat mijn moeder ons aan te kijken. Ze glimlacht maar in haar ogen zie ik ook een soort verdriet. 'Merel? Kunnen we even praten lieverd?' Vraagt ze. Ik slik maar knik wel. Gerust zucht ik uit als ik me herinner dat er nu zwart op wit staat dat Raoul mijn ouder is, en niemand me daar meer zomaar weg kan halen. Mijn moeder heeft het net zelf ondertekend. 'Wij wachten in de auto goed?' Zegt Koen. Ik knik en bedank ze waarna ik met mijn moeder naar buiten loop. We gaan op een bankje zitten. Mama kijkt moeilijk. 'Ik moet zeggen ik moest wel even slikken toen ik me bedacht dat je nu niet meer echt bij mij hoort' zegt ze met een troosteloze glimlach. Ik glimlach moeilijk naar haar en knik. 'Maar je begrijpt wel waarom toch?' Zeg ik dan. 'Ja, ja natuurlijk begrijp ik dat... het is beter zo' zegt ze. Ik zucht. 'Waarom... waarom heb jij eigenlijk nooit gezorgd dat ik daar weg kon? En waarom verlaat je papa niet?' Vraag ik dan. Nu is het wel het moment om dat te vragen vind ik. 'Het is moeilijker dan je denkt merel, papa kan heel manipulatief zijn' zegt ze. 'Moeilijker dan je eigen kind mishandeld en verkracht te zien worden?' De woorden verlaten mijn mond voor ik het me besef. Mama's ogen worden groter. 'Ik... ik heb daar geen antwoord op Merel, maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het me enorm spijt en dat ik blij ben dat je nu hier bent. Ik hou van je en ik gun je het beste van de wereld' zegt ze. Ik knik. Ik kan er niet veel aan doen maar ik voel een soort afstand tussen haar en mij. Aan het begin wilde ik haar niet achter laten, ik huilde zelfs bijna toen we weg reden en ze ons uitzwaaide. En nu ga ik het liefst gewoon naar de auto, naar huis met de mensen die als echte familie aanvoelen om nooit meer aan een van hun te denken.

'Ik hou ook van jou mam' zeg ik. 'Maar het is moeilijk... Koen en de anderen hebben me laten voelen hoe het is om echt geliefd te worden, wat er ook gebeurt. Ik voel me daar meer thuis dan ik me ooit bij jullie heb gevoeld. Het is dat jij mijn moeder bent dat ik altijd van je zal houden, maar meer ook niet' zeg ik. Mama knikt teleurgesteld. 'Ik begrijp het' zegt ze. 'Vind je het wel oké als we elkaar nog af en toe eens zien? Ik mis jou en Koen enorm' zegt ze. Ik knik. Daar ben ik wel oké mee. Nu glimlacht ze wel. 'Nou, tot snel dan' zegt ze. Ze slaat haar armen open en ik geef haar een knuffel. Het voelt anders dan de laatste keer. Alsof ik niet mijn eigen moeder knuffel, maar gewoon een vrouw die ik wel ergens ken. Ik zeg haar gedag en loop dan naar de auto. 'Hey' zeg ik. 'Hey Meerie' zegt Koen blij. Dan sla ik mijn armen om hem heen. Ineens voel ik tranen in mijn ogen komen. Langzaam komen de emoties. Maar geen verdriet. Alles behalve. Dit is geluk. Puur geluk, en een stukje ongeloof. Dat dit alles echt is. 'Ohw, gaat het?' Vraagt Koen. Ik knik in zijn armen. 'Ja, dankjewel voor alles' zeg ik hees. Koen grinnikt. 'Ik had het beloofd meerie, je zou nooit meer terug gaan en ik zou daar alles aan doen'.