Mijn broer heet Koen

Hoofdstuk 39

Merel Pov

Als we thuis komen zitten Robbie en Matthy in de woonkamer. 'Hey, en? Is Raoul eindelijk vader geworden?' Vraagt Robbie grijnzend. 'Jullie wisten dit wel?' Zeg ik verbaast. Matthy trekt zijn wenkbrauwen op. 'Oh... ja' zegt hij dan. 'Sorry, ik moest het hun wel vertellen want ik kon geen opnames doen omdat ik dit regelde' zegt Koen. Ik begin me schuldig te voelen. Gelijk pakt Raoul mijn schouder vast. 'Kom' zegt hij. We lopen naar de keuken. 'Merel, je hoeft je niet schuldig te voelen hierdoor oké? Iedereen wilde juist heel graag dat Koen dit zou regelen, en iedereen was het er ook volledig mee eens. We willen allemaal graag dat je gewoon hier blijft bij ons.' Zegt hij. Ik ben verbaast over dat hij zo goed weet wat ik denk. Langzaam knik ik. Hij slaat zijn armen om me heen. 'Je hebt echt geen idee hoeveel we om je geven Merel. En ik zou degene die je ooit iets anders heeft wijs gemaakt heel graag een paar trappen verkopen' zegt hij zacht. Ik druk mezelf steviger tegen hem aan. 'Eten?' Zegt hij dan. Ik kijk hem aan en knik glimlachend. 'Ja, eten' zeg ik. Eten gaat steeds beter sinds ik in San Diego ben geweest. Het lukt mezelf om genoeg afleiding te zoeken om het op te eten, en ik niet alleen maar bezig ben met het gevoel dat het eten geeft. Het lukt me nu zelfs om in het bijzijn van alle anderen wat te eten. Raoul geeft me een bakje fruit en loopt zelf ook met een bakje fruit naar de woonkamer. 'Maar... het antwoord is dus ja?' Vraagt Robbie zodra we weer in de woonkamer staan. Ik knik hevig terwijl ik mezelf in de hoek van de bank nestel en een druif in mijn mond stop. 'Het is vanaf nu Merel de Graaf' zeg ik. Robbie schiet in de lach. 'Het klinkt heel vreemd ofzo, maar wel goed.' Zegt hij lachend. Matthy lacht ook. 'De voorspelling is nu wel uitgekomen. Raoul is als eerste vader geworden' zegt hij. Koen schiet ook in de lach. 'Nu is het echt Papa Roelie' zegt hij lachend. Iedereen moet lachen. Ik ben een beetje verbaast, maar lach maar gewoon mee, het zal wel weer een of andere grap van hun zijn.

Aan het eind van de middag gaat de deurbel. Raoul loopt weg en even later komt hij terug met een lange blonde jongen achter zich aan, die ik herken als Milo. Zodra we oogcontact maken kijkt hij blij verrast. 'Merel' roept hij blij. 'Heey' zeg ik. Ik sta op en geef hem een korte knuffel. Als ik hem weer los laat valt ineens het shirt dat hij draagt me op. Een wit rood shirt met daarop een Ajax logo. 'Huh? Ajax?' Vraag ik. Ik kijk op om hem aan te kijken. 'Hmh' zegt hij. 'Ben je Ajax fan?' Vraag ik. Hij knikt grinnikend. 'Hoezo?' Vraagt hij. 'Nou... Koen zei altijd dat hij nooit vrienden zou worden met iemand die Ajax fan was' zeg ik. Milo schiet in de lach. 'Heh?' Zegt Koen, die blijkbaar iets opvangt van het gesprek. 'Oh nou ik hoor net dat wij geen vrienden zijn omdat ik Ajaxiet ben' zegt Milo. 'Oh, nee bah, wij zijn inderdaad geen vrienden' zegt hij. 'Het is ook een wonder dat je hier naar binnen mag met zo'n afgrijselijk shirt aan, we zouden het moeten verbiedend' zegt Koen dan. 'Wil m ook wel uit doen voor je hoor' zegt Milo knipogend naar hem. Ik grinnik. 'Hm moeilijk. Of ik moet tegen een verschrikkelijk lelijk shirt aankijken, of tegen jouw halfnaakte lichaam' zegt Koen alsof hij heel hard nadenkt. 'Nou, keuze snel gemaakt toch? Mijn geweldige lichaam daar wil je wel naar kijken' zegt Milo. 'Nou Milo, ik zeg met pijn in mijn hart dat je dit stuk vuilnis dan toch maar aan moet houden' zegt Koen. 'Gemiste kans' schud Milo zijn hoofd.

Die middag hebben de jongens opnames voor 4 video's, allerlei spellen die ze doen aan de eettafel. Daarom spendeer ik mijn middag in mijn slaapkamer. Ik heb muziek op mijn oortjes en ben aan het tekenen in mijn schetsboek. Op dit moment teken ik een foto van mij, Koen en Raoul na. De zon schijnt door het raam dat uitkijkt over het terras, de muziek die ik luister geeft me een goed gevoel en af en toe hoor ik een van de jongens schreeuwen of lachen. En er is niets, zelfs niet het schreeuwen, dat me op dit moment angstig kan laten voelen. Ik voel me geaccepteerd, geliefd, alsof ik er echt bij hoor. Tuurlijk hoorde ik er allang bij, maar sinds ik vanochtend voelt het alsof het officieel is. Dit was het beste dat me ooit is overkomen. Eindelijk een 'echte' officiële vader die ook echt een vader voor me is. Eindelijk echt zeker weten dat ik mijn broer nooit meer zal verliezen. Eindelijk mensen om me heen die ik echt kan vertrouwen. Eindelijk een echt thuis.

Ik kijk op mijn telefoon als het scherm aan springt door een melding. Een melding van een nummer dat ik niet heb opgeslagen. Fronsend open ik whatsapp. 'Hey Merel, ik hoorde van Raoul dat het was gelukt met de adoptie. Super Nice. Ik weet niet of je het nodig hebt, maar als je af en toe een beetje een moeder nodig hebt in dat huis vol mannen, geef het maar aan. En hopelijk kunnen we snel even dat dagje uit plannen❤️ xx Lieke'. Ik glimlach breed en sla eerst het nummer op in mijn telefoon waarna ik een antwoord begin te typen. 'Hey Lieke, dankjewel ❤️ ik wil inderdaad graag eens een soort moeder dochter dingetje met jou gaan doen haha. Ik zie je snel weer xx Merel'. Zuchtend van blijdschap leg ik mijn telefoon weer neer en ga ik verder met mijn schets.

Tegen de avond wordt er op de deur geklopt en een paar seconden later steekt Koen zijn hoofd om de deur. 'Hey Meerie, wij gaan Maccie halen voor avondeten, wat wil jij?' Ik denk even na. 'Doe maar een Frappuccino en kipnuggets' zeg ik. 'Alleen dat?' Vraagt Koen. Ik knik, zeker van mijn antwoord. 'Oké komt er aan, tot straks' zegt hij en hij sluit de deur weer. Ik sta op van mijn bed en loop naar de woonkamer toe. Ik hoor Matthy nog net roepen dat hij snel een begin aan de edit gaat maken. Milo is intussen alles aan het opruimen wat ze hebben gebruikt voor de opnames. Ik ga op de bank zitten om daar verder te werken aan mijn schets. De kalmte in huis, de zachte vertrouwelijke geluiden van buiten en de warme sfeer binnen geven me een heerlijk gevoel. Dit is vanaf nu echt thuis.