AHDE VEFA

1.

Hastane kantinde sıcak bir çay içerken arka taraftan bağırış sesleri gelmesiyle yerimden kalkıp odaya doğru ilerledim. Gerçekten ne yapacağımı bilemez bir haldeydim. Bir yandan kardeşim, bir yandan kendi hayatımın bu şekilde tehlikede olması beni gerçekten çok rahatsız ediyordu. Ama yapabilecek başka bir şeyim olmadığı için bunu kabul etmiştim. Yavaş adımlarla odaya ilerledikten sonra yatakta uzanan kardeşime baktım. Yavaşça yanına gidip öptüm yanağından. "Kardelen, iyi misin bir tanem? "diye sessizce fısıldadım kulağına doğru. Ağırca göz kapakları açıldı ve gözlerimin içine baktı. Kafasını iyiyim dercesini sakladıktan sonra hafif yan dönüp uyumaya devam etti. Kız kardeşim bir hafta önce böbrek ameliyatı olmuştu. Böbrek naklinden sonra ilerleyen süreçte gerçekten çok bitkin ve halsiz duruyordu gözlerimin önünde.

Böbrek naklinde yardımcı olması için bir tane adam bulmuştum. Adamla sürekli irtibat halinde kalıyorduk. Kardeşim düzeldikten sonra onun istediği şekilde, istediği kişinin kimliğine bürünüp hayatımı o şekilde devam ettirmem gerekiyordu. Kardeşim için her şeyi göze almıştım. Ama bu bana o kadar ağır geliyordu ki.

Kardeşimin yanındaki tekli koltuğu açıp, gözlerimi kapatıp uzandım. Gerçekten hayatım son birkaç yılları kabus gibi ilerliyordu. Bir yandan ailemin acısı, bir yandan kardeşimin hastalığının yükseltmesi beni gerçekten çok zor ve sıkıntılı bir hale getiriyordu. Ne yapacağımı bilemeyecek halde günlerdir düşünüyor buluyordum kendimi.

Ailem 5 yıl önce trafik kazasından hayatını kaybetmişti. O zamandan beri kız kardeşimle biz yalnız bir şekilde hayatımızda devam ediyorduk.

Kardeşim okul okurken ben bir yandan mankenlik yapıp, butik mankenliği yapıp hayatımızı devam ettirmeye çalışıyordum. Aslında yapmak istediğim meslek bu değildi.Olmak istediğim insan da ben değildim..Ama hayat maalesef ki beni bu şartlara sürüklemişti. Gerçekten kendimi tanıyamaz olmuştum son 5 yılda.

Kardeşime belli etmemeye çalışsam da hiçbir şekilde mutlu olmayıp hep mutlu bir şekilde gözükmeye çalışan yapayalnız bir insandım aslında. Kardeşimin böbrek nakli için bana gerekli parayı ve imkanı sağlayacak bir gücüm yoktu. Bundan dolayı lisede arkadaşım olan Berat'ın yardımıyla bir tane tefeci bulup ondan yardım almıştım. Ben sadece para istemiştim ama o bana doğru böbreği bulup aynı zamanda para da verdi. Ve karşılığında sadece istediği insan olmam gerekiyordu. Bunu yapmamı istemişti benden.

Önümde zor ve tehlikeli bir yol olduğunun farkındaydım. Eğer ki istediği şekilde, istediği hareketlerle ilerlemezsem, beni öldüreceğini ve kardeşime zarar vereceğini söylemişti.

Gerçekten kendimi artık tamamen kafamdan çıkarmış olsam da kardeşim benim hayattaki en değerli varlığımdı ve onun için her şeyi göze almaya hazırdım. Zaten günlerdir kapamamış olan gözlerim, uyumamı istercesine acırken, uzandığım koltuktan kalkıp kapıya doğru ilerledim. Ne yapacağımı bilemeyecek bir haldeydim. Yavaş odadan çıkıp hava almaya karar verdim. Oysaki 20 dakika önce zaten aşağıdaydım ben.

Bu sefer çıkışı acil servis kısmından yapmaya karar verip birazcık hastanenin içinde dolandım. En son acilen oraya geldiğim zaman ağlayış sesleri kulağıma geliyordu. Olması gerekenden çok daha fazla kalabalık olan bu servis ağlayanlarla doluydu. Çok dikkat çekmemeye çalışarak aralardan geçmeye çalışırken sert bir bedene çarptım. Adam bana bakmasa da ben gözlerimi birkaç saniyeliğine kendisine çevirdim. "Kusura bakmayın" diye mırıldanıp hızlıca oradan geçerken kısa bir an göz göze geldik.

Yüzünü tamamen görmesem de o gözler gerçekten içimde bir şeylerin kıpırdaşmasına neden olmuştu diyebilirim. Acil servisten çıkıp bahçeye doğru ilerledikten sonra sakin bir kenar bulup oturdum. Ağacın kenarına iyice yerleştikten sonra sırtımı ağaca yaslayıp bacaklarımı uzattım. Acil servisin kalabalığını ve oradaki insanların ağlayışını hala görebiliyordum.