Merhaba arkadaşlar ben Eda kitaba yeni başladım kitap kendi yazdığım korku hikayelerinden oluşacak umarım seversiniz
Her zamanki gibi sıradan ve sıkıcı bir gündü.Hastaneden eve erken geldim.Üstümü değiştirip biraz dinlenecektim.
Tek başıma yaşamama rağmen korkak bir kızım ben.En ufak şeylerde aklım çıkar.Ama gariptir ki korku hikayelerine,filmlerine bayılırım.Her ne kadar korksam da...
Üstümü değiştirip televizyonun karşısına geçtim.Kanalları gezdim hicbirsey yoktu.Dediğim gibi sıradan ve sıkıcı bir gündü.Ama biraz tuhaf hissediyordum.Evde hiçbir cam açık olmamasına rağmen rüzgâr esiyordu.Üşümüştüm.Belki bir cam aciktir diye evi dolaşmaya başladım.Bütün camlar kapalıydı.Tam geri dönecekken bir ses duydum.Arkamı döndüm hicbirsey yoktu.Korkmuştum hemen odama girip kapıyı kilitledim.Sesler daha da artıyordu.Balkondan geliyordu.Daha da korkmama sebep olan şey ise balkonun odamda olmasıydı.En sonunda cesaretimi topladım ve balkona doğru yürüdüm.Kapıyı açmamla çığlık atmam bir oldu.
O oradaydı tam da karşımda.Tanımlandıramıyordum onu.Yüzü ezilmis kanlar içindeydi gözlerinin içi boştu ve bana gülümsüyordu.
Evet sanırım size birşey söylemeyi unuttum.Ben psikolojik sorunları olan bir kızım.Korkunç şeylerle ugrasirim ve onları hep yanımda hissederim.Doktorlar hayal gordugumu dusunuyorlar ama gerçek biliyorum.Yıllardır tedavi görüyorum ve hala hangi hastalığım oldugu test edilemedi.Ve sürekli rüyalarıma giren o yaratık artık karşımdaydı...
Başka birşey hatirlayamiyorum çünkü korkudan bayilmisim.Uyandığımda hastanedeydim ve o yaratık da yanımda.Ve beni intihara sürükleyen şu sözü söyledi :
-Çok yakında daha kötü bir şekilde geleceğim...
