The runaway bride reincarnated as the bride of heartless Emperor.

PROLOGUE : she's the unwanted daughter

“Marry him, his a billionaire. His twice wealthier than us” NanlaKi ang mata ko at hindi maka paniwalang tiningnan si mommy.

“B-but mom! I can't Marry a man I didn't even love! His 10 years older than me for god sake!” I protest.

Isang malutong na sampal ang giniwad niya saakin dahilan para matabingi ang ulo ko, namanhid ang pesngi ko. I-I can't believe this.

“May gana kanang sumuway ngayun?! Sa ayaw at sa gusto mo! You'll marry him!” sigaw ni dad.

Umiling-iling ako, but mom hold my chin, she look at me my eyes i full of fear, why I'm so weak in front of them?

“Don't you dare obey us!” sabi nito at pabalang na binitawan ang baba ko, wala akong nagawa, I can't marry a man I didn't love, isa pa he's older than me! No- I can't to this.

~∆~∆~∆~∆~

“ikaw babae, tinatanggap moba ang lalaking ito na maging kabiyak. Sa hirap og ginhawa sa lungkot o saya?” sabi ng pari.

Nanginginig ang katawan kong luminga-linga at tiningnan ang mga magulang ko, maluha-luha akong umiling sa kanila, ayokona.

“I-im so-sorry! I- I can't do this!” I said at binuhat anv gown ko saka tumakbo palabas nh simbahan.

All my life, I was enslaved by them, naging sunod-sunuran ako sa gusto nila. Mahal ko sila kaya ko ginagawa ang gusto nila kahit hindi na ako masaya at labag sa kalooban ko, I'm not this weak but when it comes to them, im powerless.

----------------------

‘Berpppppp! Beeeeep!

Gulat akong napalingon sa isang track na babangga sakin, naramdaman ko nalang ang pag tilapon ko at ang likidong tumulo sa ibat-ibang parte ng katawan ko, namanhid ang buong katawan ko.

“If I'm given a second chance to live, if god gives me a second life. Sana maranasan kona yung sinasabi nilang kalayaan.” I whispered before I finally close my eyes, tinatanggap kona ang kamatayan ko.

-----

“98 lang ang average mo?!apaka b0b0 mo naman! Akira! Make it 100! Make us proud! Such a useless!”

Nakikita ko ngayun ang sarili ko, nakayuko at nakikinig sa masasakit na salita na sinasabi sakin ng sarili Kong ina, ang ginagawa ko lang ay tumango ng tumango.

Pinilit ko ang sarili Kong mag aral, although matalino ako. Hindi padin sapat iyun para ma satisfy sila, kaya ginawa ko ang lahat to be the class valedictorian, hinakot ko lahat ng medals and trophies. Pero Hindi padin iyon sapat.

“Do modelling, it would be a good profession for you, its very suitable job for you, because your gorgeous”

Napaangat ang ulo ko sa sinabi ni dad, ayoko mag modelling. Mahal ko ang pag luluto, gusto ko mag chief.

“Do it for us, make us proud akira” sinabi na naman nila ang bagay na yun, wala akong nagawa kundi ang tumango at pumayag kahit hindi gusto ng kaluoban ko.

-----

“Oh! God! My daughter!” I saw my mom crying, in front of my unconscious body

“Please! Save my daughter!” it was my dad, nagmamakaawa sa driver ng ambulance at sa mga nurse na iligtas ako,

Napatawa ako ng pagak, kung alam ko lang na aksidente lang pala ang magiging dahilan para matauhan sila at makita nila ang halaga ko, sa noon pa ako nag pakamatay.

“Im sorry, My daughter. Please comeback, d-dont leave us” it was my mother, she's crying while holding my hands.

Tumulo ang luha ko, gusto kong bumalik. Gusto Kong maranasan yung pag mamahal nila, pwede ba akong bumalik? Pakiusap.

Napaluhod ako, habang pinagmamasdan na nag lalaho sa paningin ko ang mga magulang ko at ang katawan ko na nasa ambulance.

“Gusto mong bumalik?” napahinto ako sa pag iyak, wala sa sariling luminga-linga,

“Sino ka?”

“Gusto mong bumalik hindi ba?” ani ng tinig, tumango ako.

“Makaka balik ka, pero tapusin mo ang misyun na ibibigay ko sayu”

Misyun? Anong misyun? Magtatanong sana ako, pero napamulat ako ng mata,

“A-Asan ako?!”