Niepokorna

Niepokorna - prolog

DARIA

Obudziła się w nocy, nie wiedząc, gdzie się znajduje. Powoli otworzyła oczy i nagle zdała sobie sprawę – przecież jestem w domu. Zdecydowanie wolno kojarzyła, do tego męczył ją okropny ból głowy i kolejne, któreś z kolei pytanie oraz wyrzut sumienia – Jak ja, do cholery, tu dotarłam? No tak, znowu urwał mi się film... Pić – przeszło jej przez myśl, zakończona zaledwie dwie godziny temu impreza z dobrej zabawy sprowadziła się do suchości i złego samopoczucia. Stojąca na biurku butelka coli była w tej chwili na wagę złota.

Ciekawe, jaki wykład tym razem? – uśmiechnęła się kąśliwie, przełykając płyn, perspektywa wysłuchania ciepłych, matczynych nauk napawała ją nie lada humorem. Bardzo ciekawe? Kolejna próba wysłania na terapię, szlaban, czy znowu zabierze kasę i telefon, który oczywiście odda wieczorem? Dlaczego, po co to robi, jeśli i tak nie jest konsekwentna? Po to, żeby kolejny raz wnerwić i wywołać niepotrzebny szum? Do cholery, mam osiemnaście lat, coś mi się chyba od życia należy, nie? – odstawiła napój. Ale co tam, sama się nie bawiła, więc ja też nie muszę, bo i po co? Lepiej zakuwać całymi dniami, aby potem móc wybrać się na jej ukochane studia, obojętnie, jakie. Po prostu zajebista perspektywa, już nie mogę się doczekać! – drwiła bezgłośnie, przechodząc ze stanu "hahaha", do postawy "no ja pierdolę!". A rano do budy, na kaca, nie wiem, jak to się skończy. Pewnie jak zwykle, przedrzemaniem połowy zajęć, lub w najlepszym przypadku intensywna terapia. Dobrze, że Wiki też będzie zdychać, to już coś... Zasnęła.

Budzik roztrajkotał się o siódmej i z miejsca został potraktowany mocnym uderzeniem w guzik wyłączający. Głowa przestała dokuczać, lecz pragnienie ani trochę. Nękało jeszcze okrutniej, niż w nocy, miała wrażenie, że wszystkie znajdujące się w jej wnętrzu organy przykleiły się do siebie, a w gardle cierniem stała szczypiąca suchość.

Dokończyła colę i ciężko zwlekła się z łóżka, na myśl o morderczych siedmiu godzinach, które, trzeba będzie spędzić dziś w szkole sprawiała, że już widziała sznurek na swojej szyi.

– Daria, robię jajecznicę, zrobić też tobie?! – W drzwi sypialni zapukała matka dziewczyny.

Pytanie było bardzo na miejscu, nastolatka niezbyt często jadała poranne posiłki.

Dziwne. Czyżby nie miała focha? – Pomyślała dziewczyna, głos rodzicielki nie brzmiał, jakby była zła, choć, jak to często bywało, mogła być to cisza przed burzą.

– Nie! – odkrzyknęła Daria, odkręcając wodę i przekręciła zamek w drzwiach łazienki.

Po szybkim prysznicu, umyciu zębów i doprowadzeniu do ładu swoich jasnobrązowych, wpadających w odcień cappuccino włosów, wskoczyła w wytarte jeansy, jasną koszulkę i opuściła toaletę. Zegar ścienny wskazywał 07:12, miała więc jeszcze sporo czasu. Jej blok od ogólniaka numer jedenaście dzieliło zaledwie pięć przystanków autobusowych, dlatego też podróż nigdy nie trwała dłużej niż dziesięć minut. Szybki, niemal niewidoczny makijaż i już była gotowa na wypicie pierwszej kawy. Nie nastawiała się zbyt optymistycznie, domyślała się, że poranek zapewne umili jej słodkie trajkotanie kobiety, jednakże musiała wlać w siebie kofeinę, inaczej była bez życia.

– Co to jest? – zapytała natychmiast matka, gdy tylko Daria pojawiła się w kuchni i wystawiła jej przed nos zmiętolone banknoty, sto i dwadzieścia złotych.

Dziewczyna postawiła oczy w słup, nie miała pojęcia, skąd wzięły się te pieniądze. I nagle ją olśniło!

– Grzebałaś w moich kieszeniach?! – Wściekła się nastolatka, lecz i spłoszyła zarazem. – Znalazłam wczoraj, jak wracałam od Elizki – wyjaśniła.

Lecz prawda była zupełnie inna. Teraz przypomniała sobie portfel Maksa, który przed północą znalazła za kanapą, dziwiąc się przy okazji, że, że nikt inny nie zwrócił na niego uwagi.