Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hyunjin's Pov
Yatağın sol ve soğuk boş yanı benim her zaman ölümüm olmuştur. Yanıma döndüğümde o yoktu çoğu zaman ki gibi. Yani her kavga ettiğimiz de gittiğinden dolayı, artık bu durumu garipseyemiyordum bile. Her gidişinde bıkmadan onu arardım, yanıma çağırırdım. Ama bende yoruldum, arkasında dönüp durmaktan. Hani derler ya "aşk önemli bir sorumluluktur, iki tarafta fedakâr davranmalıdır." diye. Hep feda eden olmuştum, ben küsemezdim, gidemezdim. Anca onun peşinden giderdim ve kalması için yalvarırdım. Bizim ilişkimiz böyleydi, küçük bir kıvılcım tüm samanlığı yakardı. Ve ben bundan nefret ederdim.
Sıkılmıştım, yanında olmak varken hep arkasında koşmaktan.
Yavaşça olduğum yerden doğruldum, ve saçlarımı topladım. Mutfağa ilerledim, kırılan tabaklara, bardaklara ve vazoya baktım. Ben onu Japonya'dan almıştım, tanışma yıl dönümümüz için, keşke biraz da kıymet verseydi!
Derin bir nefes verdim. Kırıkları süpürmeye başladım. Bir yandan da vazonun kırıklarını ayırıyordum, sanırım Seungmin bunu halledebilirdi. Kırıkları birleştirmek onun hobisi gibi bir şeydi.
Mutfak tamamen temizlediğin de yeşil çayı demledim. Çok severdi.Ama onsuz içmek pekte keyifli değildi. Tanrı'm ben onu her şeyden daha fazla özlüyorum.
Beraber aldığımız fincanlardan birine çayı doldurdum. Bir kaç yudumdan sonra tat vermedi. Tezgâha geri bıraktım.
Telefonuma ona dair herhangi bir mesaj var mı diye baktım. Uzunca ve gereksiz bir ayrılık mesajıydı. Biz ayrılamazdık ki, dünya güneş olmadan yaşayamaz ki! Lakin güneş dünyasız yapabilirdi...
"Hyunjin artık biz yapamıyoruz, olmuyor. Çok denedik, birbirmize zarar vermekten başka bir şey yapmıyoruz." ve daha fazlası.
Hata ben de mi diye düşünüyorum. Ama insanlar kusursuz değildir ki. Her insan şansları hak eder. Eğer bir insan çok seviyorsa şanslar onun önünde eğilmelilerdir bence.
Salona baktığımda mutfağa kıyasla daha az dağılmıştı. Çünkü kriz mutfakta patlak vermişti.
Flashback
"Hyunjin, bu yabancı numara kimin?" mutfak masasına oturmuş telefonumu karıştırıyordu. Güven problemi yaşıyordu. Bu anne ve babasından gelen bir tramvaydı. Ailesinde bu tarz terslikler olduğundan, bizimde aynı sorunları yaşayacağımızdan endişeleniyordu. Elimden geldiğince bir şey saklamamaya çalışırdım. Telefon, laptop ve çoğu teknolojik aletimin şifrelerini ezbere bilirdi. Bunun onu daha rahatlatacağını düşünürdüm, ama bu onu bin kat daha fazla endişeli kılıyordu.
