Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Chan's pov:
Sıcak bir sonbahar akşamıydı desem, cümlenin içindeki kelimeleri çelişkili bulabilirsin. İşte bizim ilişkimiz de bu cümle gibiydi. Her birbirimize 'seni seviyorum.' dediğimizde bir çelişki illâki vardı. Ve biz bu oyunu bile bile oynuyorduk. Garip olan tarafı da buydu. Biz rol yapmaya o kadar alışmıştık ki, birbirimizin gerçek kişiliğini unutalı aylar, belki de yıllar olmuştu.
İlk tanıştığımız gibi değildik, eskisi gibi değildik. Öpüşler, sevişler, birbirimize karşı zikrettiğimiz aşk sözcükleri eski sıcaklığı yaratmıyordu.
En azından öyle geliyordu.
Bir şeyler yapmalıydık, böylece oturup oldu bittiye getiremezdik bazı şeyleri. Seneleri önemsiz bir kağıt misali yakamazdık. Yapmamalıydık.
Buna bir el atmalıydım. Sevgilimi öylece kaybedemezdim.
Ben ne kadar kafamda yarattığım Seungmin'e aşık olsam da, onsuz yapamazdım çoğu şeyi.
Birini onun gibi sarabilir miydim? Öpebilir miydim? Gülebilir miydim? Onu bile bilmiyorum. Çünkü düşünmedim, aklımdan geçirmedim.
Ama sanırım o çok geçirmişti...
...:
Son kez baktım hazırladığım masaya. Kırmızının tonlarıyla dolu bir masaydı. Bana hazırladığı onlarca masa kadar mükemmel değildi, fakat bende yapmıştım bir şeyler.
Cebimde titreşen telefonu aldım elime.
-Özür dilerim.
-Bende bu geceyi seninle geçirmeyi çok ama çok isterdim.
-Ama iş yemeğine gitmek zorundayım.
-Ne olur affet beni.
-En kısa zamanda telafi edeceğime söz veriyorum.
-Geç gelebilirim, kendini uykundan etme.
-Seni seviyorum.
Telefonu umursamazca koltuğa attım. Her zaman böyle olmak zorunda mıydı?
