Savaş.
Sadece fiziksel yapılan bir eylem değildi. Aslına bakılırsa insanlar her an savaşıyordu. Duyguları ile, insanların yargıları ile , baskı ile , aile ile, arkadaş ile bazen kendi çelişkileri ile...
Her zaman savaş içindeydik. Bazen bir insanın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayaz Dinç Demiray
( Modelin şuan da daha yaşlı olduğunu biliyorum ama kitapta yaşı daha genç olacak. )
Bölüm şarkısı: Leyla
💙
Savaş.
Savaş sadece fiziksel yapılan bir eylem değildi. Aslına bakılırsa, insanlar her an savaşıyordu. Duyguları ile , insanların yargıları ile , baskı ile , aile ile , arkadaş ile bazen kendi çelişkileri ile...
Her zaman bir savaş içindeydik. Bazen bir insanın, bir tek bir sözü gününüzü güzelleştirebilir di. Bazen ise tek bir sözleri ile günlerce, belki de haftalarca aklımızdan çıkmayacak, bizi derinden sarsacak cümleler kurarlar dı.
Oysaki bu ikisini yaşatan da aynıydı.
İki duyguyu yaşatan da insandı. Aslında herşey, siz hangi insana bağlandıysanız, onda bitiyordu . Sizi mutlu edecek olan kişide, üzecek olan kişide aynıydı. Seçmek ya da seçememek size kalmıştı.
İnsan ailesini seçemezdi.
Elimde olsaydı seçmek isterdim. Evet, ailemi seviyordum ama... İşte bazen, bazı kişilerin bahtında kötü şansı ailesi olur. Benimkisi de ailemdi. Herşey ama herşey çok güzeldi hayatımda .
Şiddet görmüyordum, zorbalık görmüyordum, ya da evim vardı, param da yeteri kadar vardı. Hayat bir şekilde gidiyordu ama benim tarafımdan işler aynı değildi.
Ailem tam değildi.
Annem vardı. Abilerim vardı. Babam... Babam vardı ama yok gibiydi. Sanki ben onun açısından yok gibiydim. Onu yaptıkları şeylerden sonra sevmek istemiyordum ve kendimi buna inandırmak istiyordum fakat olmuyordu.
Çoğu kızın babası ile sorunları olurdu. Keşke çoğu kız gibi olmasaydım ama oldum işte.
Ben Efil Akkan. Yirmi yaşımdayım ve üniversite birinci sınıfa gidiyorum. Şuan ise okullar kapanmış ve biz her zamanki gibi yazlığa gelmiştik.
Benim şuan yaptığım gibi, hâlâ hamağa oturup müzik dinleyerek gözlerimi kapatmam değişmemişti ama yazlığımız değişmişti.
Eski yazlığımızı seviyordum çünkü her yaz oraya gider orada vakit geçirirdik ve ben neredeyse abilerimle orada büyümüştüm. Şimdi ki İzmir de ki yazlığımız güzel di ama öncekinin yerini hiçbiri tutamazdı çünkü orada anılarım vardı.
Aslına bakarsanız önemli olan anılar. Neresi olduğu önemli değil.
" Yine yatmış müzik dinliyor ya " kolumu sarsan el ile sinirle başımı kaldırdım. Kuzey abim yine benimle uğraşmaya gelmişti anlaşılan. " Noldu yine Kuzey abi ?" Sırıttı. "Ne o kulaklığı takmış yatıyorsun. Aşk acısımı çekiyorsun kokoş? " Dedi alay ederek.
